Voor zover ik mij kan herinneren ben ik altijd een emotie-eter geweest. Met name dropjes zijn favoriet als het gaat om achter elkaar door te snaaien omdat ik een klusje moet doen waar ik tegenop zie, omdat ik ergens heel erg verdrietig om ben maar niet in staat ben een opluchtende huilbui te produceren en vast nog meer omstandigheden. Tot aan de (pre)overgang en de vitamineB12-injecties kwam ik met het emo-eten weg. Ik kon eten wat ik wilde en kwam geen gram aan. Dat werd, helaas, de afgelopen jaren anders maar het lukte me tot voor 3 jaar terug mijn gewicht op het uiterste randje van een groene BMI-index te houden. Toen ging ik er overheen, niet veel maar toch.
Ik had de stille hoop dat mijn wandeltocht ervoor zou zorgen dat de 3kg teveel als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. Dat was echter niet het geval maar ik was ook niet aangekomen. Vervolgens kreeg ik 5 emotioneel zware weken achter de kiezen en wou ineens mijn broek niet meer dicht. De weegschaal gaf een schokkende 78,6kg aan. In eerste instantie probeerde ik met caloriën tellen dat gewicht naar beneden te krijgen maar dat bleek toch geen prettige manier te zijn. Puck schreef een tijdje geleden dat zij naar de WW ging om gewicht te verliezen en na even nadenken besloot ik voor de online-versie te gaan. Na 2 maanden had ik een gewicht van 75kg bereikt. Ik ben heel blij dat ik dit bereikt heb (een weekje Rome was goed voor een toename van 0,9kg). Nog 7kg te gaan en dan ben ik tevreden. Voor een gezonde BMI moet mijn gewicht tussen de 62 en 69kg liggen en met 68kg, eventueel 67kg, ben ik zeer tevreden.
Er zit echter een groot nadeel aan dit hele afvalgebeuren. Doordat ik mij zo netjes aan de voorwaarden hou, zit emotie-eten er niet meer in. Dat houdt in dat emoties op dit moment enorm verlammend werken en er niet veel uit mijn handen komt. Alle spanning van heb ik die baan of niet, die ik eerst al etend weg zou werken uit mijn systeem, blijven nu aanwezig. Hetzelfde geldt voor de emoties die rond de diagnose van Man spelen. Ik schrijf ze van mij af in mijn blog, bel en mail mij suf met vrienden en Coach, ga op de meest gekke tijden naar de sportschool om afleiding te zoeken maar dat is niet voldoende om de verlammende werking van die emoties kwijt te raken. Ik snak dus naar dropjes, chocolade, chips en andere niet-gezonde lekkernijen. En omdat ik de laatste tijd ook niet goed slaap, wordt mijn hongergevoel er niet minder op (slaaptekort wakkert extra eten aan).
Ik ben bang dat er voor voorlopig niets anders opzit dan te accepteren dat mijn leven op dit moment verlamd wordt door emoties en dat daar vast een reden voor is. Een fase die ik door moet en die ik "gewoon geduldig" uit moet zitten, vertrouwend op een goede afloop. Maar diep van binnen heb ik wel heel erg veel zin om het hele afvalgebeuren af te blazen en mij "lekker" vol te vreten met alles waar ik nu zin in heb, te beginnen met de dropjes die Man in zijn kerstpakket heeft gekregen (inclusief het bijbehorende schuldgevoel als ik dat gedaan heb, dat neem ik op de kop toe).
PS1: tot nu toe kiezen Man en ik voor de term oudbakken als vertaling van slof maar eigenlijk is slof voor ons alles wat tot nu toe aan reacties binnengekomen is. We moesten ook heel erg lachen om het Twents: Mag je hier wonen? Ik zie het misverstand al helemaal voor me. Er schoot me vanmorgen nog een woord door mijn hoofd: tets
PS2: morgen heb ik een gesprek met de loopbaanadviseur en dan komt er (als alles goed gaat) een update over de sollicitatie, een soap is er niks bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten