Op dit moment hoor ik regelmatig een reclame op de radio van een verzekeringsmaatschappij. Hij maakt het uit en zij roept dan blij dat ze dan eindelijk met haar vriendinnen kan gaan snowboarden. Uiteindelijk gaat het om het aan- en uitzetten van een reisverzekering maar deze reclame haalt bij mij het slechtste naar boven.
Het is stereotiep maar het zijn vooral vrouwen die zich aan dit soort gedrag schuldig maken. Zelfs generaties die beduidend jonger zijn dan ikzelf doen het (merk ik bij mijn nichtje en haar vriendinnen). Zodra er een man/relatie in beeld komt is dat voor veel vrouwen een reden om hun eigen leven (deels) op te geven. Om bij het voorbeeld te blijven dat in de reclame gebruikt wordt: Wat is er op tegen om, terwijl je een relatie hebt, met je vriendinnen naar de wintersport te gaan? Als hij echt van je zou houden dan zou hij je dat toch gunnen? (Ervan uitgaande dat je niet € 20.000,00 rood staat op de bank, niet gaat terwijl het jullie trouwdag is of een andere zwaarwegende reden).
Wij vrouwen zijn meesters in het wegcijferen van onszelf ten behoeve van onze partner en het idee dat een relatie vooral een "samen" is. Dus als hij niet van musea houdt, gaan wij ineens ook niet meer, hetzelfde geldt voor uitgaan, uit eten gaan met vriendinnen, vakantiebestemmingen, lekker een boek lezen op de bank en dergelijke. Terwijl we het aan de andere kant heel normaal vinden dat hij in zijn eentje gaat sporten, met vrienden een avond aan de bar hangt en mannendingen doet.
Ook ik heb mij aan dit soort gedrag schuldig gemaakt en er zijn ook zeker relaties op stuk gelopen. De leuke onafhankelijke vrouw waar desbetreffende man verliefd op is geworden verdween in iemand die volledig gericht werd op het idealistische en geromantiseerde samen wat ons door de media voorgespiegeld wordt. De man is degene die als prins op het witte paard al onze behoeften zal vervullen zodat we nooit meer een ander nodig hebben.
Ik heb inmiddels ontdekt dat dit een illusie is. Een mens is zo'n complex wezen dat er ook meerdere mensen nodig zijn om alle behoeften te vervullen. En zo is de moeizame reis ontstaan om mijn behoeften in kaart te brengen en serieus te nemen. Er zijn behoeften die Man heel goed kan vervullen maar er zijn ook behoeften waarvan Man niet snapt dat dat voor mij wezenlijk is. Vroeger (ook voordat Man in beeld was) gaf ik die behoeften op, nu doe ik dat niet meer maar alles natuurlijk wel binnen redelijke grenzen. Dus als ik nu iets wil en Man wil niet (bijvoorbeeld naar een theatervoorstelling) dan ga ik gewoon wel. Soms wil er iemand mee en anders ga ik in mijn eentje.
In het begin was ik bang dat door het loslaten van het idee van het romantische samen, de relatie volledig zou stranden. Maar het tegendeel is gebleken. Nu de druk op Man afneemt om in al mijn behoeften te voorzien is het thuis een stuk leuker geworden.
Ik vind het alleen jammer dat ik bij de generatie van mijn nichtje zie dat die nog steeds dezelfde fout maken als ik. Ik heb door schade en schande de les geleerd en ik had graag gezien dat haar generatie inmiddels wijzer zou zijn.
maandag 25 februari 2013
vrijdag 22 februari 2013
Geen loze woorden
Een kleine baanupdate.
Gisteren had ik een telefoontje van Mogelijk toekomstige baas gemist. Balen, want ik wist dat ze deze week een belangrijke vergadering zouden hebben waarin (eindelijk) mijn aanstelling definitief zou worden. Direct teruggebeld, voicemail ingesproken en (weer) wachten. Geen telefoontje.
Vanmorgen voor de zekerheid met de bus naar de stad gegaan in plaats van met de auto omdat ik in de auto geen handsfree-mogelijkheid heb. Een goede gok want in de bus kreeg ik een telefoontje van Mogelijk toekomstige baas. Van de 3 mensen die de beslissing over mijn aanstelling moeten nemen ligt er nu nog maar 1 dwars. Mogelijk toekomstige baas is het zo meer dan zat dat hij gedaan heeft wat hij tegen mij gezegd heeft dat hij zou doen: Hij heeft de aandeelhouders laten weten dat hij ontslag neemt als ik niet met ingang van 1 maart begin. En meer dan dat, hij heeft ook laten weten dat hij dan voor zichzelf gaat beginnen en daar is de nieuwe aandeelhouder niet blij mee (zacht uitgedrukt).
Nieuwe aandeelhouder heeft komende week een gesprek met de holding en dan is het buigen of barsten. En als Mogelijk toekomstige baas voor zichzelf gaat beginnen heeft hij ook een rechterhand nodig. Er zijn dus nog volop kansen voor mij.
Gisteren had ik een telefoontje van Mogelijk toekomstige baas gemist. Balen, want ik wist dat ze deze week een belangrijke vergadering zouden hebben waarin (eindelijk) mijn aanstelling definitief zou worden. Direct teruggebeld, voicemail ingesproken en (weer) wachten. Geen telefoontje.
Vanmorgen voor de zekerheid met de bus naar de stad gegaan in plaats van met de auto omdat ik in de auto geen handsfree-mogelijkheid heb. Een goede gok want in de bus kreeg ik een telefoontje van Mogelijk toekomstige baas. Van de 3 mensen die de beslissing over mijn aanstelling moeten nemen ligt er nu nog maar 1 dwars. Mogelijk toekomstige baas is het zo meer dan zat dat hij gedaan heeft wat hij tegen mij gezegd heeft dat hij zou doen: Hij heeft de aandeelhouders laten weten dat hij ontslag neemt als ik niet met ingang van 1 maart begin. En meer dan dat, hij heeft ook laten weten dat hij dan voor zichzelf gaat beginnen en daar is de nieuwe aandeelhouder niet blij mee (zacht uitgedrukt).
Nieuwe aandeelhouder heeft komende week een gesprek met de holding en dan is het buigen of barsten. En als Mogelijk toekomstige baas voor zichzelf gaat beginnen heeft hij ook een rechterhand nodig. Er zijn dus nog volop kansen voor mij.
donderdag 21 februari 2013
Petten, stokken en vinkjes
Man en ik hebben nu 4 gezamenlijke gesprekken met Coach gehad. Soms, zoals nu, ben ik na zo'n gesprek volledig gesloopt, mag ik mij verheugen op een paar nachten met weinig slaap en staat het huilen mij nader dan het lachen. Soms ook geeft het moed en hoop dat Man en ik een manier kunnen vinden om onze relatie een stuk leefbaarder en leuker te krijgen dan dat het tot nu toe geweest is. Maar de pijn en het verdriet om wat er niet is en ook nooit komen zal, blijft voorlopig nog wel even.
Volgens Coach ben ik eredivisie emotie-verwoorder. Dat houdt in dat ik in staat ben om heel veel emoties in diverse categorieën te tonen en daarnaast ook nog kan verwoorden wat de nuances in die emoties zijn. Man heeft wel emoties maar herkent ze moeilijk en is niet in staat die emoties onder woorden te brengen. Om daar dus wat handiger in te worden had Man geen betere leerschool uit kunnen zoeken. Hij zal bij mij vol aan de bak moeten.
Zowel Coach als ik hebben het boek "Werken aan je Asperger-relatie" van Maxine C. Aston gelezen en in dat boek geven ze de suggestie om te werken met kleur-codes om verschillende emoties aan te duiden. Tijdens 1 van onze gesprekken kwam Coach met de suggestie dat Man petjes ging dragen. We begonnen met een rood en een groen petje. Rood is dat Man boos is en daarom niks zegt en groen is het "Asperger-zwijgen" omdat hij niet weet wat hij zou moeten zeggen. Daar kwam al snel een oranje petje bij voor als hij boos is op zichzelf. Dat oranje petje kan alleen in combinatie met het rode en groene petje omdat 1 van die petjes er altijd de oorzaak van is dat Man boos is op zichzelf.
Tot mijn stomme verbazing blijkt Man zeer goed in staat te zijn om via die petjes aan te geven waarom hij zich hult in stilzwijgen. Dat geeft mij een hoop duidelijkheid en omdat het ook wel grappig staat, breekt het ook nog eens een keer de spanning. Daarnaast kan ik nu in situaties buitenshuis gewoon aan Man de vraag stellen: "groen of rood?". Hierdoor kan ik beter inschatten hoe hij zich voelt en daar rekening mee houden.
Gisteren is daar een stok of bordje (Man moet nog iets zoeken wat voor hem goed voelt) bijgekomen. Ik ben verbaal sterk en je moet (niet altijd even praktisch) van goede huize komen om mij in een heftige discussie van repliek te dienen. En (ook niet handig), hoe heftiger de discussie des te meer mijn volume omhoog gaat. Wel weer een goede leerschool voor Man die toch moet leren voor zichzelf op te komen maar de combinatie is niet altijd even gelukkig. Vooral niet omdat Man soms 7 omwegen nodig heeft om te zeggen wat hij zeggen wil waardoor het verhaal in tig varianten langs komt en ik door de bomen het bos niet meer zie. In dat geval lopen de irritaties bij mij hoog op vanwege de tegenstrijdigheden in een verhaal wat ik graag wil snappen, Man klapt volledig dicht en we zitten beiden aan het eind van het gesprek gefrustreerd en onbegrepen in onze eigen ruimtes.
Het is de bedoeling dat Man een stok of bordje omhoog gaat houden als hij het gevoel heeft dat hij door mij verbaal overdonderd wordt waardoor er een soort van time-out gecreëerd kan worden. Als het een "simpel" koetjes-kalfjes gesprek is, houdt het daarna op. Is het een gesprek waar echt een beslissing uit moet komen, dan moet Man zeggen wanneer hij erop terugkomt (en dat dan ook doen) en dan wordt het gesprek later voortgezet.
Ik geloof dat het idee van een stok wel zal werken en dat het daardoor gemakkelijker zal worden om dingen hier in huis te bespreken geloof ik ook. Of Man op een discussie terug gaat komen als dat nodig is, daar heb ik mijn twijfel over. Maar voor nu zal ik allang blij zijn als de stok helpt om Man uit zichzelf dingen te laten vertellen want ik weet nooit hoe zijn dag op het werk was, of er nog iets belangrijks gebeurd is (het is toch handig als bepaalde telefoontjes door worden gegeven) en dergelijke.
En als laatste ligt er de opdracht om lieve dingen voor elkaar te doen. Als ik iets liefs doe voor Man krijg ik een vinkje en omgekeerd. Als 1 van ons het gevoel heeft dat hij/zij een vinkje heeft verdiend, mag hij/zij de ander daar op aanspreken. In het begin moest ik Man elke keer als ik iets liefs voor hem deed om een vinkje vragen en ik was al bang dat ik dat constant zou moeten doen, maar de laatste tijd krijg ik ze zonder Man erop te attenderen dat ik iets liefs voor hem heb gedaan. Wie als eerste 100 vinkjes heeft, wordt door de ander mee uit eten genomen. Op dit moment is de "score" 13-12 voor mij. De bedoeling van deze oefening is om jaren van frustraties en onbegrip te doorbreken door positieve dingen, hoe klein ook.
We hebben nog een lange weg te gaan en er zullen altijd terreinen blijven waarop ik het gevoel zal hebben dat ik er emotioneel volledig alleen voor sta en mijn steun elders vandaan moet halen. Als deze lijn zich voortzet, heb ik toch goede hoop voor de toekomst maar als Man vanavond met weer een "stunt" thuiskomt, denk ik daar vast heel anders over.
Volgens Coach ben ik eredivisie emotie-verwoorder. Dat houdt in dat ik in staat ben om heel veel emoties in diverse categorieën te tonen en daarnaast ook nog kan verwoorden wat de nuances in die emoties zijn. Man heeft wel emoties maar herkent ze moeilijk en is niet in staat die emoties onder woorden te brengen. Om daar dus wat handiger in te worden had Man geen betere leerschool uit kunnen zoeken. Hij zal bij mij vol aan de bak moeten.
Zowel Coach als ik hebben het boek "Werken aan je Asperger-relatie" van Maxine C. Aston gelezen en in dat boek geven ze de suggestie om te werken met kleur-codes om verschillende emoties aan te duiden. Tijdens 1 van onze gesprekken kwam Coach met de suggestie dat Man petjes ging dragen. We begonnen met een rood en een groen petje. Rood is dat Man boos is en daarom niks zegt en groen is het "Asperger-zwijgen" omdat hij niet weet wat hij zou moeten zeggen. Daar kwam al snel een oranje petje bij voor als hij boos is op zichzelf. Dat oranje petje kan alleen in combinatie met het rode en groene petje omdat 1 van die petjes er altijd de oorzaak van is dat Man boos is op zichzelf.
Tot mijn stomme verbazing blijkt Man zeer goed in staat te zijn om via die petjes aan te geven waarom hij zich hult in stilzwijgen. Dat geeft mij een hoop duidelijkheid en omdat het ook wel grappig staat, breekt het ook nog eens een keer de spanning. Daarnaast kan ik nu in situaties buitenshuis gewoon aan Man de vraag stellen: "groen of rood?". Hierdoor kan ik beter inschatten hoe hij zich voelt en daar rekening mee houden.
