Vechten tegen of vechten voor

Soms denk je dat je al een heel eind gevorderd bent met het accepteren van de situatie waar je in zit om vervolgens met je neus op de harde feiten gedrukt te worden dat je nog een lange weg te gaan hebt. In mijn geval waren er 3 behoorlijk heftige confrontaties met Coach voor nodig om te ontdekken dat ik over een hoop dingen in de relatie heel erg boos ben.

Diep van binnen kan ik nog niet accepteren dat Man niet zal veranderen en dat er een aantal dingen zullen zijn die ik nooit zal krijgen, zoals het gevoel dat ik voor hem de nummer 1 ben. Dat ik ervan baal dat ik met Man mee moet naar afspraken omdat hij niet in staat is een accuraat verslag van de desbetreffende afspraak te geven en geen benul heeft van mogelijke financiële consequenties.

De prijs van die boosheid is echter hoog, vooral omdat ik niet doorhad dat ik boos was. Ik wist wel dat ik al een tijdje in de overlevingsstand stond, wat per definitie "vechten tegen" is. Omdat ik niet doorhad dat ik boos was en overeenkomstig reageerde, had ik de laatste 2 weken ruzie met iedereen om mij heen terwijl ik eigenlijk alleen maar begrip en steun wilde en nodig had. Het lukte me niet om mijn gevoelens op een goede manier duidelijk te maken en daardoor vervreemde ik van de mensen om mij heen.

Het "vechten tegen" moest omgezet worden in "vechten voor". Het was een zware strijd maar voor voorlopig heb ik het voor elkaar gekregen. Het ging ten koste van een hoop tranen, boze woorden, gekwetste vrienden en slaap. Ik zou willen dat ik deze strijd volledig gestreden had maar ik ben bang dat dit niet het geval zal zijn. Dus de komende periode zal ik deze strijd nog wel een paar keer vaker moeten voeren. Het is alleen jammer dat de transformatie van "vechten tegen" naar "vechten voor" deze keer behoorlijk onbewust is gegaan. Ik hoop dat ik er toch iets van geleerd heb en dat ik de volgende keer de situatie sneller in de gaten heb en in staat ben er iets aan te doen.

Plan B (1)

Vorige week had ik een afspraak met mijn loopbaanadviseur en toen moest ik eerlijk bekennen dat ik mijn huiswerk niet had gedaan. Dat wil zeggen dat mijn hoofd overuren heeft gedraaid maar dat de stap om al die gedachten op papier te zetten teveel gevraagd was. En nog steeds krijg ik bij het idee van het "naar buiten brengen" van Plan B krampen in mijn maag en de neiging om de hele voorraadkast leeg te eten.

Is een Plan B nodig? Zeer waarschijnlijk niet. De laatste berichten over de baan zijn dat het salaris geen enkel probleem zal opleveren maar dat mogelijk toekomstige baas en holding aan het steggelen zijn over de invulling van mijn werkzaamheden. De bv waar ik voor zou komen te werken heeft er altijd een beetje bij gehangen en daar wil de holding, door het aantrekken van mogelijk toekomstige baas, verandering in aanbrengen. Mogelijk toekomstige baas is daarbij van mening dat de facturering van de bv niet meer door de holding moet worden gedaan. De holding denkt daar anders over. Volgende week gaan de aandeelhouders en mogelijk toekomstige baas weer om de tafel zitten en de verwachting is dat ze er dan uit zullen komen. In dat geval staat er niets meer in de weg om mij een contract aan te bieden en kan ik op 1 maart beginnen.

Ondertussen wordt door het loopbaantraject echter steeds meer duidelijk dat ik eigenlijk niet zo geschikt ben voor een "gewone" baan. De reden waarom deze baan voor mij zo aantrekkelijk is, is dat mogelijk toekomstige baas mijn capaciteiten ziet en mij een carrière in het vooruitzicht heeft gesteld. Dat komt mede door de plannen die mogelijk toekomstige baas met het bedrijf heeft en hij ervan overtuigd is dat wij samen de holding kunnen overtuigen van het nut van die plannen. De kans dat ik mij na 2 jaar zal zitten te vervelen is daardoor redelijk klein. Want dat is mijn werkervaring tot nu toe geweest.

