Hulp nodig

En daar ben ik weer. Ik ben bang dat ik toe moet geven dat een leven met centrum, hoeveel tijd dat ook koste, toch makkelijker was dan het zelf te moeten regelen. Mede onder de invloed van de flow om naar Rome te lopen, heb ik meer gedaan dan goed voor mij was. Vorige week donderdag een plannning gemaakt voor de komende 3,5 week en daar werd ik niet blijer van. Vervolgens tot de ontdekking gekomen dat mijn verjaardag over 1,5 week is (op het moment van ontdekking 2 weken weg) en toen was de paniek compleet.
Het liefste zou ik nu ver weg onder mijn dekbed kruipen en er half januari weer onderweg komen, maar dat schiet niet op. Maar ik kan wel een hoop tips, aantallen en dergelijke gebruiken zodat ik meer grip op het verjaardagsgebeuren ga krijgen.

Ik heb nog niet van iedereen een reactie ontvangen, maar het lijkt erop dat we met zo'n 30 personen zullen zijn waarvan 9 kinderen variërend in de leeftijd van 4 tot 15. Eerlijk gezegd heb ik sterk mijn vraagtekens of het allemaal in ons huis gaat passen, maar daar kan ik niet veel aan veranderen. Gelukkig hebben we door de splitsing 2 leefgedeelten, dus boven kan ook nog.

Ik wil het volgende:
Vanaf 16.00 uur mag iedereen binnen komen vallen. Thee en koffie sla ik over, ze mogen direct een aanval doen op de drankjes. Zelf kom ik niet veel verder dan rode wijn, witte wijn, sinaasappelsap, bronwater met bubbels en een paar flesjes bier. De vragen hierbij zijn:
- wat moet er verder nog bij aan soorten (mede ivm de kinderen)
- hoeveel van alles
- als ik halve literflesjes koop, zouden mensen dan snappen dat ze het in een glas moeten doen en niet het flesje mee moeten nemen (ik weet dat halve literflesjes duurder zijn, maar als ik met veel aangebroken flessen zit, zal waarschijnlijk het grootste gedeelde weggegooid worden).

Bij het drinken wil ik eenvoudige hapjes serveren: kaas, worst, olijven, groente (komkommer, kerstomaatjes, paprika, worteltjes) met dipsaus en chips voor de kinderen. En hier bijna dezelfde vragen als bij het drinken:
- is dit voldoende
- hoeveel van alles

Rond 17.15 uur zet ik het gasfornuis aan om de soep warm te maken. Ik maak van te voren 5 liter vegetarische pompoensoep, 5 liter vegetarische erwtensoep en 7 liter goed gevulde groentesoep met balletjes. Alle 3 de soepen heb ik vaker gemaakt. Ik zit dus niet te stressen met iets nieuws. Bij de soep moet nog iets van brood met beleg. Qua ruimte zou het het meest handig zijn als alles van te voren gesmeerd en gedaan is. Aan de andere kant is dat wel heel erg veel werk. Dit stuk zit mij het meeste dwars.
- bolletjes of plakken van luxe broodsoorten die ik bij de bakker bestel
- wat erop (plakjes kaas, brie, vleeswaren, eiersalade?, niet te veel soorten want ik wil niet met al te veel dingen blijven zitten)
- hoeveel van alles
Als de kinderen geen soep willen/lusten hebben we altijd nog ons eigen beleg zodat de ouders iets voor ze kunnen maken.

En het meest simpele komt daarna: koffie/thee met blokjes taart/cake. Daar heb ik de recepten al van getest en die kan ik van te voren maken. Elke taart/cake levert 12 stukken op, ik maak 3 verschillende. Dat lijkt me wel voldoende. Voor de zekerheid kan ik er nog chocolaatjes bij doen.

Vrijdag ga ik bij Buurvrouw vragen wat ik aan spullen kan lenen, zaterdag neemt Man bij Schoonpa een duik in de keuken zodat ik zondag een lijst kan maken met wat ik aan glazen, soepkommen, borden en bestek tekort kom. Daarna ga ik bedelen bij mijn Broer en dan hoop overal voldoende van te hebben.

