Verlangen

Bron: www

Het stormt en overal door het huis rammelt het omdat de wind door schoorstenen en afvoeren waait. Hoewel ik aan alle kanten met mijn verstand kan beredeneren dat het nu geen goed idee is om kilometers in de auto te maken, zou ik het wel willen. Met storm is er 1 plek waar ik dan het liefste zou willen zijn, al is het maar voor 10 minuten. En als het niet zo ver weg zou zijn dan was ik, ondanks de risico's, allang onderweg geweest.

Een tijdje geleden stond in de regionale krant een artikel over mensen die nog nooit van hun leven de zee hadden gezien. Iemand had het initiatief genomen om mensen die nog nooit de zee hadden gezien in de gelegenheid te stellen om de zee te zien. Voor die mensen ging een wereld voor ze open. Ik kan me er niks bij voorstellen, niet weten wat zee is en er alleen maar over horen praten.

Ik hou van de zee maar dan wel zee met golven. In september waren Man en ik bij de Oostzee maar dat vind ik geen zee, evenals dat de Waddenzee voor mij geen zee is. Zee is voor mij strand met golven die, al dan niet met veel lawaai, aan komen rollen. En juist met storm is de zee voor mij een fascinerend schouwspel. Helaas is de dichtstbijzijnde zee voor ons minstens 2 uur rijden (met de auto, OV is nog langer onderweg), niet echt iets om te doen met windkracht 7. Dus zit ik vol stil verlangen naar buiten te kijken om tot de ontdekking te komen dat ik in 2012 geen echte zee heb gezien.

Er is maar 1 oplossing, in 2013 ga ik voor een paar dagen naar de zee en dan hoop ik dat moment zo te plannen dat er ook een kans op storm is.

3 stukjes over :(

Al zolang ik me kan herinneren ben ik verzot op legpuzzels. Zelfs in wachtkamers bij dokters en aanverwanten kan ik het niet laten ervoor te zorgen dat alle stukjes daar terecht komen waar ze horen. De moeilijkheidsgraad liep natuurlijk langzaam op van 4 naar 16 naar 150 stukjes om uiteindelijk bij 3000 stukjes te stoppen. Daarnaast heb ik ook de diverse varianten geprobeerd, zoals de 3D-puzzels en de wasgij/elzzup-puzzels. Ik heb de Oostenrijkse chalets met veel eender gekleurde lucht en bergen van de (toen nog) Scholten-winkel in elkaar gezet en getekende platen met veel dezelfde poppetjes. Op de puzzelrol ligt een variant van de "onmogelijke puzzel", 750 stukjes, geen rand en 3 stukjes die niet in de puzzel thuis horen. Persoonlijk durf ik mijzelf dan ook best wel een ervaren puzzelaar te noemen.
Tot gisteren. Een tijdje geleden zag ik in een winkel "de kleinste puzzel" ter wereld, 1000 stukjes en niet groter dan A3-formaat. Er waren meerdere varianten en ik koos voor de vuurtorens. Tijdens het puzzelen had ik tijdens het leggen al af en toe twijfels over de juistheid van de stukjes (met name de lucht) maar aan de andere kant leken de stukjes verder wel perfect te passen. Gisteren naderde puzzel zijn voltooiïng en hoopte ik vol trots een foto te kunnen plaatsen. Helaas ging het anders. Wat me nog nooit is overkomen is nu gebeurd:

Ik heb 3 stukjes over en die passen niet in de 3 gaten van de puzzel die nog opgevuld moeten worden. Ergens zitten dus stukjes niet op de juiste plaats maar welke dat zijn kan ik niet vinden. Ik baal als een stekker en vind aan die hele puzzel ineens geen zak meer aan.
Het liefst gooide ik de hele puzzel nu in de prullenbak maar ergens is dat ook mijn eer te na. Ik hoop dat ik binnenkort nog het licht zie en alsnog de stukjes vind die niet op de juiste plek zitten. (En misschien is de foto duidelijk genoeg zodat iemand mij kan helpen.)