Gisteren is daar een stok of bordje (Man moet nog iets zoeken wat voor hem goed voelt) bijgekomen. Ik ben verbaal sterk en je moet (niet altijd even praktisch) van goede huize komen om mij in een heftige discussie van repliek te dienen. En (ook niet handig), hoe heftiger de discussie des te meer mijn volume omhoog gaat. Wel weer een goede leerschool voor Man die toch moet leren voor zichzelf op te komen maar de combinatie is niet altijd even gelukkig. Vooral niet omdat Man soms 7 omwegen nodig heeft om te zeggen wat hij zeggen wil waardoor het verhaal in tig varianten langs komt en ik door de bomen het bos niet meer zie. In dat geval lopen de irritaties bij mij hoog op vanwege de tegenstrijdigheden in een verhaal wat ik graag wil snappen, Man klapt volledig dicht en we zitten beiden aan het eind van het gesprek gefrustreerd en onbegrepen in onze eigen ruimtes.
Het is de bedoeling dat Man een stok of bordje omhoog gaat houden als hij het gevoel heeft dat hij door mij verbaal overdonderd wordt waardoor er een soort van time-out gecreëerd kan worden. Als het een "simpel" koetjes-kalfjes gesprek is, houdt het daarna op. Is het een gesprek waar echt een beslissing uit moet komen, dan moet Man zeggen wanneer hij erop terugkomt (en dat dan ook doen) en dan wordt het gesprek later voortgezet.
Ik geloof dat het idee van een stok wel zal werken en dat het daardoor gemakkelijker zal worden om dingen hier in huis te bespreken geloof ik ook. Of Man op een discussie terug gaat komen als dat nodig is, daar heb ik mijn twijfel over. Maar voor nu zal ik allang blij zijn als de stok helpt om Man uit zichzelf dingen te laten vertellen want ik weet nooit hoe zijn dag op het werk was, of er nog iets belangrijks gebeurd is (het is toch handig als bepaalde telefoontjes door worden gegeven) en dergelijke.
En als laatste ligt er de opdracht om lieve dingen voor elkaar te doen. Als ik iets liefs doe voor Man krijg ik een vinkje en omgekeerd. Als 1 van ons het gevoel heeft dat hij/zij een vinkje heeft verdiend, mag hij/zij de ander daar op aanspreken. In het begin moest ik Man elke keer als ik iets liefs voor hem deed om een vinkje vragen en ik was al bang dat ik dat constant zou moeten doen, maar de laatste tijd krijg ik ze zonder Man erop te attenderen dat ik iets liefs voor hem heb gedaan. Wie als eerste 100 vinkjes heeft, wordt door de ander mee uit eten genomen. Op dit moment is de "score" 13-12 voor mij. De bedoeling van deze oefening is om jaren van frustraties en onbegrip te doorbreken door positieve dingen, hoe klein ook.
We hebben nog een lange weg te gaan en er zullen altijd terreinen blijven waarop ik het gevoel zal hebben dat ik er emotioneel volledig alleen voor sta en mijn steun elders vandaan moet halen. Als deze lijn zich voortzet, heb ik toch goede hoop voor de toekomst maar als Man vanavond met weer een "stunt" thuiskomt, denk ik daar vast heel anders over.
dinsdag 19 februari 2013
Chaos
Niet dat er de afgelopen niets te schrijven viel, maar met Man die ziek op bed lag en zich verveelde, kwam er weinig uit mijn handen. Man is niet iemand om stil met een boekje op de bank te zitten, hij wil dingen doen en met rond de 39°C koorts gaat dat niet echt gemakkelijk. Gelukkig gaat het nu weer beter en kan Man weer op zijn eigen manier door het huis dreutelen. Ik moet nog wel in de gaten houden dat hij niet teveel hooi op zijn vork neemt maar deze stand van zaken is voor mij wel een stuk prettiger. We hebben afgesproken dat Man donderdag weer naar het werk gaat en dus had hij even tijd om mij te helpen.
Toen we de chins uit de opvang haalden, kregen we daar een grote kooi bij. Het koste zo'n 3 kwartier om die kooi via de trap naar boven te krijgen. Tijdens mijn wandeltocht was het voor Man handiger dat de chins beneden kwamen te staan en hebben we er een tweede kooi bij gekocht. We hadden geen zin om weer 3 kwartier te lopen prutsen (en bij thuiskomst weer).
Een tijdje geleden zag ik dat de eerste kooi toch wel erg aan het roesten was geslagen en besloot ik dat het tijd werd om de oude kooi te vervangen door de kooi die we vorig jaar hadden gekocht.
Voordat Man ziek werd, hadden we gisteren al als datum afgesproken om de kooien om te ruilen. Ik heb Man gevraagd of hij dat, vanwege zijn griep, nog wel wilde en hij had er geen probleem mee om dat te doen. Dus gisterenmorgen stonden we startklaar om alles in orde te maken. Er was alleen de vraag: Hoe doe je dat op een manier die zo min mogelijk stress veroorzaakt? (bij de chins en bij mij). Een deel van de spullen uit de oude kooi moeten naar de nieuwe kooi terwijl de chins op dat moment nog niet over kunnen.
We hebben voor een tijdelijke oplossing gekozen. Met een paar tijdelijke hulpmiddelen kunnen de chins zich nu redden in de nieuwe kooi en binnenkort moeten Man en ik kijken wat we aan takken en klimmateriaal nog over zetten van de oude naar de nieuwe kooi. Ik weet al wel dat de chins op dit moment niet blij zijn. Ze hebben hun draai in de nieuwe kooi nog niet gevonden en ik ben er nu natuurlijk van overtuigd dat het NOOIT MEER goed komt tussen mij en de chins. Het is dan ook geen prettig vooruitzicht dat ik binnenkort hun behuizing nog een keer op de kop moet zetten, ook al weet ik dat het er dan voor de chins alleen maar leuker en beter op gaat worden.
Van het een komt natuurlijk het ander. De nieuwe kooi is iets kleiner dan de vorige kooi. De vorige kooi had namelijk een groot puntdak, de nieuwe kooi heeft dat niet en is daardoor iets lager. Daardoor kan de nieuwe kooi op meer plaatsen staan dan de oude. De chins staan in mijn "werkruimte" en die is niet zo groot. De kleinere kooi bood daardoor de mogelijkheid om de kamer ruimtelijker in te delen. Dus nu we toch bezig waren .....
Nu is het boven een grote chaos. Alle meubels staan op hun (voor voorlopig) nieuwe plek maar de inhoud ligt nog her en der door het huis. Het was ook al wel weer een tijd geleden dat ik een stofdoek door de ruimte had gehaald waardoor de stofwolken mij om de oren vliegen. Kortom, lege kasten, stof en viezigheid, een oude kooi die nog uit elkaar moet worden gehaald en chins die elkaar de tent uitvechten omdat ze (nog) moeten wennen aan hun nieuwe huis.