Ik hoop dat er onder mijn bloglezers mensen zitten die meer verstand van verjaardagen hebben dan ik, en dat jullie mij willen helpen. 

Ik ben pissig. Correctie: WOEST!!

Oké, deels eigen schuld. Ik heb al sinds de laatste controle, eind juni, last van een kies. Het begon met een soort van zeurend gevoel en ik zat me af te vragen of dit het begin van een zenuwontsteking zou zijn. Maar ik had het (op mijn manier ;-) ) te druk met de afspraken bij het centrum en de boel thuis op de rit te houden. Dus geen tijd voor de tandarts.

Daarna dacht ik dat het over was (hoe hard kun je iets hopen) maar vorige week kwam het in alle hevigheid terug. Deze keer niet alleen zeurend maar stekende pijn die dwars door merg en been gaat. Drinken, warm of koud maakt niet uit, is pijnlijk, kauwen aan die kant lukt ook niet echt meer en het kost steeds meer moeite om in slaap te vallen. Tijd voor actie.

Maandag gebeld, antwoordapparaat. Tandarts is er dinsdag weer. In geval van spoed kon ik een ander nummer bellen. Eén dag meer of minder maakt ook niet uit, dinsdag weer gebeld. Waarom ik dacht dat sprake was van een zenuwontsteking? Omdat het de 4e keer is dat ik er één heb (leek me wel afdoende antwoord). Dinsdag was geen tijd, of ik het vol kon houden tot woensdag. Ja, dat lukt nog wel. Vandaag aan het einde van de morgen zat ik in de wachtkamer.

Mijn vorige tandarts (is nu met pensioen) behandelde zo'n zenuwonsteking direct. Gat boren, wortel uithollen, een miniwatje met medicijnen erin, dicht maken en over 2 weken terugkomen. Einde pijn.
Kennelijk werkt het zo niet meer. Om er zeker van te zijn dat sprake was van een zenuwonsteking, moest er een foto worden gemaakt. Pardon, een foto maken? Daarbij maakte de ene assistente een fout, moest de tweede assistente ingrijpen en kon pas na 15min vastgesteld worden dat ik inderdaad een zenuwontsteking had. Omdat de vorige afspraak ook al 15min uit was gelopen, was van behandeling geen sprake meer.

Ik kreeg een recept mee voor een antibioticakuur (in plaats van de toegezegde pijnstiller, want dat was toch beter) en moest een vervolgafspraak maken. Op 14 december (zijn ze nu helemaal gek geworden!) was er nog wel plek. Daar ging ik niet mee akkoord en toen kon na lang zoeken nog een gaatje gevonden worden op 5 december. Zij zitten te prutsen en ik heb daar maar in te schikken.

Ik moet nu dus nog bijna 2 weken door zien te komen met een pijn die steeds erger wordt. Gelukkig heeft Man voor zijn implantaten een recept gekregen voor zeer zware pijnstillers. Na overleg met de apotheek mag ik die gebruiken om de komende twee weken door te komen. van een vorige antibioticakuur ben ik namelijk 3 weken ziek geweest.
Ze zeggen dat een zenuw vanzelf dood kan gaan, het schijnt dan een hele erge pijn te zijn maar daarna ben je er vanaf. Het klinkt niet aanlokkelijk maar ik denk dat ik daar toch maar op ga hopen.

Kriebels in mijn buik



Bron: www

 Toen CSI voor het eerst op tv kwam, moest ik er niet veel van hebben. Ik heb nog wel eens de neiging om bij voorbaat tegen dingen te zijn die een hype zijn. Maar tijdens een avondje zappen, kwam het langs en was ik verslaafd. En dan met name aan Gil Grissom. Daar zou ik wel graag een beschuitje mee willen eten :-).
Mijn activiteiten werden om de uitzendingen heen gepland en anders wist ik wel wanneer de herhaling werd uitgezonden.
Ik was dan ook diep bedroefd toen Grissom uit de serie werd geschreven.