Ik word aangenomen, heb binnen 3 weken het merendeel van het werk al in mijn vingers en binnen een half jaar heb ik alle bedrijfsprocessen voor mijzelf in kaart gebracht. Het volgende half jaar ben ik bezig om mijn werk efficiënter in te delen waardoor ik mijn werk niet in de 40 uur doe waarvoor ik ben aangenomen maar in beduidend minder tijd. Het tweede jaar ben ik bezig met dingen die officieel niet tot mijn werkgebied behoren maar die wel beter kunnen (ik heb toch tijd over en ik moet daar wel iets mee doen) en daarna begint het grote vervelen. Ik kan dan precies uittekenen hoe mijn week, maand en jaar er van dag tot dag uit zal zien en dan word ik diep ongelukkig. Het enige wat maakt dat ik het langer volhoud, zijn de werksfeer en de collega's. Tot het moment dat ik mij zo ellendig voel dat ik rücksichtslos ontslag neem om op zoek te gaan naar iets anders. 

Daarom heb ik van mijn loopbaanadviseur opdracht gekregen om te werken aan Plan B. 31 januari heb ik weer een afspraak met mijn loopbaanadviseur en dan moet Plan B in de steigers staan. Ik weet dat, als ik mij ertoe kan zetten, het zo voor elkaar is. Maar de drempel is wel heel erg hoog.

Give Away

Om te beginnen kan ik melden dat het feestje voor wat betreft het eten en de hapjes geslaagd is. Mijn vriendin was blij dat ze alle tijd aan haar gasten kon geven zonder zich druk te hoeven maken of iedereen wel genoeg kreeg. Voor de rest was het het meest saaie feestje wat ik ooit mee heb gemaakt. De moeder van mijn vriendin vond dat ik een carrière-switch naar cateraar best kon overwegen. Dat is wel een heel groot compliment.

Ik heb bij diverse blogs al regelmatig een give-away voorbij zien komen. Meestal is daar een bepaalde aanleiding toe, bijvoorbeeld een jaar als blogger actief zijn, het hebben van een bepaald aantal volgers of het schrijven van het 300-ste bericht. Ik heb geen specifieke reden om nu een give-away te houden of het moet zijn als een dank voor alle lieve en opbeurende reacties die ik elke keer weer krijg als Man en ik weer eens in een enorme miscommunicatie beland zijn en ik op mijn blog probeer de boel weer in perspectief te zetten.

Ik weet ook niet of ik dit wel een give-away kan noemen. Tijdens het opruimen kwam ik een oude droom tegen. Het is een droom van mij om ooit eens een grote quilt te maken en ik ging ervan uit dat die droom sneller gerealiseerd zou worden als ik maar voldoende tijdschriften en boeken over het maken van een quilt zou verzamelen. Inmiddels is het er al minstens 15 jaar niet van gekomen en heb ik besloten mijn boeken en tijdschriften de deur uit te doen. Ik vertrouw erop dat, als het er ooit van gaat komen, er op dat moment voldoende informatie voor handen is zodat ik alsnog die droom van een eigengemaakte quilt kan realiseren. Dus ik weet niet of het een echte give-away is of een opruimactie waarbij ik anderen blij hoop te maken.

Er zijn 3 pakketten.
Pakket A is de "Singer The Quilting Bible", een engelstalig boek met een goede praktische handleiding en 30 projecten.
Pakket B is een exemplaar van het tijdschrift "Magic Patch", inclusief het bijbehorende patroonblad en het boek van Willemien Mak, "Log Cabin patchwork" (alles nederlandstalig)
Pakket C bestaat uit 2 tijdschriften met bijbehorend patroonblad, "Quiltmania" en "De kunst van Patchwork & quilten" (alles nederlandstalig).
Als je kans wilt maken op een van deze 3 pakketten, laat dan een reactie achter. Als je niet vermeld welk pakket je wilt hebben, ding je automatisch mee naar alle drie.
En dan moet er nog een datum komen waarop ik de winnaars bekend maak: Ik vind 14 februari, valentijnsdag, wel een mooie datum.

Pakket A

Pakket B

Pakket C

Uitgeteld maar zeer tevreden

Afgelopen december had een goede vriendin een mijlpaal leeftijd en in november kwam ik er achter dat ze niet van plan was om die mijlpaal groots te vieren. Ik vond dat ze haar verjaardag wel moest vieren, ze was bijna niet meer in leven geweest en dan is een feestje met meer dan alleen de meest naaste familie juist een enorme opsteker. Als ik als verjaardagscadeau aanbood om een verjaardagsfeestje te organiseren; wilde ze dan wel haar verjaardag vieren? Een schot in de roos en zodoende stortte ik mij op de organisatie van een feestje.