3 stukjes over en 3 gaten maar het past niet

 

Even rust

Het is eerste kerstdag en Man is net naar Schoonpa vertrokken. Ik heb even het huis voor mij alleen. Mijn aanwezigheid bij Schoonpa is pas tegen het einde van de middag vereist. Over een uurtje begint de Top2000 en nu ik alleen ben kan ik met alle bekende nummers lekker hard mee blèren om stoom af te blazen.

Ik  besef dat Man en ik op dit moment in een ingewikkelde fase verkeren. Het is duidelijk dat het oude niet meer werkt en (achteraf gezien) ook nooit gewerkt heeft maar een nieuwe manier van met elkaar omgaan hebben we ook nog niet onder de knie. Dat gaat met vallen en opstaan en zondagmiddag en zondagavond was het weer even vallen. Het moeilijkste is het besef dat Man er niets aan kan doen terwijl hij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt en ik steeds meer het gevoel krijg er volledig alleen voor te staan.

Als ik de boeken die over Asperger gaan, mag geloven, is dat een bekend fenomeen van een relatie met iemand die Asperger heeft. Iemand die Asperger heeft is over het algemeen slecht in het geven van emotionele steun en snapt ook niet dat iemand dat nodig heeft. Het is dan ook heel erg belangrijk dat je als "partner van" zorgt voor een vangnet. Er zijn in mijn vriendenkring mensen bij wie ik uit kan huilen, schelden en mijn verhaal kwijt kan. Ik ben daar heel blij mee maar om die mensen 's avonds uit bed te bellen omdat ik er doorheen zit, dat gaat mij dan toch weer een beetje te ver. En dat nu de periode van feestdagen zijn aangebroken, is het nog weer iets ingewikkelder om mensen te bereiken.

Man is deze week verplicht vrij van het werk en loopt dus de hele dag door het huis. Ik voelde me zondag emotioneel volledig in de steek gelaten en weet ook dat de dag er niets veranderd zal zijn. Dat maakt het er niet gemakkelijker op om de dag door te komen. Maar nu heb ik het huis even voor mijzelf en geniet ik van de rust om mij heen. Vanmiddag stort ik mij op het maken van het kersteten bij Schoonpa en moet ik 2 Aspergers overleven. Maar daarna ben ik tot en met vrijdag verplichtingloos.

Ik wens iedereen fijne feestdagen en (als ik niet meer blog dit jaar) een goed en gezond 2013.

To be continued.....

Vanmorgen had ik een gesprek met mijn loopbaanadviseur om de laatste ontwikkelingen te bespreken en te bekijken wat ik nu het beste zou kunnen doen. Ook hij vond de draai die de hele situatie genomen had te bizar voor woorden. Buurvrouw zei dat een soap het zelfs niet zo had kunnen verzinnen. Voor degenen die hier net komen kijken en voor degenen die geen zin hebben terug te lezen hoe het ook al weer zat, een chronologisch verslag tot aan 12 december.