Bron: www


Lange tijd was ik stuurloos. Er kwamen wel politieseries langs, vooral op zaterdag zat ik hele avonden naar N.et.5 te kijken, maar het was het toch niet.
CSI Miami had ik wel eens gekeken, maar geen enkele serie had een vervanger van Grissom. Ik werd er niet vrolijk van, totdat CSI New York langs kwam. Deputy Mac Taylor kwam aardig in de buurt. Stoer, sexy uiterlijk met een betrokken hart. Hij mocht blijven. Mijn verslaving aan CSI New York is minder dan aan de eerste CSI, maar ik vermaak me er wel mee.
Totdat mijn huidige held over het scherm denderde:

Bron: www

Leroy Jethro Gibbs, special agent bij NCIS.
S.bs6 zent op dinsdag 2 afleveringen achter elkaar uit: het nieuwste seizoen en daarna een oudere aflevering. En weer worden mijn activiteiten om de uitzending heen gepland. Als ik niet kan kijken, krijgt Man instructies om het op te nemen en kijk ik later. Zelfs wel meerdere keren achter elkaar.
Kriebels in mijn buik.

Verjaardag vieren

Als de post zijn werk doet (en je kunt daar tegenwoordig terechte twijfels over hebben), krijgen vandaag al mijn vrienden de uitnodiging voor mijn verjaardag in de brievenbus. Ik vind dat altijd weer een spannend moment. Mijn verjaardag is rond het midden van december en als Sinterklaas en Kerst ongunstig vallen, zou het niet de eerste keer zijn dat mensen niet kunnen komen omdat met (schoon)ouders iets gevierd moet worden. Dat gezeur rond feestdagen is één van de redenen dat ik mijn verjaardag maar 1x in de vijf jaar groots vier.

Wat het deze keer extra spannend maakt, is dat ik de uitnodiging gebruikt heb om mijn plan van een voettocht bij mijn vrienden bekend te maken. Tot nu toe zijn er nog niet veel mensen in mijn directe omgeving die van mijn plannen weten. Man, coach en centrum zijn natuurlijk op de hoogte. Mijn broer heb ik het per mail laten weten. Een vriendin kwam erachter omdat ze af en toe op mijn blog leest, de vriendin met wie ik naar het ziekenhuis ben gegaan, weet het omdat ze afleiding nodig had. En de mensen van het wekelijkse conversatiegroepje Frans zijn ook op de hoogte. Verder nog niemand en dat gaat vanaf vandaag dus anders worden. Ik ben heel benieuwd naar hun reacties.

Ik zal dus wel weer een paar dagen vol spanning op telefoontjes en mail zitten te wachten in de hoop dat iedereen in staat is om te komen. En als ik weet op hoeveel mensen ik kan rekenen, dan val ik iedereen die mijn blog regelmatig leest, lastig met vragen over inkopen. Het runnen van een twee-persoonshuishouden gaat me heel goed af. Bij meer dan 4 wordt het een stuk ingewikkelder.

Einde koelkast?

Op woensdag haal ik altijd mijn regionale bio-groentetas dus dinsdag is "restantendag". Dan loop ik de koelkast en de voorraadkast door om te zien wat voor groenten er nog over zijn gebleven en wat ik daarvan zou kunnen maken.
De oogst was 1 vleestomaat, 2 zeer dunne preistengels, 1 bosje raapstelen en 3 kleine wortelpeterselie. Het weer was guur, mistig en koud, uitstekend geschikt voor een stevige linzensoep met eigen gebakken brood.

Tegen etenstijd haalde ik de groenten uit de koelkast en ik moest behoorlijk kracht zetten om de prei eruit te krijgen. In de rechteronderhoek lag een dikke klomp ijs en de prei was erin vast gevroren. Het is niet de eerste keer dat er ijs in de koelkast zit. Wij hebben zo'n grote koelvriescombinatie, met een vriesgedeelte onderin en het koelgedeelte boven. De vorige keer dacht ik dat het ijs in de koelkast was gekomen omdat het vriesgedeelte hoognodig ontdooit moest worden. Kennelijk verkeerd gedacht, want ontdooien is nu niet nodig terwijl er wel ijs in de koelkast zit. Ik heb niet veel verstand van koelkasten maar ik weet wel dat het niet goed is dat er een ijsklomp ontstaat.