Toen ik mijn aanbod deed, dacht ik zelf aan een "normaal" feestje. Iedereen komt 's avonds, we beginnen met koffie en taart en daarna komt de borrel met bijbehorende hapjes op tafel en dan gaat iedereen weer naar huis. Mijn vriendin had andere ideeën. Het leek haar enorm gezellig als iedereen bleef eten. Dus of ik voor 12 mensen een thema kon bedenken en daar iets te eten aanhangen. SLIK!

Aan pasta kan niet veel mislukken, dus het thema werd Italiaans. We beginnen direct met het borrelgedeelte met Italiaanse hapjes, vervolgens pasta met 2 soorten saus en salade en als dessert citroenbavarois en tiramisu. Aansluitend koffie en thee met kleine koekjes en chocolaatjes uit de bio-winkel (is dus niet zo Italiaans) . Gisteren hebben we de boodschappen gedaan en vandaag heb ik de hele dag in de keuken gestaan om de sauzen en desserts te maken. De rest doen we morgen bij mijn vriendin.

Ik zal eerlijk bekennen dat ik er heel erg tegenop zag. Ik vind het leuk om te koken maar als het welslagen van een verjaardagsfeest voor een ander er voor een groot deel vanaf hangt, voelt het toch wel even anders. Bovendien waren het allemaal recepten die ik nog nooit eerder heb gemaakt. Ook dat is niet echt bevorderlijk voor het zelfvertrouwen. Maar het lijkt erop dat het meer dan gelukt is, in de zin dat het er eetbaar uitziet en goed smaakt. Het enige waar ik mij nog zorgen over maak, is of het voldoende zal zijn. Temeer omdat de snackbar om de hoek bij mijn vriendin niet echt smakelijke dingen verkoopt.

Er zit dus nog een beetje spanning maar voor nu ben ik na 6 uur achter het fornuis en aanrecht te hebben gestaan, zeer tevreden. Knock-out maar tevreden.
Ik hoop echter wel dat ik de volgende keer eerst nadenk voordat ik spontaan iets aanbied. Maar dat roep ik al jaren en ik tuin er elke keer weer in.

Weer verkeerd?

Gisteren stond een bezoek aan de verpleegkundig overgangsconsulent op het programma. De apotheek adviseerde mij om daar heen te gaan. Het lijkt erop dat er waarschijnlijk weer een verkeerde conclusie is getrokken. Waar mijn vorige huisarts van mening was dat mijn gebrek aan energie tussen mijn oren zat, ging hij er ook van uit dat mijn klachten in 2008 en 2009 het gevolg waren van de pré-overgang. De verpleegkundig overgangsconsulent trekt die conclusie nu zeer sterk in twijfel. Ze weet dat vrouwen door de overgang veel verschillende klachten kunnen krijgen maar die van mij vallen daar niet onder.

November 2008, ik krijg ineens zo'n enorme kramp in mijn buik dat ik flauwval. Mijn toenmalige baas moest mij van de grond rapen en dat voelt toch wel een beetje gênant. Er is geen oorzaak te vinden behalve een op dat moment erg ongezonde werksituatie en dat ik de dag erna zeer heftig ongesteld word, een combinatie van stress en hormonale schommelingen. Kan gebeuren en ik ga gewoon verder met mijn leven. 

Maart 2009, ik krijg weer ineens een enorme kramp en val weer flauw. Deze keer thuis op een moment dat Coach en Man er ook waren. Minder gênant maar toch voelt het wel ongemakkelijk. En ook nu werd ik de dag na de kramp zeer zwaar ongesteld alleen zonder de stress van de vorige keer. Ik merk dat ik onzeker begin te worden. Ik gebruik geen anti-conceptie, heb geen idee hoe mijn cyclus eruit ziet en de gedachte dat ik op een willekeurig moment flauw kan vallen omdat ik ongesteld moet worden, klinkt niet echt geweldig. Als ik op dat moment geen afspraak met Coach had gehad, had ik op het moment van flauwvallen in de auto gezeten. Ik durf er niet aan te denken wat er dan zou zijn gebeurd.