ma 19-11: Ik kom als enige kandidaat op sollicitatiegesprek, er is een klik met mogelijk toekomstige baas (vanaf nu aangeduid met mtb) en er wordt toegezegd dat ik woensdag een salarisvoorstel te horen krijg en maandag 26-11 moet beginnen.
woe 21-11: Mtb wordt door de holding teruggefloten, er is onlangs iemand ontslagen wegens gebrek aan werk en die was ook een gesprek toegezegd. Mtb belooft dat hij mij vrijdag terug zal bellen want hij wil nog steeds dat er iemand maandag begint.
vrij 23-11 Alles wat ik hoor, geen telefoon van mtb. Ik snap er niks van, het is niet zoals ik mtb heb leren kennen.
zo 25-11: In een opwelling besluit ik mtb een mail te sturen waarin ik voor de zekerheid mijn telefoonnummer vermeld.
ma 26-11 's morgens: Mtb belt en is blij met de mail want zijn telefoon is gecrasht en daarbij was het geheugen gewist waardoor hij mijn telefoonnummer niet had. Het gesprek met de 2e kandidaat zal die middag plaats vinden. Ik hoor vanavond weer van hem.
ma 26-11 's avonds: Mtb belt en zegt dat hij voor mij gekozen heeft. Ik zal deze week, waarschijnlijk woensdag, een salarisvoorstel krijgen. Omdat ik ook nog met vakantie ga, zal de begindatum waarschijnlijk niet eerder dan januari zijn.
vrij 30-11: Telefoon van mtb, de holding wil perse over mijn aanstelling met 2 mensen beslissen en 1 daarvan ligt ziek in bed. Om duidelijk te maken dat hij echt met mij verder wilt, heeft mtb de andere kandidaat laten weten dat hij niet voor haar kiest. Ik ben (weer) de enige voor de vacature. Mtb hoopt dat hij mij volgende week blij kan maken.
ma 3-12: Mtb belt, er is een leverancier van materialen overleden en de holding wil niet eerder dan na de crematie beslissen over mijn aanstelling. De irritatie over de houding van de holding bij mtb is overduidelijk. Komende maandag is overleg met de gemeente, holding en mtb en daarna wil hij er een beslissing doorduwen. Wat hem betreft is het voor 95% zeker dat ik met ingang van januari kan beginnen, in Rome kan ik feestvieren.
Dat was de stand van zaken toen ik zondag 9-12 op het vleigtuig richting Rome stapte.

Mtb is met ingang van november in dienst bij het bedrijf dat onder de holding valt. Vlak daarvoor was hij benadert door een oud-werkgever of hij niet terug wilde komen. Mtb vond niet dat hij dat ten opzichte van de mensen van de holding kon maken en stelde in plaats daarvan een vergaande samenwerking voor. Als de holding zich in die samenwerking net zo gedroeg als naar mij en mtb ten aanzien van het vaststellen van een salaris en arbeidsvoorwaarden, kan ik me heel goed indenken dat oud-werkgever van mtb de twijfelachtigheid van de holding meer dan zat was. Om daarvan af te zijn heeft oud-werkgever van mtb op 10-12 een overnamebod op tafel gelegd en de holding heeft dat bod op woensdag 12-12 geaccepteerd. Woensdag kreeg ik dus geen telefoontje van " het is allemaal rond", maar de mededeling dat er "een zeer onverwachte ontwikkeling was opgetreden". Ik had op een leuker verjaardagscadeau gehoopt. Op dit moment is het wachten nu op de notaris om de overname van het bedrijf door oud-werkgever rond te maken.

De positieve gevolgen zijn dat het bedrijf waarvoor ik zou komen te werken een internationale speler op dit gebied is, waardoor mijn carrièrekansen binnen dit bedrijf aanzienlijk zijn toegenomen. Daarnaast kunnen mtb en oud-werkgever beter met elkaar door 1 deur dan mtb en holding. De kans dat die samenwerking tot enorme ruzies en problemen zou leiden, was enorm groot.
Het enige nadeel is dat de kans heel groot is dat ik niet eerder dan in maart nodig ben. Het bedrijf moet namelijk, vanwege de aanleg van een rondweg, deels verplaatst worden. Het is zeer waarschijnlijk dat oud-werkgever besluit het bedrijf voor 2 maanden dicht te gooien (hij kan lopende leveringen gemakkelijk vanuit een andere vestiging voldoen), de boel om te bouwen en dan pas weer open te gaan. En op dat moment is er een nog steeds een rechterhand/duizendpoot voor mtb nodig. Het is niet zo dat de functie door de overname is vervallen, alleen de startdatum is onduidelijk.