Op dit moment heb ik er erg veel spijt van dat ik alles niet bij het oude gelaten heb.
PS: het lijkt erop dat de baby van de overburen vandaag het licht gaat zien (of afgelopen nacht de maan).
Toen we de chins uit de opvang haalden, kregen we daar een grote kooi bij. Het koste zo'n 3 kwartier om die kooi via de trap naar boven te krijgen. Tijdens mijn wandeltocht was het voor Man handiger dat de chins beneden kwamen te staan en hebben we er een tweede kooi bij gekocht. We hadden geen zin om weer 3 kwartier te lopen prutsen (en bij thuiskomst weer).
Een tijdje geleden zag ik dat de eerste kooi toch wel erg aan het roesten was geslagen en besloot ik dat het tijd werd om de oude kooi te vervangen door de kooi die we vorig jaar hadden gekocht.
Voordat Man ziek werd, hadden we gisteren al als datum afgesproken om de kooien om te ruilen. Ik heb Man gevraagd of hij dat, vanwege zijn griep, nog wel wilde en hij had er geen probleem mee om dat te doen. Dus gisterenmorgen stonden we startklaar om alles in orde te maken. Er was alleen de vraag: Hoe doe je dat op een manier die zo min mogelijk stress veroorzaakt? (bij de chins en bij mij). Een deel van de spullen uit de oude kooi moeten naar de nieuwe kooi terwijl de chins op dat moment nog niet over kunnen.
We hebben voor een tijdelijke oplossing gekozen. Met een paar tijdelijke hulpmiddelen kunnen de chins zich nu redden in de nieuwe kooi en binnenkort moeten Man en ik kijken wat we aan takken en klimmateriaal nog over zetten van de oude naar de nieuwe kooi. Ik weet al wel dat de chins op dit moment niet blij zijn. Ze hebben hun draai in de nieuwe kooi nog niet gevonden en ik ben er nu natuurlijk van overtuigd dat het NOOIT MEER goed komt tussen mij en de chins. Het is dan ook geen prettig vooruitzicht dat ik binnenkort hun behuizing nog een keer op de kop moet zetten, ook al weet ik dat het er dan voor de chins alleen maar leuker en beter op gaat worden.
Van het een komt natuurlijk het ander. De nieuwe kooi is iets kleiner dan de vorige kooi. De vorige kooi had namelijk een groot puntdak, de nieuwe kooi heeft dat niet en is daardoor iets lager. Daardoor kan de nieuwe kooi op meer plaatsen staan dan de oude. De chins staan in mijn "werkruimte" en die is niet zo groot. De kleinere kooi bood daardoor de mogelijkheid om de kamer ruimtelijker in te delen. Dus nu we toch bezig waren .....
Nu is het boven een grote chaos. Alle meubels staan op hun (voor voorlopig) nieuwe plek maar de inhoud ligt nog her en der door het huis. Het was ook al wel weer een tijd geleden dat ik een stofdoek door de ruimte had gehaald waardoor de stofwolken mij om de oren vliegen. Kortom, lege kasten, stof en viezigheid, een oude kooi die nog uit elkaar moet worden gehaald en chins die elkaar de tent uitvechten omdat ze (nog) moeten wennen aan hun nieuwe huis.
Op dit moment heb ik er erg veel spijt van dat ik alles niet bij het oude gelaten heb.
PS: het lijkt erop dat de baby van de overburen vandaag het licht gaat zien (of afgelopen nacht de maan).
donderdag 14 februari 2013
Spannend en niet spannend
Vandaag zou ik de uitslag van de Give Away bekend maken. Dat is niet spannend omdat maar 1 iemand er belang bij had. Ik heb haar inmiddels laten weten dat ze heeft "gewonnen".
Het is ook niet spannend meer wat de tandarts in het ziekenhuis vandaag over het gebit van Man gaat zeggen. Man is namelijk geveld door een zware verkoudheid en ligt nu met een snotterneus en koorts in zijn bed. De afspraak is uitgesteld tot over 2(!) maanden. Ik vind 2 maanden extra wachten wel erg lang maar aan de andere kant krijgen we daardoor wel een paar maanden meer om te sparen voor de zeer waarschijnlijk benodigde gebitsrenovatie.
Wel spannend is wanneer de baby van de overburen komt. Ze is voor vandaag uitgerekend. Bij het opstaan is het eerste wat ik doe (ja, ik weet dat het erg is ;-) ), kijken of de werkauto van de overbuurman op de oprit staat of niet. Indien nee, dan is het nog niet gebeurd/zo ver. Indien ja, dan zou het er wel eens aan kunnen komen. Zij ziet er inmiddels echt tonnetje rond uit.
Wat ook spannend is; is dat ik vanmiddag naar de loopbaanadviseur moet. Als zij tevreden is over mijn huiswerk tot nu toe dan krijg ik groen licht voor de volgende fase. Daarnaast kreeg ik vanmorgen een mail van mogelijk toekomstige baas dat komende week spijkers met koppen worden geslagen. Alweer afwachten en toch weer spannend.
Het is ook niet spannend meer wat de tandarts in het ziekenhuis vandaag over het gebit van Man gaat zeggen. Man is namelijk geveld door een zware verkoudheid en ligt nu met een snotterneus en koorts in zijn bed. De afspraak is uitgesteld tot over 2(!) maanden. Ik vind 2 maanden extra wachten wel erg lang maar aan de andere kant krijgen we daardoor wel een paar maanden meer om te sparen voor de zeer waarschijnlijk benodigde gebitsrenovatie.
Wel spannend is wanneer de baby van de overburen komt. Ze is voor vandaag uitgerekend. Bij het opstaan is het eerste wat ik doe (ja, ik weet dat het erg is ;-) ), kijken of de werkauto van de overbuurman op de oprit staat of niet. Indien nee, dan is het nog niet gebeurd/zo ver. Indien ja, dan zou het er wel eens aan kunnen komen. Zij ziet er inmiddels echt tonnetje rond uit.
Wat ook spannend is; is dat ik vanmiddag naar de loopbaanadviseur moet. Als zij tevreden is over mijn huiswerk tot nu toe dan krijg ik groen licht voor de volgende fase. Daarnaast kreeg ik vanmorgen een mail van mogelijk toekomstige baas dat komende week spijkers met koppen worden geslagen. Alweer afwachten en toch weer spannend.
woensdag 13 februari 2013
Hij doet het (bijna)!