Mijn huisarts gaat uit van de pré-overgang en adviseert mij om de pil te gaan slikken om mijn pré-overgangshormonen in het gareel te houden. Nadat het eerste merk pil niet sterk genoeg blijkt om mijn hormonen in een strak regime te krijgen, volgt een bezoek aan de gynaecoloog. Zij doet inwendig onderzoek, vind geen rare dingen en schrijft mij een andere pil voor. De kleine doorbraakbloedingen blijven licht aanwezig maar minder sterk dan bij het andere merk en we besluiten het hierbij te laten. Zolang ik de pil op ongeveer hetzelfde tijdstip blijf slikken gaat het redelijk goed. Maar omdat ik niet van plan ben om voor de pil in het weekend de wekker te zetten, kan het voorkomen dat mijn menstruatie onregelmatig wordt.

Tijdens mijn wandeltocht had ik regelmatig het gevoel dat de krampen uit 2008 en 2009 terug aan het komen waren en daarmee ook mijn onzekerheid. Ik heb er geen belang bij om vanwege mijn menstruatie flauw te vallen. Een nieuwe huisarts dus nieuwe kansen. Hij snapt mijn onzekerheid maar zegt ook dat er verder weinig aan te doen is. Hij kan mij wel, ter voorkoming, een pijnstiller voorschrijven (gespecialiseerd voor het baarmoedergebied) die ik dan kan slikken tussen de laatste pil en de start van de menstruatie, dat is zo'n 2 tot 3 dagen. Op dat moment klinkt dat heel redelijk maar als ik 4 dagen later bij de apotheek sta, slaat toch de twijfel toe. Zodoende een verwijzing naar de verpleegkundig overgangsconsulent.

Op grond van erfelijkheid gaat zij ervan uit dat ik helemaal niet in de pré-overgang kan zijn. Mijn moeder was pas begin 60 van het hele gedoe af en mijn klachten begonnen rond mijn 42e. De overgang kan lang duren maar meer dan 15 jaar zou wel een unicum zijn. Bovendien zijn mijn klachten (het met een zeer heftige kramp loskomen van de menstruatie en daardoor flauw vallen) in geen enkel handboek voor de overgang te vinden. Waarschijnlijk is er iets anders aan de hand. Ik heb 2 opties, terug naar een gynaecoloog om te kijken of er iets aan de hand is, een kleine vleesboom of een poliep, of de pil blijven doorslikken en 1 tot 3x per jaar een menstruatie plannen op een moment dat het mij goed uitkomt. Op dat moment kan ik dan ook de voorgeschreven pijnstillers gebruiken om te voorkomen dat ik van mijn stokje ga.

Op dit moment voelt de laatste optie als de beste en als dat in de praktijk toch tegenvalt, kan ik altijd nog naar het ziekenhuis. Maar ik heb wel moeite met het feit dat de diagnose "pré-overgang" waarschijnlijk onterecht is gesteld.

Heet dit rouw?

Sinds het sollicitatiegesprek in november kwam er eigenlijk niet meer dan het hoogstnoodzakelijke uit mijn handen. Ik zocht de oorzaak daarvoor in het constant wachten op telefoontjes die niet kwamen op de dag dat ze waren toegezegd. Het schijnt trouwens een typische mannenkwaal te zijn om dan niets van je te laten horen. Vrouwen zijn eerder geneigd om op zo'n moment een belletje te doen met: "ik zou vandaag bellen maar ik heb nog niks gehoord. Ik ben je dan en dan weer". En omdat ik en mobiele telefoon geen twee-eenheid zijn (dat ding kan rustig dagen in mijn tas zitten voordat ik bedenk dat ik er eens op moet kijken), moest ik die periode ook nog eens om mijn telefoon denken. Daardoor werd ik extra met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik op een telefoontje zat te wachten.

Toen de hele wereld na de feestdagen weer aan het opstarten was, leek mijn energie terug te komen. Klussen die al die tijd waren blijven liggen, werden gedaan. Het plannen van mijn tijd ging mij ineens weer goed af en zelfs na het telefoontje van mogelijk toekomstige baas en het daarop volgende gesprek, leek ik niet weer in een gat te vallen. Ik was heel tevreden met mijzelf. Totdat Man en ik vrijdag een gesprek met Coach hadden.