Mtb kan zich indenken dat ik niet tot maart of wanneer er dan ook duidelijkheid zal komen, blijf zitten wachten. Hij zou het echter voor hem (blij voor mij) wel heel erg jammer vinden als ik tegen de tijd dat hij iemand nodig had niet meer beschikbaar zou zijn. In Italië kunnen mensen in openbare kerstbomen wensen voor de kerstman ophangen. Ik heb gezegd dat ik een wens in de boom ging hangen dat samenwerking voor ons erin zou zitten en dat er op korte termijn duidelijkheid zou komen. Mtb vroeg om voor hem eenzelfde wens in de boom te hangen. Een foto van beide wensen in de boom zou ik bij thuiskomst mailen. Tegen het einde van het jaar zal mtb mij bijpraten over de stand van zaken.

Omdat er feitelijk wel al werk ligt, heb ik in overleg met mijn loopbaanadviseur, besloten mtb het voorstel te doen om in januari voor 12 uur per week te komen werken op stagebasis.  Dat biedt mij als voordeel dat ik het gat op mijn cv niet verder op zie lopen en dat ik daardoor de kans krijg aan te tonen dat ze me nu al nodig hebben (en niet pas nadat de boel verplaatst/verhuisd is). Het biedt mtb de kans te bewijzen dat zijn woorden geen grootspraak zijn en het scheelt op het moment dat het bedrijf weer van start gaat en het er echt op aankomt een hoop inwerktijd.

Morgen draai ik de mail met het voorstel en de beloofde foto in elkaar en ik ben heel benieuwd naar de reactie.Ondertussen werken loopbaanadviseur en ik aan plan B, want deze slopende procedure heeft in ieder geval een hoop duidelijkheid opgelevert over wat ik wel en niet zou willen en waar ik goed in ben.

Emotie-eten

Voor zover ik mij kan herinneren ben ik altijd een emotie-eter geweest. Met name dropjes zijn favoriet als het gaat om achter elkaar door te snaaien omdat ik een klusje moet doen waar ik tegenop zie, omdat ik ergens heel erg verdrietig om ben maar niet in staat ben een opluchtende huilbui te produceren en vast nog meer omstandigheden. Tot aan de (pre)overgang en de vitamineB12-injecties kwam ik met het emo-eten weg. Ik kon eten wat ik wilde en kwam geen gram aan. Dat werd, helaas, de afgelopen jaren anders maar het lukte me tot voor 3 jaar terug mijn gewicht op het uiterste randje van een groene BMI-index te houden. Toen ging ik er overheen, niet veel maar toch.

Ik had de stille hoop dat mijn wandeltocht ervoor zou zorgen dat de 3kg teveel als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. Dat was echter niet het geval maar ik was ook niet aangekomen. Vervolgens kreeg ik 5 emotioneel zware weken achter de kiezen en wou ineens mijn broek niet meer dicht. De weegschaal gaf een schokkende 78,6kg aan. In eerste instantie probeerde ik met caloriën tellen dat gewicht naar beneden te krijgen maar dat bleek toch geen prettige manier te zijn. Puck schreef een tijdje geleden dat zij naar de WW ging om gewicht te verliezen en na even nadenken besloot ik voor de online-versie te gaan. Na 2 maanden had ik een gewicht van 75kg bereikt. Ik ben heel blij dat ik dit bereikt heb (een weekje Rome was goed voor een toename van 0,9kg). Nog 7kg te gaan en dan ben ik tevreden. Voor een gezonde BMI moet mijn gewicht tussen de 62 en 69kg liggen en met 68kg, eventueel 67kg, ben ik zeer tevreden.