Vanaf het moment dat ik als 15-jarige bij een vriendinnetje een breimachine in huis zag staan, was ik erdoor gefascineerd en heb ik de droom gehad om er zelf ook 1 te bezitten. De verrassing was dan ook groot toen Man zo'n 8 à 9 jaar geleden via een verkoopsite zo'n ding op de kop had getikt. Er was echter een "klein" probleempje. De vorige eigenaren hadden de machine ooit (vermoedelijk in 1992) tijdens een vakantie in Tsjechië gekocht. Bij de aankoop hadden ze een demonstratie gekregen over de werking maar hoe en wat precies wisten ze niet meer. Op het moment dat de machine in mijn bezit kwam was internet nog niet zo uitgebreid dus veel verder dan zelf prutsen, naar de plaatjes in de gebruiksaanwijzing kijken en uithuilen en opnieuw beginnen kreeg ik wel iets handigheid maar het hield niet over.
Op een terugweg van vakantie kwamen we in de buurt van Twello waar je een cursus voor de breimachine kon volgen. Man en ik langs voor informatie en ik heb mij aangemeld. Een paar jaar ben ik regelmatig op zaterdag naar Twello gereden om te leren hoe ik de machine moest gebruiken. Er ging regelmatig nog iets mis, maar er kwamen dingen van de machine af die ergens op leken. Alleen werd ook snel duidelijk dat ik verder niet zoveel mogelijkheden met mijn Tsjechische machine had. Zolang ik niet meer verlangde dan rechttoe-rechtaan breisels was het leuk maar voor een Noors patroon of Ajour moest er iets anders komen.
Ik bezweek voor een Brother enkelbedbreimachine met ponskaartsysteem in het geloof dat nu de creaties aan een lopende band van mijn machine zouden rollen. Dat was echter verkeerd gedacht. Ik kreeg problemen met de maatvoering. De proeflapjes werden zorgvuldig opgemeten, uitgerekend en herrekend, de patronen werden uitgerekend en herrekend, ik breide zoals ik geleerd had en vervolgens was mijn project te wijd en te kort of te smal en te lang. Mijn vertrouwen in mijzelf en de breimachines begon te dalen en de lol verdween.Beide machines stonden ongebruikt op de breitafel of in grote containerzakken achter het schot.
Een paar jaar geleden ontdekte ik hier in de buurt een breimachine-specialiste die 3x per jaar een opfriscursus geeft. Elke keer als ik van deze bijeenkomst terug kom, heb ik de kriebels om er nu echt werk van te maken maar het komt er nooit van. De angst voor mislukking en het daardoor over de balk gooien van geld voor wol zit er diep in.
28 januari hadden we weer opfriscursus en kregen we uitleg en demonstratie van het breien van een sok op een dubbelbedmachine via rondbreien. Ik was verkocht, dat wilde ik ook kunnen. Daarnaast heb ik het gevoel dat ik aan een sok niet veel kan verprutsen. De kosten voor de benodigde wol voor een sok vallen ook heel erg mee (voor ongeveer € 7,50 kun je 2 paar sokken breien). Kortom het ideale project voor mij om mijn lol in de breimachines weer terug te krijgen. Maar dan moet ik wel weten of mijn Tsjechische machine geschikt is voor het breien van sokken.
Maandag ben ik, samen met de breimachine-specialiste 4 uur bezig geweest om te kijken hoe mijn Tsjechische machine werkt en of ik er mee rond kan breien. Ter voorbereiding heb ik het voorbed van de machine uit elkaar gehaald, schoongemaakt en weer in elkaar gezet. Ik heb enorme lappen Tsjechische tekst uit de gebruiksaanwijzing in een vertaalprogramma lopen tikken zodat ik enigszins een vermoeden had hoe bepaalde zaken aangepakt moesten worden. De enorme kennis van de breimachine-specialiste deed de rest.
Nu kan ik heel trots melden dat de Tsjechische dubbelbedmachine het doet en, nog belangrijker, dat ik snap hoe het werkt.
Er is 1 ding wat nog preciezer uitgezocht moet worden. Het lukte mij en breimachine-specialiste niet om het voor- en achterbed op de juiste manier in de houder te zetten. Ik hoop dat Man mij daar zaterdag mee kan helpen.
Ben ik dan zo verstandig om als eerste project het breien van een paar sokken te kiezen? Nee, natuurlijk niet. Ik heb via internet een heel mooi patroon voor een omslagdoek gevonden en volgens de breimachine-specialiste zou ik dat, via halfrond-breien, makkelijk op de dubbelbedmachine kunnen maken. Als alles goed gaat komt de bestelde wol voor de omslagdoek vandaag binnen en ik sta te popelen om daarmee aan de slag te gaan. Al is het alleen nog maar het breien van een proeflapje en het herrekenen van het patroon. Ik ga ervan uit dat de maten/afmetingen bij een omslagdoek er iets minder er toe doen dan bij een trui en dat dit project niet in de afvalcontainer terecht gaat komen. En anders kan ik van de wol altijd nog sokken breien.
Op een terugweg van vakantie kwamen we in de buurt van Twello waar je een cursus voor de breimachine kon volgen. Man en ik langs voor informatie en ik heb mij aangemeld. Een paar jaar ben ik regelmatig op zaterdag naar Twello gereden om te leren hoe ik de machine moest gebruiken. Er ging regelmatig nog iets mis, maar er kwamen dingen van de machine af die ergens op leken. Alleen werd ook snel duidelijk dat ik verder niet zoveel mogelijkheden met mijn Tsjechische machine had. Zolang ik niet meer verlangde dan rechttoe-rechtaan breisels was het leuk maar voor een Noors patroon of Ajour moest er iets anders komen.
Ik bezweek voor een Brother enkelbedbreimachine met ponskaartsysteem in het geloof dat nu de creaties aan een lopende band van mijn machine zouden rollen. Dat was echter verkeerd gedacht. Ik kreeg problemen met de maatvoering. De proeflapjes werden zorgvuldig opgemeten, uitgerekend en herrekend, de patronen werden uitgerekend en herrekend, ik breide zoals ik geleerd had en vervolgens was mijn project te wijd en te kort of te smal en te lang. Mijn vertrouwen in mijzelf en de breimachines begon te dalen en de lol verdween.Beide machines stonden ongebruikt op de breitafel of in grote containerzakken achter het schot.
Een paar jaar geleden ontdekte ik hier in de buurt een breimachine-specialiste die 3x per jaar een opfriscursus geeft. Elke keer als ik van deze bijeenkomst terug kom, heb ik de kriebels om er nu echt werk van te maken maar het komt er nooit van. De angst voor mislukking en het daardoor over de balk gooien van geld voor wol zit er diep in.
28 januari hadden we weer opfriscursus en kregen we uitleg en demonstratie van het breien van een sok op een dubbelbedmachine via rondbreien. Ik was verkocht, dat wilde ik ook kunnen. Daarnaast heb ik het gevoel dat ik aan een sok niet veel kan verprutsen. De kosten voor de benodigde wol voor een sok vallen ook heel erg mee (voor ongeveer € 7,50 kun je 2 paar sokken breien). Kortom het ideale project voor mij om mijn lol in de breimachines weer terug te krijgen. Maar dan moet ik wel weten of mijn Tsjechische machine geschikt is voor het breien van sokken.