Man en ik hadden al vaker gesprekken gevoerd maar die liepen altijd op niks uit. Vrijdag hebben Man en ik voor het eerst een gesprek waarbij rekening werd gehouden met het feit dat Man Asperger heeft. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat we nu voor het eerst een "gesprek" hadden wat ergens toe leidde. Ik schrijf bewust "gesprek" omdat het voor mij, door gebrek aan emotionele uitwisseling, niet aan de definitie van een gesprek tussen partners voldoet. Maar het lijkt erop dat er in ieder geval op een redelijke manier een aantal beslissingen zijn genomen, wat al jaren niet gebeurd is. Aan de andere kant wordt ook steeds duidelijker dat er van een gelijkwaardige relatie, waarin beide partners een stem hebben en samen de kar trekken, geen sprake zal zijn.

En nu ben ik weer een dweil. De tranen branden sinds vrijdag weer achter mijn ogen, ik slaap hooguit 5 uur op een dag en heb nergens zin in. De sollicitatie viel in dezelfde periode als de herziene diagnose en daardoor heb ik oorzaak en gevolg door elkaar gehaald. Toen de herziene diagnose werd gesteld, is mij gezegd dat ik door een rouwproces zou gaan. De, op zich heel redelijke, verwachtingen over hoe een partnerrelatie eruit ziet, zal ik los moeten laten. Daarnaast zal ik mijn leven volledig moeten veranderen omdat ik een groot deel van de normale menselijke behoeften nooit binnen mijn relatie zou krijgen, want zonder emotionele interactie gaat een normaal mens soort van dood.

De opluchting over, eindelijk, een goede diagnose en mijn praktische en daadkrachtige instelling hebben de emotionele kant een beetje ondergesneeuwd. De kans is groot dat ik voor voorlopig weer een tijdje lamlendig door het huis en mijn leven zal bewegen. Het hoort erbij (zeggen ze) maar leuk is anders. Uiteindelijk zal ik er sterker uitkomen dan daarvoor en dat is dan voor voorlopig het lichtpuntje aan het einde van de tunnel.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Wat zou het nieuwe jaar zijn zonder het vervolg van de soap die sollicitatie heet. Dus hierbij update nummer zoveel ;-).

Dinsdag aan het einde van de middag, ik had het eten bijna klaar, ging de telefoon; het was mogelijk toekomstige baas. Hij had de afgelopen weken zich sterk gemaakt voor mijn komst en het leek hem raadzaam om deze week nog een gesprek te hebben. Of ik donderdagmorgen langs kon komen. Dus vanmorgen stapte ik in de auto richting bouwkeet.

Het overnameverhaal zoals ik dat in december begrepen had bleek niet helemaal te kloppen maar er is wel een 2e aandeelhouder bij gekomen en van de holding is nog maar 1 persoon beslissingsbevoegd. Dus in plaats van de 2 directeuren van de holding waarvan 1 met enorm veel "koud watervrees" voor elke beslissing die genomen moet worden, zijn er 2 nieuwe mensen die de beslissingen moeten nemen. Mensen die, als ik het goed begrepen heb, meer op de lijn van mogelijk toekomstige baas zitten. Verder heeft mogelijk toekomstige baas zijn werkvoorwaarden zwart op wit laten zetten. Daarin staat onder andere dat hij een rechterhand nodig heeft en dat hij mag bepalen wie dat wordt (= ik). De voorwaarden waaronder worden door mogelijk toekomstige baas en de aandeelhouders bepaald.

Het plan van mogelijk toekomstige baas is als volgt. Vandaag heb ik een indicatie moeten geven over hoeveel ik wil verdienen. Ik heb doorgegeven wat ik bij mijn vorige werkgever verdiende en mogelijk toekomstige baas leek daar wel tevreden mee. Hij laat dat bedrag vandaag nog doorrekenen naar een salarisstrook, inclusief de reiskosten voor woon-werkverkeer. Dat bedrag krijg ik doorgebeld en daar moet ik ja of nee op zeggen.
Vervolgens krijgen beide aandeelhouders mijn cv en de salarisindicatie en moeten ze beslissen of ze mij onder deze voorwaarden aannemen. Het enige waar ze moeilijk over mogen doen is dat het salaris te hoog zal zijn voor wat ik aan capaciteiten in huis heb, want mogelijk toekomstige baas heeft zwart op wit staan dat hij mag beslissen wie zijn rechterhand wordt.

Een zelfde soort "truc" wil mogelijk toekomstige baas uithalen met de datum van indiensttreding. Hij ziet mij het liefste morgen aan het werk maar weet dat dat niet haalbaar zal zijn. Zijn inschatting is dat de aandeelhouders met moeite akkoord zullen gaan met 1 maart. Daarom zet mogelijk toekomstige baas in op 1 februari als datum van de indiensttreding. Hij verwacht dan 1 maart als begindatum eruit te slepen en mogelijk nog een paar week eerder.