Er zit echter een groot nadeel aan dit hele afvalgebeuren. Doordat ik mij zo netjes aan de voorwaarden hou, zit emotie-eten er niet meer in. Dat houdt in dat emoties op dit moment enorm verlammend werken en er niet veel uit mijn handen komt. Alle spanning van heb ik die baan of niet, die ik eerst al etend weg zou werken uit mijn systeem, blijven nu aanwezig. Hetzelfde geldt voor de emoties die rond de diagnose van Man spelen. Ik schrijf ze van mij af in mijn blog, bel en mail mij suf met vrienden en Coach, ga op de meest gekke tijden naar de sportschool om afleiding te zoeken maar dat is niet voldoende om de verlammende werking van die emoties kwijt te raken. Ik snak dus naar dropjes, chocolade, chips en andere niet-gezonde lekkernijen. En omdat ik de laatste tijd ook niet goed slaap, wordt mijn hongergevoel er niet minder op (slaaptekort wakkert extra eten aan).

Ik ben bang dat er voor voorlopig niets anders opzit dan te accepteren dat mijn leven op dit moment verlamd wordt door emoties en dat daar vast een reden voor is. Een fase die ik door moet en die ik "gewoon geduldig" uit moet zitten, vertrouwend op een goede afloop. Maar diep van binnen heb ik wel heel erg veel zin om het hele afvalgebeuren af te blazen en mij "lekker" vol te vreten met alles waar ik nu zin in heb, te beginnen met de dropjes die Man in zijn kerstpakket heeft gekregen (inclusief het bijbehorende schuldgevoel als ik dat gedaan heb, dat neem ik op de kop toe).

PS1: tot nu toe kiezen Man en ik voor de term oudbakken als vertaling van slof maar eigenlijk is slof voor ons alles wat tot nu toe aan reacties binnengekomen is. We moesten ook heel erg lachen om het Twents: Mag je hier wonen? Ik zie het misverstand al helemaal voor me. Er schoot me vanmorgen nog een woord door mijn hoofd: tets
PS2: morgen heb ik een gesprek met de loopbaanadviseur en dan komt er (als alles goed gaat) een update over de sollicitatie, een soap is er niks bij.

Auto stuk?

Vrijdag kwamen Man en ik na een lange barre tocht door storm en regen weer thuis van een weekje Rome. Zaterdag en zondag had ik eindelijk tijd om mijn verjaardagscadeautje uit te proberen: het nieuwste Layton-spelletje op de nieuwe spelcomputer. Volgens de opgeslagen gegevens ben ik nu zo'n 19 uur aan het spelen geweest. Het mag duidelijk zijn dat ik de afgelopen dagen geen gezellig gezelschap voor Man ben geweest.

Het leven bestaat echter niet alleen uit het spelen van spelletjes. (Ik heb een theorie over het mysterie en wil graag weten of ik gelijk heb of niet en dat motiveert enorm om fanatiek door te spelen.) Dus om te voorkomen dat ik deze morgen direct weer verder ging, heb ik mijzelf een lijst met taken opgelegd die gedaan moeten zijn voordat ik met de spelcomputer op de bank mag zitten. De planning was als volgt: ontbijten en boodschappenlijst voor 5 dagen in elkaar draaien, boodschappen doen, sportschool, douchen, lunchen en ervoor zorgen dat ik om 15.00 uur in de stad ben voor een afspraak. Mocht er dan tussenin nog ruimte zijn, dan mocht ik proberen om te zien of ik deze keer de mummies zou overleven (gisteren zijn ze me al 5x fataal geweest). Zo moeilijk kon het niet zijn.

De boodschappenlijst was zo klaar, inclusief de zaken die nodig waren om de voorraad in de koelkast aan te vullen. Ik stap vol goede moed in de auto, draai de sleutel om en .... niks! Ik draai de sleutel weer terug, steek de sleutel nog een keer in het contact, draai weer op en weer ... niks! Buurvrouw komt thuis van haar werk en ik vraag of zij kan komen luisteren. Ze heeft geen idee wat het kan zijn maar een lege accu klinkt als redelijk aanneembaar. Er zit niks anders op dan Man bellen en vragen waar de acculader ligt en Buurman werd door Buurvrouw naar mijn auto gestuurd om de lader te bevestigen. De auto heeft 2 uur aan de lader gestaan en nu hoop ik dat hij start om mij naar de stad te brengen.