De kans is groot dat de koelkast vervangen moet worden. Op zich niet eens zo heel raar want het ding is minstens 20 jaar oud. Maar als ik snel een rondje door het huis maak, zie ik meer dingen die al behoorlijk oud zijn. De tv van Man is ouder dan 20 jaar en de combimagnetron haalt de 20 jaar ook wel zo'n beetje. De vaatwasser en de ketel zitten op minstens 12 jaar. De wasmachine die we na het overlijden van mijn oma over hebben genomen was er al in 2000, dus die is ook al meer dan 11 jaar oud.
Meestal is het zo dat als 1 apparaat gaat, de anderen dan snel volgen. Ik hoop dat het voorlopig bij de koelkast blijft.

Nagekomen bericht:
Mijn vriendin kreeg afgelopen vrijdag een telefoontje met de uitslag en zeer tegenstrijdige informatie. In principe zou het (nog) geen kanker zijn, maar het moet wel verwijderd worden. De afspraak van komende vrijdag gaat niet door en is vervangen door een gesprek met de oncoloog. Dat gesprek is komende donderdag en ik ga mee als co-patiënt. Ik wil jullie bedanken voor jullie hartverwarmende reacties.

Geen spijt maar wel eng

Afgelopen dinsdag kreeg ik een mail van een vriendin. Zij is al een tijdje ziek en volgt daarvoor een traject wat er op die van mij lijkt. We weten van elkaar dat we niet veel energie hebben en dat het daarom lang kan duren voordat we op elkaars mail reageren. Maar ik begon me na 5 weken stilte toch behoorlijk zorgen te maken. Zou ik iets verkeerds hebben geschreven? Het is algemeen bekend dat geschreven woorden anders over kunnen komen dan dat je ze bedoeld.

Achteraf had ik graag gewild dat ik iets verkeerds geschreven had, want in haar mail stond iets wat niet zo leuk was. Ze was door haar huisarts verwezen naar een gynaecoloog omdat ze een paar rare plekjes aan haar schaamlippen had. Deze gynaecoloog ging direct van het ergste uit maar ze zou minstens een maand moeten wachten voordat ze een biopsie zou kunnen krijgen. Mijn vriendin ging daarna op zoek naar een andere gynaecoloog die de biopsie sneller uit zou kunnen voeren. Deze man, ouder dan de vorige gynaecoloog, dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Hij had dit soort dingen vaker gezien en meestal was er niks aan de hand.
Omdat mijn vriendin het al heel vreselijk vindt dat haar familie zich zorgen om haar maakt vanwege de burn-out, had ze besloten om haar familie niet in te lichten. Ze heeft er dus een maand in haar eentje mee rond gelopen. Ik ben de eerste, naast haar begeleider van haar traject, die op de hoogte is gebracht.

In haar mail schreef ze dat ze volgende week naar het ziekenhuis moet voor de uitslag. Ik heb toen spontaan aangeboden om met haar mee te gaan. Ze heeft, in mijn ogen, al veel te lang in haar eentje hiermee rond gelopen. Mijn aanbod om mee te gaan werd met beide handen aangegrepen en ik ben blij dat ik er voor haar kan zijn. Daarnaast voel ik mij zeer vereerd dat ik de eerste buitenstaander ben die ze op de hoogte heeft gebracht, want we kennen elkaar nog niet zo lang.
Maar ik vind het ook heel erg eng. Een goede uitslag is natuurlijk feest en dat zullen we ook zeker gaan vieren. Ik weet echter niet of ik wel het juiste kan/zal doen of zeggen als het een slechte uitslag is. En ik zou het heel erg vinden als ik door mijn gedrag haar nog meer verdriet bezorg dan ze op dat moment al heeft.