Maandag ben ik, samen met de breimachine-specialiste 4 uur bezig geweest om te kijken hoe mijn Tsjechische machine werkt en of ik er mee rond kan breien. Ter voorbereiding heb ik het voorbed van de machine uit elkaar gehaald, schoongemaakt en weer in elkaar gezet. Ik heb enorme lappen Tsjechische tekst uit de gebruiksaanwijzing in een vertaalprogramma lopen tikken zodat ik enigszins een vermoeden had hoe bepaalde zaken aangepakt moesten worden. De enorme kennis van de breimachine-specialiste deed de rest.
Nu kan ik heel trots melden dat de Tsjechische dubbelbedmachine het doet en, nog belangrijker, dat ik snap hoe het werkt.
Er is 1 ding wat nog preciezer uitgezocht moet worden. Het lukte mij en breimachine-specialiste niet om het voor- en achterbed op de juiste manier in de houder te zetten. Ik hoop dat Man mij daar zaterdag mee kan helpen.
Ben ik dan zo verstandig om als eerste project het breien van een paar sokken te kiezen? Nee, natuurlijk niet. Ik heb via internet een heel mooi patroon voor een omslagdoek gevonden en volgens de breimachine-specialiste zou ik dat, via halfrond-breien, makkelijk op de dubbelbedmachine kunnen maken. Als alles goed gaat komt de bestelde wol voor de omslagdoek vandaag binnen en ik sta te popelen om daarmee aan de slag te gaan. Al is het alleen nog maar het breien van een proeflapje en het herrekenen van het patroon. Ik ga ervan uit dat de maten/afmetingen bij een omslagdoek er iets minder er toe doen dan bij een trui en dat dit project niet in de afvalcontainer terecht gaat komen. En anders kan ik van de wol altijd nog sokken breien.
dinsdag 12 februari 2013
Plan B (2)
Vorige week had ik Mogelijk toekomstige baas aan de telefoon en die was boos op de holding omdat er nog steeds geen duidelijkheid over mijn aanstelling is. Hij is zo boos dat hij van plan is om binnenkort de boel op de spits te drijven: "Jullie staan toe dat ik haar met ingang van 1 maart in dienst neem onder mijn voorwaarden of ik vertrek/neem ontslag.". Ik hoop dat het niet zover hoeft te komen maar ik voelde me wel heel erg vereerd (hoewel ik ook wel weet dat mogelijk toekomstige baas zijn werk zonder rechterhand niet uit kan voeren, dus is het logisch dat hij dan vertrekt). Broer, die in het loopbaangebeuren zijn brood verdient, heeft er nog steeds een goed gevoel over en hetzelfde geldt voor mijn loopbaanadviseur. Zelf heb ik het gevoel dat ik op werkgebied onder deze man enorme stappen kan zetten en heel veel kan leren. Dus blijven we hopen dat het goed gaat komen.
Ondertussen werk ik gestaag verder aan Plan B. Een tijdje terug heb ik geschreven over de enorme bevalling om Plan B op papier te krijgen. Pas toen ik de mentale omslag kon maken van "Ik heb geen andere keuze" naar "Ik ga voor financiële onafhankelijkheid en dit is voor mij de beste en leukste manier", kwam er eindelijk iets zinnigs uit en krijg ik steeds meer lol in het verder uitwerken van Plan B.
Tijdens het loopbaantraject werd al snel duidelijk dat ik eigenlijk het meest geschikt ben voor het "klassieke uitzendwerk": We hebben NU iemand nodig die van wanten weet en als het probleem opgelost is, kan die persoon weer vertrekken. Na wat onderzoek bleek dat dit soort werk niet meer door uitzendbureau's word aangeboden maar door freelancers/zzp-ers wordt gedaan. Juist omdat ik snel denk, snel dingen oppak en snel mijn taken onder de knie heb, en mij daardoor in een reguliere baan al snel loop te vervelen, ben ik bij uitstek geschikt om mij vol enthousiasme op tijdelijke klussen te storten. Tegen de tijd dat ik mij begin te vervelen en het wel gezien heb, houdt de klus op en ga ik weer wat anders doen. (Oké, in de meest ideale situatie.)Inmiddels heb ik het plan om als freelancer aan de slag te gaan aan diverse mensen (bekenden en onbekenden) voorgelegd en die zijn allemaal positief. Ook mensen die de branche kennen waarbinnen ik mijn werkzaamheden aan wil bieden. Het zal vanwege de crisis misschien niet eenvoudig worden maar er zijn wel degelijk kansen en mogelijkheden.
Het enige struikelblok voor een succesvolle uitvoering ben ikzelf. Ik heb het namelijk al eerder als "ondernemer" geprobeerd en dat is geen succes geworden (zacht uitgedrukt). Als het goed is, heb ik van de fouten van toen geleerd en ga ik niet nogmaals dezelfde fouten maken. Mijn zelfvertrouwen op dat gebied heeft echter wel een enorme dreun gekregen en dat heb ik niet zo 1, 2, 3 hersteld. Plan B voelt goed maar als ik voor Mogelijk toekomstige baas aan de slag kan, dan heeft dat wel mijn voorkeur.
Ondertussen werk ik gestaag verder aan Plan B. Een tijdje terug heb ik geschreven over de enorme bevalling om Plan B op papier te krijgen. Pas toen ik de mentale omslag kon maken van "Ik heb geen andere keuze" naar "Ik ga voor financiële onafhankelijkheid en dit is voor mij de beste en leukste manier", kwam er eindelijk iets zinnigs uit en krijg ik steeds meer lol in het verder uitwerken van Plan B.
Tijdens het loopbaantraject werd al snel duidelijk dat ik eigenlijk het meest geschikt ben voor het "klassieke uitzendwerk": We hebben NU iemand nodig die van wanten weet en als het probleem opgelost is, kan die persoon weer vertrekken. Na wat onderzoek bleek dat dit soort werk niet meer door uitzendbureau's word aangeboden maar door freelancers/zzp-ers wordt gedaan. Juist omdat ik snel denk, snel dingen oppak en snel mijn taken onder de knie heb, en mij daardoor in een reguliere baan al snel loop te vervelen, ben ik bij uitstek geschikt om mij vol enthousiasme op tijdelijke klussen te storten. Tegen de tijd dat ik mij begin te vervelen en het wel gezien heb, houdt de klus op en ga ik weer wat anders doen. (Oké, in de meest ideale situatie.)Inmiddels heb ik het plan om als freelancer aan de slag te gaan aan diverse mensen (bekenden en onbekenden) voorgelegd en die zijn allemaal positief. Ook mensen die de branche kennen waarbinnen ik mijn werkzaamheden aan wil bieden. Het zal vanwege de crisis misschien niet eenvoudig worden maar er zijn wel degelijk kansen en mogelijkheden.