Ik kan er niet goed tegen als dingen die vaak gebruikt worden kuren vertonen. Zeker omdat ik in februari van dit jaar ook al problemen met de accu heb gehad. Toen is de accu vervangen voor een nieuw exemplaar en de 3 maanden dat ik onderweg was voor mijn voettocht en de auto stil heeft gestaan, is niet van invloed geweest op de capaciteit van de accu. Dat een week stil staan in minder koud weer dan in februari dit effect op de accu heeft, maakt dat ik niet veel vertrouwen in de accu heb. Ik vind het dan ook doodeng om straks naar de stad te rijden, bang om straks op de grote parkeerplaats te staan en niet weg te kunnen.

Ik hoop echter dat de auto het blijft doen want door al het wachten op het laden van de accu, liep de planning natuurlijk volledig in de soep. De boodschappen moeten nog steeds gehaald worden en tijd om de sportschool met een bezoek te vereren heb ik ook niet gehad. Maar daardoor had ik wel tijd om bij Buurvrouw gezellig een kop thee te drinken en even bij te kletsen.

Slof

Niet zo'n slof
Bron: www

De familie van mijn moeder is 100% (stad)Gronings, niet meegerekend dat ze in de 16e eeuw vanuit Duitsland in Nederland terecht zijn gekomen. Mijn vader is 50% Fries (Leeuwarden) en 50% Gelders. Ze hebben elkaar in Groningen leren kennen en zijn ook in Groningen getrouwd. Omdat mijn vader werk kon krijgen in Amsterdam verhuisden ze naar het "Westen" en daar ben ik geboren. Iets voor mijn vierde verjaardag zijn mijn ouders teruggekeerd naar het noorden, eerst Friesland daarna Groningen. Ik heb 42 jaar in het noorden gewoond (en woon er nog steeds) en voel me 100% noorderling. Helaas denken de meeste noorderlingen daar anders over. Omdat ik niet in het noorden geboren ben, ben ik toch een vreemde eend in de bijt, hoewel ik wel een aardig eendje ben. Voor de mensen uit het Westen ben ik wel een noorderling, dat horen ze aan mijn manier van praten.

Mijn oma werd vroeger in de buurt met de nek aangekeken omdat ze vond dat haar dochters Nederlands moesten spreken in plaats van dialect. Omdat mijn vader ook met het Nederlands is opgegroeid, spreken mijn broer en ik geen van beiden Gronings. Ik kan het wel verstaan, wat scheelt als in het dorp een toneelvoorstelling in dialect wordt gehouden. En toch zijn er in de loop van die 42 jaar uitdrukkingen in mijn manier van spreken gekomen die echt uit het noorden komen.

De kermis gaat los in plaats van open. De brug is dicht terwijl hij echt open is. Mensen komen ergens weg in plaats van ergens vandaan en ik ga op bed in plaats van naar bed. Maar het mooiste vind ik het woord slof. Ik ken het alleen in combinatie met koekjes: De koekjes zijn slof. Laatst vroeg iemand wat ik bedoelde en ik was stomverbaasd. Voor mij is de term " sloffe koekjes" heel normaal en ik wist niet dat dit een noordelijke uitdrukking was. Direct in de Van D.ale gekeken en nee, slof in een andere betekenis dan een hoeveelheid voor sigaretten of iets warms aan je voeten, kwam er niet in voor.

Wat zijn "sloffe" koekjes? Sloffe koekjes zijn koekjes die in een niet goed afgesloten trommel hebben gezeten. Speculaasjes die je op brood meeneemt, zijn op het moment van eten ook slof, het knapperige is er af. Iemand gaf me een vertaling uit een Gronings woordenboek: klam, iets vochtig. Mijn tante kwam met week. Maar alledrie de vertalingen voelen niet als de juiste. Ik heb nog nooit iemand horen spreken over klamme of weke koekjes. Het geeft weer wat met de koekjes gebeurd is, maar zo zeg je het niet. Ik hoop dat iemand mij kan vertellen hoe elders in Nederland koekjes genoemd worden die in een niet afgesloten trommel hebben gezeten.