Nagekomen bericht:
Mijn reisblog is aangepast zodat er ook anoniem op gereageerd kan worden en ik heb een andere lay-out gekozen die het geheel wat leesbaarder maakt: Stuiterbolletje op reis

Even een stapje terug

Vanaf het moment dat het plan om naar Rome te lopen in mijn hoofd zit, draai ik op adrenaline. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik een doel heb gevonden wat echt van binnenuit komt en ik sta vol verbazing te kijken hoeveel energie dat geeft. Zelfs min of meer slapeloze nachten deerden me niet. Ik schrijf bewust deerden, want er komt natuurlijk een moment waarop de adrenaline uitgewerkt is, het niet meer dan 4 tot 5 uur slapen per nacht zijn tol eist en het gewone leven ook weer aandacht wil. Dat moment zette zich vorige week in en nu moet ik weer een paar stapjes terug doen.

Achteraf kon ik het wel aan zien komen maar ja, achteraf praten is natuurlijk altijd makkelijker. Het begon met die fantastische periode van de maand (maar niet heus). Ik had veel meer last van buikkrampen dan anders en het kwam moeilijker los. Vervolgens kwam ik mijn dagen niet meer door zonder 's middags te slapen, sterker nog, ik werd ronduit chagerijnig als ik niet sliep. De wandeltrainingen waren een zware bezoeking, ik had er helemaal geen lol meer in terwijl ik normaal gesproken meestal blij word van beweging in de buitenlucht. Het laatste signaal was dat ik nergens meer zin in had en elke afspraak of verplichting er 1 teveel was.
Op zo'n moment komt het dan ook heel goed uit ;-) dat ik donderdagavond met Man naar het theater ging, vrijdag naar Nijmegen moest om daar op zaterdag mee te doen aan Supervoices. 2 avonden laat en 1 avond toch minder lekker slapen omdat ik niet in mijn eigen bed lag.

Deze week ga ik dus maar weer even terug naar het regime van 2 uur op/2 uur rust. Ik hoop dat ik snel zal herstellen want zaterdag heb ik een verplichting die ik absoluut niet wil missen. En voor de volgende keer hoop ik dat ik nu mijn lesje geleerd heb, zodat ik niet weer over mijn grenzen heen ga.

Nagekomen reacties:
@Trudy: dank je wel voor je opbeurende reactie over haar en kapsels. Ik kan er (voor voorlopig) weer even tegen.
@Bloem: bedankt voor de tip over couchsurfing.
@Berber: leuk dat je gereageerd hebt, voor ons geen bloemen op 1 mei maar dansen om de meiboom. Bloemen klinkt toch iets minder erg.

Haar of kapsel

Buurvrouw leest het ene populaire damesblad en de zus van Buurvrouw leest het andere populaire damesblad. Via een ingenieus systeem vinden beide damesbladen de weg naar mijn brievenbus, dus ik krijg ze ook onder ogen. Zo heb ik, ietwat later, meegekregen dat prinses Máxima dit jaar 40 is geworden. In 1 van die bladen stond een artikel "Wordt net als Máxima". In 10 stappen werd uitgelegd hoe je een verzorgde vrouw kunt worden met belangstelling voor anderen. En sinds die tijd is er een kop die mij achtervolgt:
"Heb je haar of heb je een kapsel".

Ik kom uit een behoorlijk links gezin, opgegroeid met 1-meiviering, Nivon, Vara, Rode Vrouwen, PvdA en vrouwenemancipatie. Zolang je schoon was en je kleren heel, was meer aandacht voor het uiterlijk niet nodig. Ik denk overigens ook niet dat mijn moeder uit een gezin kwam waar veel aandacht voor het uiterlijk was.
Pas ver op de middelbare school mocht ik gaatjes in mijn oren en hetzelfde gold voor het gebruik van make-up. Alleen was er niemand die mij kon leren hoe ik het op moest brengen. Toen ik dat eindelijk een beetje onder de knie had, bleek ik allergisch voor het merk wat ik gekocht had en hield het weer op.

Hetzelfde gold voor mijn haar. Ik had lang haar, zag de meest fantastische kapsels langskomen maar was niet in staat om het bij mijzelf voor elkaar te krijgen. Meestal hing het los, zat het in een staart of een vlecht, of had ik het voorste gedeelte met een speld boven op mijn hoofd vastgezet. Veel verder dan dat ging mijn kennis niet.
Af en toe had ik een vlaag van verstandsverbijstering en liet ik mijn haar kortwieken. Daardoor kregen de slagen vrij spel en zat het al snel niet meer zoals toen ik bij de kapper vandaan kwam. Bovendien had ik ook geen kaas gegeten van gel, haarlak en de werking van een fohn (die hadden we trouwens ook niet in huis).