Het enige struikelblok voor een succesvolle uitvoering ben ikzelf. Ik heb het namelijk al eerder als "ondernemer" geprobeerd en dat is geen succes geworden (zacht uitgedrukt). Als het goed is, heb ik van de fouten van toen geleerd en ga ik niet nogmaals dezelfde fouten maken. Mijn zelfvertrouwen op dat gebied heeft echter wel een enorme dreun gekregen en dat heb ik niet zo 1, 2, 3 hersteld. Plan B voelt goed maar als ik voor Mogelijk toekomstige baas aan de slag kan, dan heeft dat wel mijn voorkeur.
zondag 10 februari 2013
Grrr
Gisteren hadden Man en ik het jaarlijkse etentje bij een stel vrienden. Dat is altijd gezellig maar wordt ook vaak redelijk laat. Deze keer viel het mee omdat beide vrienden last hadden van een zware verkoudheid (in wording). Man en ik waren iets na 23.30 uur weer thuis. Voordat je dan in een koud bed onder de lakens schuift is het al snel een uur later, dus ik ga ervan uit dat ik tegen 01.00 uur in diepe slaap verzonken was.
Rond 06.00 uur werd ik wakker omdat ik naar de wc moest, niets bijzonders. Ik kroop zo snel mogelijk mijn warme bedje weer in om nog even door te slapen. En toen hoorde ik het geluid voor het eerst, alsof er iemand buiten aan het zagen was. Het was heel kortstondig waardoor ik dacht dat ik mij vergist had. Vervolgens kwam het geluid weer terug, en weer en toen wat langer achter elkaar. Welke (niet voor herhaling vatbare woorden) onverlaat bedenkt dat hij op zondag om 06.00 uur buiten met een zaagmachine bezig mag?
Duidelijk, van ontspannen slapen zou niet veel meer terecht komen, dan kon ik er net zo goed uit en mijzelf verwennen met een grote beker thee. Ik dreutel de trap af en zie Man, volledig aangekleed, in de wc staan. Hij heeft het waterreservoir open en een paar onderdelen uit het reservoir liggen ernaast. Het geluid bleek helemaal niet afkomstig van een zaag maar van de waterkraan van het reservoir van de wc. Man heeft een rubber vervangen en nu is het geluid verdwenen. Na de reparatie zaten Man en ik al om 06.30 uur samen achter een beker thee en een ontbijt.
Nu is het 10.30 uur, heb ik het gevoel alsof ik een marathon heb gelopen en voel ik me moe en ellendig. Voor vandaag stond eigenlijk op het programma om mijn geheugen over mijn Tsjechische dubbelbedbreimachine op te frissen zodat ik morgen sneller aan de slag kan. Er is niks op tegen om nu de machine op tafel te zetten maar ik weet ook dat er niet veel zinnigs uit gaat komen (vooral een hoop frustratie) omdat ik te moe ben om logisch te denken.
Dus ik ga doen wat mijn gevoel mij ingeeft, lekker met een dekbed op de bank, zappen langs alle tv-kanalen en af en toe een stukje breien aan een sok.
Ik wens iedereen een fijne, luie zondag.
Rond 06.00 uur werd ik wakker omdat ik naar de wc moest, niets bijzonders. Ik kroop zo snel mogelijk mijn warme bedje weer in om nog even door te slapen. En toen hoorde ik het geluid voor het eerst, alsof er iemand buiten aan het zagen was. Het was heel kortstondig waardoor ik dacht dat ik mij vergist had. Vervolgens kwam het geluid weer terug, en weer en toen wat langer achter elkaar. Welke (niet voor herhaling vatbare woorden) onverlaat bedenkt dat hij op zondag om 06.00 uur buiten met een zaagmachine bezig mag?
Duidelijk, van ontspannen slapen zou niet veel meer terecht komen, dan kon ik er net zo goed uit en mijzelf verwennen met een grote beker thee. Ik dreutel de trap af en zie Man, volledig aangekleed, in de wc staan. Hij heeft het waterreservoir open en een paar onderdelen uit het reservoir liggen ernaast. Het geluid bleek helemaal niet afkomstig van een zaag maar van de waterkraan van het reservoir van de wc. Man heeft een rubber vervangen en nu is het geluid verdwenen. Na de reparatie zaten Man en ik al om 06.30 uur samen achter een beker thee en een ontbijt.
Nu is het 10.30 uur, heb ik het gevoel alsof ik een marathon heb gelopen en voel ik me moe en ellendig. Voor vandaag stond eigenlijk op het programma om mijn geheugen over mijn Tsjechische dubbelbedbreimachine op te frissen zodat ik morgen sneller aan de slag kan. Er is niks op tegen om nu de machine op tafel te zetten maar ik weet ook dat er niet veel zinnigs uit gaat komen (vooral een hoop frustratie) omdat ik te moe ben om logisch te denken.
Dus ik ga doen wat mijn gevoel mij ingeeft, lekker met een dekbed op de bank, zappen langs alle tv-kanalen en af en toe een stukje breien aan een sok.
Ik wens iedereen een fijne, luie zondag.
donderdag 7 februari 2013
Logisch nadenken
Het is niet prettig als je het gevoel hebt dat je hele leven op drijfzand staat en omdat enig gevoel van controle wel prettig is, zocht ik die controle in andere zaken. Zo had ik bijna al een trailer gekocht om een tumbleweedhouse (de Fencl vind ik erg leuk) te bouwen en ben ik 3 breiprojecten gestart. Het kopen van enorme hoeveelheden wol voor de breimachine (de wol is deze maand in de aanbieding) heb ik gelukkig kunnen voorkomen. Het nadeel van dit soort acties is dat ik me steeds meer opgejaagd voel, vanwege alle nieuwe ideeën in mijn hoofd nog minder slaap dan ik al deed en dat de chaos bijna niet meer te overzien is. Het levert in ieder geval niet de rust op waar ik zo naar verlang. En dan schiet de gedachte door mijn hoofd: Wat deed ik in 2011 en 2012 anders?
Elke situatie is natuurlijk anders en wordt beleefd in de context van alle omstandigheden die op dat moment een rol spelen. Op dit moment spelen de relatie en het voor elkaar krijgen van betaald werk de hoofdrol. In 2011 waren dat de 3 mensen binnen mijn schoonfamilie die in zeer korte tijd het loodje legden en de ontdekking dat ik aan een (in potentie dodelijke) chronische ziekte bleek te lijden en als het niet ontdekt was, had ik nu niet meer achter mijn pc gezeten. Daarnaast heb ik tijdens mijn tocht ook wel momenten gehad waarop ik er mentaal volledig doorheen zat, maar ook daar heb ik mij doorheen geslagen. Waarom kost het dan nu zoveel moeite om mij staande te houden?