Kortom, er lijkt redelijk wat schot in de zaak te zitten. We zijn er nog niet en ik moet eerlijk toegeven dat ik inmiddels wel een redelijke dosis scepsis heb ontwikkeld. Ik geloof het pas als ik een handtekening heb gezet. Maar het is wel duidelijk dat mogelijk toekomstige baas ver wil gaan in om ervoor te zorgen dat ik zijn rechterhand wordt.

PS: in mijn vorige blog schreef ik dat als iemand interesse zou hebben in mijn barbiespullen dat die dat dan moest laten weten. Mijn moeder bleek er toch heel veel moeite mee te hebben dat ik de spullen weg zou geven. Dus ik heb besloten dat ik de barbiespullen naar mijn moeder breng met de voorwaarde dat ik er een thuis voor ga vinden als zij er toch niks mee doet.

Opruimen

Door mijn oma gemaakt

Door mijn vader gemaakt

Voor zover mogelijk, doen Man en ik regelmatig een poging om tot een gesprek te komen waarin beslissingen genomen worden. Eén van die gesprekken gaat natuurlijk over het "Hoe nu verder". Op dit moment leven Man en ik gescheiden in 1 huis en hoewel dat op dit moment prima werkt voelt het voor mij toch niet goed. Het is vlees noch vis en dat wil ik niet meer. Of we gaan voor de relatie (hoe die er dan ook uit gaat zien) of we houden ermee op. Nu is dit niet het meest handige moment om daar een beslissing over te nemen. Daarvoor zijn er teveel zaken nog onduidelijk. 2013 staat daarom in ieder geval in het teken van uitzoeken hoe Man en ik met elkaar moeten communiceren en ontdekken wat ieder van ons nodig heeft om zich in de relatie thuis te voelen. Vrijdag komt Coach langs en dan hoop ik de eerste handvatten te krijgen en de eerste echte gezamenlijke beslissingen te nemen. Het doel is dat Man en ik kerst 2013 in een gezamenlijk huis vieren (of het is dan einde oefening, maar daar wil ik nog niet aan denken).

Als Man en ik kerst 2013 in gezamenlijkheid willen vieren dan is er in ieder geval 1 ding heel erg duidelijk. Man moet opruimen. In 2000 is het mij na veel moeite gelukt om de bouwmarktkrantjes van 10 jaar oud in de papierbak te krijgen. Dat geeft wel een indicatie van wat Man verder nog allemaal "verzameld" heeft. Voor mij is een gezellig huis een opgeruimd huis. Ik snap best dat je uit sentimentele overwegingen besluit om bepaalde zaken op zolder op te slaan, maar het gaat mij te ver om de zolder vol te stouwen met zooi. Kortom, werk aan de winkel voor Man.

Gisteren kwam ik tot de ontdekking dat Man tijdens mijn wandeltocht besloten had om het laminaat wat al 2 jaar in de garage lag, achter zijn bank te leggen. Dat laminaat zou ooit nog eens bij mij achter een schot omdat laminaat nu eenmaal gemakkelijker schuift dan het tapijt wat er nu ligt. Man bleek geen echt dringende plannen voor vandaag te hebben, dus heb ik maar besloten dat hij vandaag een begin maakt met het leggen van het laminaat achter het schot. Vanmorgen heb ik het schot leeg gehaald en Man is nu druk bezig.

Man bewaart dingen meer vanuit een obsessie, de spullen die ik bewaar hebben meer een sentimentele waarde. Uit solidariteit met Man ga ik alle spullen die achter het schot vandaan zijn gekomen aan een kritische blik onderwerpen voordat ze achter het schot terug worden gezet. En zodoende kwam ik als 1 van de eerste dingen de barbiemeubels tegen die mijn vader ooit voor een verjaardag had gemaakt, evenals de kleertjes die mijn oma voor de barbie heeft gebreid of gehaakt.