Sinterklaas (en update, alweer)

Vooral voor de vogeltjes

Ik heb het niet zo op de feestdagen. In mijn herinnering bestonden die vooral uit oma's die elkaar om het hardst aan het aftroeven waren wie door mijn broer en mij de leukste oma werd gevonden. Bovendien hadden we, naast de gebruikelijke feestdagen, ook nog eens 4 verjaardagen in december en dan zie je de familie wel heel erg vaak zonder dat er iets nieuws te melden is. Dus als het even kan, grijp ik elke kans aan om er tussenuit te knijpen. Het was dan ook mijn bedoeling om 5 december "gewoon" naar de sportschool te gaan. Helaas bleek die vanwege sinterklaas gesloten. Tijd voor plan B.

Bij Buurvrouw zag ik in een reclamefolder (wij hebben zo'n anti-reclamesticker) een dobbelsteen waarmee je een sinterklaasspel kunt spelen. Met Man overlegt en besloten dat we dat spel op 5 december zouden gaan spelen met als cadeautjes kikkers en muizen. Via de winkel vlakbij een dobbelsteen gereserveerd in de plaats waar mijn tante woont en die kan ik morgen ophalen. Vervolgens de wekelijkse boodschappen gehaald en geld van mijn weekbudget overgehouden. Inmiddels vond ik kikkers en muizen wel erg karig dus van het restant van het weekbudget toch wat cadeautjes gekocht. Omdat het bij het sinterklaasspel erg onduidelijk is wie welk pakje krijgt, had het niet veel zin om cadeautjes te kopen die voor Man of mij persoon geschikt zouden zijn. Daarom heb ik mij uitgeleefd in de aankoop van vetbollen, pinda's en silovoer en die leuk ingepakt. Nu maakt het niet uit wie welk pakje krijgt en de vogels zullen er blij mee zijn. Ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan en of het sinterklaasspel met z'n tweeën ook leuk is om te doen.

Voor wat betreft de baan, mogelijk toekomstige baas belde vandaag uit zichzelf om de stand van zaken door te geven. In mijn vorige update vroeg ik nog om suggesties van wat er nog meer "fout" zou kunnen gaan. In mijn stoutste dromen had ik niet kunnen bedenken dat de mensen van de holding volledig van slag zouden zijn door het overlijden van 1 van de leveranciers van materialen. Mogelijk toekomstige baas gaat me nu volgende week bellen, terwijl ik in Rome zit. Dan had ik iets te vieren en moest ik daar maar een fles bubbels aan laten rukken. Ik wacht "rustig" af.
Iemand schreef dat ze de indruk had dat mogelijk toekomstige baas een leugenaar zou zijn. Ik heb daar het weekend over nagedacht en ik geloof niet dat dat het geval is. Ik denk niet dat je als leugenaar het kunt schoppen tot (vestigings)directeur en zo goed zijn in je werk dat een oud-werkgever je bijna op de knieën smeekt om terug te komen. Als er al een probleem zit, dan zit het bij de holding en niet bij mogelijk toekomstige baas.

Waar ik wel heel erg van ben geschrokken is hoe sterk ik mij door deze omstandigheden laat beïnvloeden. Ik ben zo gefixeerd op de telefoon op dagen dat mogelijk toekomstige baas zou kunnen bellen, dat er niet veel uit mijn handen komt (behalve computerspelletjes spelen). Het is niet dat ik niks te doen heb, zeker met een week weg ligt er genoeg te doen aan voorbereiding. En ook andere huishoudelijke zaken gaan gewoon door. Ik had van mezelf gedacht dat ik koelbloediger zou zijn. Kennelijk ken ik mijzelf op dat gebied toch niet zo goed als ik dacht.