En opeens wist ik het, het komt door het wandelen. Wat ik in 2011 (en in 2012 helemaal) deed, was wandelen. Ik liep, weer of geen weer, 5x per week een half uur tot een uur buiten. En dan niet gewoon een rondje lopen maar echt trainen via een schema met een hartslagmeter. Beweging en een frisse neus halen, een combinatie die veel aangeraden wordt bij psychische belasting. Dan zou de oplossing om iets beter tegen deze drijfzandperiode te kunnen zeer eenvoudig zijn, gewoon weer gaan wandelen en ik zit beter in mijn vel. Helaas is wandelen op dit moment niet mogelijk.
Tijdens mijn grote tocht heb ik mijn hakken zwaar overbelast waarna mijn huisarts mij verboden heeft te wandelen als het niet functioneel is. Omdat de pijn nog steeds niet verdwenen is (van een heel erg stekende pijn is het afgezwakt naar een soort van chronisch zeurend iets) ben ik afgelopen maandag naar de sportarts gegaan. Hij was niet erg hoopvol op een herstel en heeft mij doorgestuurd naar het ziekenhuis voor foto's en een echo. De wachttijd voor de echo is zo'n 6 weken, dus eind maart kan ik op zijn vroegst de uitslag verwachten. Tot die tijd heb ik nog steeds een wandelverbod met misschien de mogelijkheid dat ik nooit meer kan wandelen zoals ik tot nu toe gedaan heb.
Om toch aan de combinatie bewegen en buiten te voldoen zit ik nu aan fietsen te denken maar als ik ergens een bloedhekel aan heb dan is het fietsen. Fietsen heeft voor mij niet die meditatieve cadans die wandelen wel heeft. Bovendien moet je een keer zoveel fietsen om conditioneel hetzelfde effect te bereiken als wandelen. Dat houdt dus in dat ik met fietsen 1 tot 2 uur onderweg ben. Aan de andere kant, als wandelen echt niet meer mogelijk is, is de fiets de enige kans om ervoor te zorgen dat ik op eigen kracht Rome bereik.
Van het weekend zal ik mijn sportfiets van spinnenwebben en stof ontdoen en controleren of alles nog goed is en werkt. Maar als iemand een andere mogelijkheid weet om, zonder de voeten te belasten buiten te bewegen dan hou ik mijn van harte aanbevolen.
PS: ik breng nog even mijn Give Away onder de aandacht.
Elke situatie is natuurlijk anders en wordt beleefd in de context van alle omstandigheden die op dat moment een rol spelen. Op dit moment spelen de relatie en het voor elkaar krijgen van betaald werk de hoofdrol. In 2011 waren dat de 3 mensen binnen mijn schoonfamilie die in zeer korte tijd het loodje legden en de ontdekking dat ik aan een (in potentie dodelijke) chronische ziekte bleek te lijden en als het niet ontdekt was, had ik nu niet meer achter mijn pc gezeten. Daarnaast heb ik tijdens mijn tocht ook wel momenten gehad waarop ik er mentaal volledig doorheen zat, maar ook daar heb ik mij doorheen geslagen. Waarom kost het dan nu zoveel moeite om mij staande te houden?
En opeens wist ik het, het komt door het wandelen. Wat ik in 2011 (en in 2012 helemaal) deed, was wandelen. Ik liep, weer of geen weer, 5x per week een half uur tot een uur buiten. En dan niet gewoon een rondje lopen maar echt trainen via een schema met een hartslagmeter. Beweging en een frisse neus halen, een combinatie die veel aangeraden wordt bij psychische belasting. Dan zou de oplossing om iets beter tegen deze drijfzandperiode te kunnen zeer eenvoudig zijn, gewoon weer gaan wandelen en ik zit beter in mijn vel. Helaas is wandelen op dit moment niet mogelijk.
Tijdens mijn grote tocht heb ik mijn hakken zwaar overbelast waarna mijn huisarts mij verboden heeft te wandelen als het niet functioneel is. Omdat de pijn nog steeds niet verdwenen is (van een heel erg stekende pijn is het afgezwakt naar een soort van chronisch zeurend iets) ben ik afgelopen maandag naar de sportarts gegaan. Hij was niet erg hoopvol op een herstel en heeft mij doorgestuurd naar het ziekenhuis voor foto's en een echo. De wachttijd voor de echo is zo'n 6 weken, dus eind maart kan ik op zijn vroegst de uitslag verwachten. Tot die tijd heb ik nog steeds een wandelverbod met misschien de mogelijkheid dat ik nooit meer kan wandelen zoals ik tot nu toe gedaan heb.
Om toch aan de combinatie bewegen en buiten te voldoen zit ik nu aan fietsen te denken maar als ik ergens een bloedhekel aan heb dan is het fietsen. Fietsen heeft voor mij niet die meditatieve cadans die wandelen wel heeft. Bovendien moet je een keer zoveel fietsen om conditioneel hetzelfde effect te bereiken als wandelen. Dat houdt dus in dat ik met fietsen 1 tot 2 uur onderweg ben. Aan de andere kant, als wandelen echt niet meer mogelijk is, is de fiets de enige kans om ervoor te zorgen dat ik op eigen kracht Rome bereik.
Van het weekend zal ik mijn sportfiets van spinnenwebben en stof ontdoen en controleren of alles nog goed is en werkt. Maar als iemand een andere mogelijkheid weet om, zonder de voeten te belasten buiten te bewegen dan hou ik mijn van harte aanbevolen.
PS: ik breng nog even mijn Give Away onder de aandacht.
vrijdag 1 februari 2013
Een record!
 |
| Ik vind ze best goed gelukt |
Gisteren, 31 januari 2013 waren beide sokken klaar, 2 sokken gebreid in net iets minder dan 3 maanden. Voor mij is dat een record. Tot nu toe lag het record op 1 sok in 4 maanden, dus dit is een hele verbetering. En elke keer neem ik mij dus voor om er in het vervolg niet zo lang over te doen.
Ik moet nog wel de draadjes afhechten maar daar wacht ik mee totdat we weer het maandelijkse breigroepje hebben. Deze sokken zijn gebreid met een jojo-hiel en volgens degene die de workshop gaf, krijg je daarbij gaatjes aan 1 kant van de sok. Controle van mijn sok tijdens de workshop, gaf aan dat ik ook gaatjes had. Ik kan ze echter niet vinden. Daarom lijkt het me een goed idee om de experts van de breigroep hun oordeel daarover te geven en mij te leren hoe ik kan controleren of ik wel of geen gaatjes heb.
Maar voorlopig loop ik heel trots door het huis en ben ik extra gemotiveerd om de volgende sok sneller te breien. Er ligt 1 sok te wachten op zijn broertje en het zou wel heel leuk zijn als dat wachten niet al te lang gaat duren.
Abonneren op:
Posts (Atom)