Omdat wij geen kinderen hebben, lag het in mijn bedoeling om de spullen te zijner tijd aan mijn nichtje te geven. Alleen zag ik bij mijn nichtje vooral poppen en barbie's zonder armen en benen en ik vreesde dat de meubeltjes het niet zouden overleven. Dus bleven ze bij mij in de doos totdat ik een betere toekomst voor ze zou vinden. Inmiddels zitten ze al 10 jaar in de doos en is die betere toekomst nog niet gevonden. Ik denk ook niet dat dat binnen afzienbare tijd zal gebeuren. 10 jaar in een doos (en zo'n 8 jaar bij mijn vader op zolder) hebben de witheid van de kleertjes en lakentjes geen goed gedaan. Toen ik alles uit de doos pakte om te fotograferen, voelde het allemaal wel als heel erg sneu.

Ik ben eraan toe om afscheid te nemen van mijn barbie-tijd. Nu nog een mooie bestemming vinden, want het gaat me te ver om dit in de grijze container te gooien. Als iemand nog ideeën heeft (of het zelf wil hebben), laat dan een reactie achter.

Hoe kunnen ze!

Elke dinsdagavond zit ik klaar om 3mijn spetter" te zien schitteren in mijn, op dit moment, favoriete misdaadserie: Leroy Jethro Gibbs in NCIS. En als ik onverhoopt op dinsdagavond niet in staat ben om te kijken dan staat de DVD-recorder ingesteld en kijk ik later in de week de gemiste aflevering terug. Ik had graag een foto van special agent Gibbs bijgevoegd maar blogspot werkt even niet mee dus jullie moeten mij maar op mijn woord geloven dat hij echt geweldig is.

In Huize Stuiterbolletje is geen abonnement op een tv-gids. Soms lijkt me het me wel eens handig om van tevoren te weten of er een mooie film op komt, aan de andere kant zijn de meeste films voor mij dermate laat dat ik er toch niet naar kijk. Opnemen is een mogelijkheid maar 9 van de 10 keer lukt het niet om tijd te vinden om de film terug te kijken. Met de feestdagen in december koop ik wel een tv-gids. Dan is het aanbod van films zo groot, en op voor mij geschikte tijden, dat het zin heeft om zo'n ding aan te schaffen. De afgelopen 2 weken hebben Man en ik dan ook heel veel films bekeken.

Geen idee wat maakte dat ik gisteren in de supermarkt besloot om een tv-gids mee te nemen. Ik weet ook nog steeds niet of ik er nu blij mee ben of niet. Het eerste wat ik deed was kijken of aankomende dinsdag mijn programma weer uitgezonden werd. Vanwege 1e kerstdag en 1 januari heb ik 2 weken zonder gezeten. Tot mijn grote schrik bleek dat niet het geval. NCIS staat (voor voorlopig) niet meer op de programmering. Hoe kunnen ze zomaar, zonder enige vooraankondiging, "mijn spetter" van het scherm halen! Het voordeel van de tv-gids is dat je een hele week tot je beschikking hebt en zodoende ontdekte ik dat op een andere zender NCIS nog wel uitgezonden wordt. Oudere seizoenen en op een voor mij wel heel ongunstig tijdstip.

Wil ik "mijn spetter" niet missen dan zit er niks anders op dan de programmering van de DVD-recorder aan te passen, die afleveringen op te nemen en die dan op dinsdagavond terug te kijken. Dan blijft mijn speciale dinsdagavond in stand en kan ik blijven zwijmelen.

De eerste uitgave van het jaar

Om te beginnen wens ik iedereen een heel fijn en goed 2013 waarin alle plannen die op de plank liggen gerealiseerd mogen worden.

