Sinds het sollicitatiegesprek in november kwam er eigenlijk niet meer dan het hoogstnoodzakelijke uit mijn handen. Ik zocht de oorzaak daarvoor in het constant wachten op telefoontjes die niet kwamen op de dag dat ze waren toegezegd. Het schijnt trouwens een typische mannenkwaal te zijn om dan niets van je te laten horen. Vrouwen zijn eerder geneigd om op zo'n moment een belletje te doen met: "ik zou vandaag bellen maar ik heb nog niks gehoord. Ik ben je dan en dan weer". En omdat ik en mobiele telefoon geen twee-eenheid zijn (dat ding kan rustig dagen in mijn tas zitten voordat ik bedenk dat ik er eens op moet kijken), moest ik die periode ook nog eens om mijn telefoon denken. Daardoor werd ik extra met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik op een telefoontje zat te wachten.
Toen de hele wereld na de feestdagen weer aan het opstarten was, leek mijn energie terug te komen. Klussen die al die tijd waren blijven liggen, werden gedaan. Het plannen van mijn tijd ging mij ineens weer goed af en zelfs na het telefoontje van mogelijk toekomstige baas en het daarop volgende gesprek, leek ik niet weer in een gat te vallen. Ik was heel tevreden met mijzelf. Totdat Man en ik vrijdag een gesprek met Coach hadden.
Man en ik hadden al vaker gesprekken gevoerd maar die liepen altijd op niks uit. Vrijdag hebben Man en ik voor het eerst een gesprek waarbij rekening werd gehouden met het feit dat Man Asperger heeft. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat we nu voor het eerst een "gesprek" hadden wat ergens toe leidde. Ik schrijf bewust "gesprek" omdat het voor mij, door gebrek aan emotionele uitwisseling, niet aan de definitie van een gesprek tussen partners voldoet. Maar het lijkt erop dat er in ieder geval op een redelijke manier een aantal beslissingen zijn genomen, wat al jaren niet gebeurd is. Aan de andere kant wordt ook steeds duidelijker dat er van een gelijkwaardige relatie, waarin beide partners een stem hebben en samen de kar trekken, geen sprake zal zijn.
En nu ben ik weer een dweil. De tranen branden sinds vrijdag weer achter mijn ogen, ik slaap hooguit 5 uur op een dag en heb nergens zin in. De sollicitatie viel in dezelfde periode als de herziene diagnose en daardoor heb ik oorzaak en gevolg door elkaar gehaald. Toen de herziene diagnose werd gesteld, is mij gezegd dat ik door een rouwproces zou gaan. De, op zich heel redelijke, verwachtingen over hoe een partnerrelatie eruit ziet, zal ik los moeten laten. Daarnaast zal ik mijn leven volledig moeten veranderen omdat ik een groot deel van de normale menselijke behoeften nooit binnen mijn relatie zou krijgen, want zonder emotionele interactie gaat een normaal mens soort van dood.
De opluchting over, eindelijk, een goede diagnose en mijn praktische en daadkrachtige instelling hebben de emotionele kant een beetje ondergesneeuwd. De kans is groot dat ik voor voorlopig weer een tijdje lamlendig door het huis en mijn leven zal bewegen. Het hoort erbij (zeggen ze) maar leuk is anders. Uiteindelijk zal ik er sterker uitkomen dan daarvoor en dat is dan voor voorlopig het lichtpuntje aan het einde van de tunnel.
Weet eigenlijk niet wat te zeggen, behalve Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenSnap een beetje wat je voelt. Mijn man heeft een moeder met Asperger. Daar is hij pas onlangs achtergekomen. Hij is de jongste van 7 kinderen, schoonmoeder is al 95 jaar. Hij vond zijn moeder altijd vreemd en vlak, hoewel de dagelijkse verzorging wel oké was. Wel heeft hij meerdere verkeersongelukken gehad doordat zij situaties niet goed kon inschatten. Maar hij werd nooit op schoot genomen of geknuffeld, en ze voelde nooit aan wat hij nodig had. Het is enerzijds goed te weten wat de oorzaak is, maar anderszijds is er toch steeds de pijn dat het nooit anders zal worden en dat er geen sprake kan zijn van een normale ouder-kindrelatie. Ook de kleinkinderen voelt ze niet aan, zo stond ze een keer ons dochtertje te kleineren omdat zij huilde. Ons dochtertje had Pfeiffer en voelde zich doodmoe na een bezoek aan oma. Oma zei toen dat ze ons dochtertje maar een huilebalk vond. Tja, met de kennis van nu..
BeantwoordenVerwijderenIk kan hier een heel verhaal kan opschrijven, maar ik vraag me momenteel oprecht af of je daar wat aan zal hebben. Dus ik wil je bij deze heel veel sterkte wensen met het loslaten van je verwachtingen en het opnieuw bekijken van jouw plaats in de relatie. Ik brand een kaarsje voor je!!!
BeantwoordenVerwijderenIk wens je sterkte, het is echt een rouwproces waar je doorgaat! Het heeft tijd nodig. Ook ik wil vaak nog te veel, maar weet ook dat het niet zal veranderen.
BeantwoordenVerwijderenHet is een rouwproces waar je doorheen moet. Neem daar de tijd voor. Ik vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden, ik wens je heel veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderenLiefs en een knuffel, Frederique