Hier is het nieuwe jaar begonnen met een inkijkje in de denkpatronen van Man.
Ik vroeg (naar mijn weten vriendelijk en zonder bijbedoelingen) of Man de bladeren in de container wilde stoppen als de containers weer op hun plek kwamen. De containers staan buiten de schutting in een hoek waar alle bladeren zich lekker kunnen verzamelen en het bleek inmiddels een behoorlijke stapel te zijn. Man voelde zoch direct aangevallen en begin zich direct te verdedigen. Ik zat stomverbaasd te kijken, het was echt alleen maar een simpel verzoek.
De vraag wat hebben jij en Schoonpa gedaan op oudejaarsdag leverde een heel minitieus verslag op van de hele middag en avond. Als ik dezelfde vraag aan een vriendin zou hebben gesteld, had ik alleen een verslag van de avond gekregen. En dan nog eerder in de vorm van " ik heb met mijn kinderen naar de tv gekeken en om 0.00 uur naar het vuurwerk". Het is in ieder geval sneller dan een beschrijving van " we hebben bomen gesnoeid, we hebben op nederland1 dat gekeken, dat was niet leuk dus toen gingen we naar een duitse zender en .....). Een belangrijke les voor mij want ik moet dus nog duidelijker worden in het formuleren van mijn vragen.
En het toppunt van de ochtend was de discussie over hoe laat Schoonpa die dag op de stoep zou staan. Met kerst was afgesproken dat Schoonpa eerst naar andere familie zou om dan rond 17.30 uur bij ons aan te schuiven voor een bord soep met brood. Andere familie besloot echter dat zij bij Schoonpa langs gingen, waarna Schoonpa tegen Man zei: "Als de andere familie vertrekt, kom ik jullie kant op." In mijn beleving zit er een enorm verschil tussen "als zij weggaan, kom ik jullie kant op" en "ik sta om 17.30 uur op de stoep". De eerste versie kan inhouden dat Schoonpa al om 16.00 uur op de stoep staat. Het is mij niet gelukt dat verschil aan Man duidelijk te maken. Man bleef vasthouden dat Schoonpa om 17.30 uur op de stoep zou staan. Maar eerder zou natuurlijk wel kunnen (om later te ontdekken dat eerder bij Man 17.25 uur is!).
Bovengenoemde "gesprekken" vonden plaats in een tijdbestek van 2 uur, het was nog maar 11.00 uur en ik was volledig uitgeput. Ooit zal ik een expert zijn in het doorgronden van die vreselijke niet-logische manier van denken en communiceren. Maar zo te zien heb ik nog een lange weg te gaan.

Door dit soort stress en de spanning over de baan zijn er de afgelopen maanden veel dingen blijven liggen en 1 van de voornemens van dit jaar is mijn leven wat meer gestructureerder aan te pakken. Niet dat dit een specifiek nieuwjaarsvoornemen is, dit voornemen steekt minstens 3x per jaar de kop op. Vooral op momenten dat ik het overzicht kwijt dreig te raken, kleine klusjes en attenties in de knel komen en door de bomen het bos niet meer zie, steekt dit voornemen zijn kop op. Ik heb mijzelf deze week nog gegeven om aan te rommelen, op te ruimen en schoon te maken en daarna ga ik werken met een weekplanning en opschrijven wat er aan dingen gedaan moet worden en wanneer ik dat ga doen. Er passen 5 weken op een A3-papier, dus dan kan ik ook direct zien of uitstel tot afstel gaat leiden.

Wat deze week in ieder geval moet gebeuren is het overzetten van bestanden op de minipc. De minipc (een minilaptop) heb ik in Frankrijk, tijdens mijn tocht, gekocht en ik word gillend gek van het werken op 2 pc's. Mails verzonden via de ene pc zitten niet op de andere pc en ik loop regelmatig met USB-sticks van boven naar beneden om uit te vinden waar de meest recente versie van een bestand staat.
De pc boven viert dit jaar zijn 10e verjaardag en zo langzaamaan zijn er veel zaken die niet meer werken omdat de software verouderd is. Zo kan ik bijvoorbeeld niet meer via IE reageren op blogs omdat blogspot niet meer onder die versie van IE werkt. Een nieuwere versie van IE kan er niet op want daarvoor is mijn Windows te oud. Maar als ik overstap naar de minipc voor dagelijks gebruik, wil ik dat wel doen op een manier die niet funest is voor je nek, rug en schouders.

Dus de eerste aanschaf voor dit jaar (volkomen ongepland) is de aankoop van een stander voor de minipc. Met een paar kleine aanpassingen past de minipc in de stander. Als je de laptop in een stander zet voor een betere werkhouding, dan heb je ook een los toetsenbord nodig. Dus zat er niks anders op dan ook een los toetsenbord bij te kopen. Er is echter een klein probleempje. De minipc is in Frankrijk gekocht en heeft derhalve een Frans toetsenbord. Inmiddels kan ik bijna alle toetsen blindelings vinden maar als ik er een qwerty-toetsenbord aan ga hangen, zit de kans erin dat ik een q krijg als ik de a intoets, of een z in plaats van een w. Ik zal dus alle toetsen op het nieuwe toetsenbord moeten voorzien van stickertjes met de juiste letter erop.
Als iemand een trucje weet hoe ik die stickers langdurig op de toetsen kan laten zitten dan hou ik mij van harte aanbevolen.