Mijn haar is inmiddels weer een stuk aangegroeid en ik kan weer een (klein) staartje dragen. Bij de drogist heb ik klemmen en spelden gekocht om af en toe iets anders dan een staartje te doen, maar elke poging om dat voor elkaar te krijgen mislukt jammerlijk. Of mijn haar is te dik (ik heb erg dik haar), de speld te groot of het ziet er niet uit. En dan schiet elke keer dat zinnetje uit dat tijdschrift door mijn hoofd.

Om in plaats van haar een kapsel te hebben, moet je elke 6-8 weken naar de kapper om de puntjes eruit te laten halen. Je haar verven en het bijhouden is ook een must en natuurlijk ben je dan ook zo handig dat je thuis je haar ook in model kunt houden.
Ik ga niet regelmatig naar de kapper. Als mijn haar in mijn ogen hangt, vind ik het tijd om naar de kapper te gaan. En dan kan er rustig zo'n 4 maanden tussen hebben gezeten. Verven vind ik niet nodig, behalve voor een bijzondere gelegenheid zoals onze trouwdag. Fohnen en in model brengen lukt me niet, ik was mijn haar, droog het met de handdoek, borstel het en het droogt vanzelf.

Door dat zinnetje voel ik mij een slons en voel ik mij behoorlijk tekort schieten. Want diep in mijn hart moet ik toegeven dat ik ook graag een kapsel zou willen in plaats van haar. Het lijkt mij fantastisch om met mijn haar allerlei leuke dingen te kunnen doen (net zoals Máxima). Volgens mijn kapster is het helemaal niet moeilijk, gewoon een kwestie van oefenen. Alleen jammer dat ik dat maar niet onder de knie kan krijgen.

Blij

Ik ga niet over het waarom in details treden, maar de relatie tussen mij en mijn moeder laat behoorlijk te wensen over. In juni kreeg ik een brief van haar waarin zij aangaf dat ze graag duidelijkheid wou hebben over het vervolg en dingen uit zou willen spreken. Op dat moment stond mijn hoofd niet naar een zwaar gesprek omdat ik midden in het revalidatietraject zat. Ik heb toen een mail gestuurd dat ik open stond voor een gesprek maar nu niet.
Vervolgens merkte ik dat ik tegen dat mogelijke gesprek op zag. Er is al jaren zo weinig contact tussen ons geweest dat van een gewone band geen sprake is. Om in die omstandigheden een zwaar en emotioneel gesprek aan te gaan, is niet gemakkelijk en misschien zelfs wel teveel gevraagd.
Tijdens de crematie van een paar weken geleden, kwam ik haar tegen en heb haar een lift naar het station aangeboden. En het viel mij weer op dat, als we dan samen zijn, het eigenlijk best meevalt en zelfs gezellig is. Maar ja, die drempel om in contact te komen is in al die jaren een bijna niet te beklimmen berg geworden.

Mijn moeder heeft vorig jaar in haar eentje het laatste deel van het Pieterpad gelopen. Zij heeft dus ervaring in het plannen van een dagafstand, het regelen van een slaapplaats en het zoeken naar een eetgelegenheid. Laten dat nu net allemaal dingen zijn die ik voor mijn voorgenomen tocht uit moet zoeken :-). Het biedt de mogelijkheid om contact te leggen met elkaar over iets waar we beiden enthousiast over kunnen zijn, we hoeven het niet over ingewikkelde, zware dingen te hebben en we kunnen op een andere manier (heel langzaam) een andere, nieuwe band opbouwen. Het idee was goed, voor de uitvoering moest die berg weer eens beklommen worden.

Zondagmorgen had ik voldoende moed bijeengeraapt om mijn moeder een mail te sturen. En natuurlijk wilde ik het liefst per kerende mail een reactie terug. Daar moest ik wat langer op wachten maar gisteren kreeg ik de mail waar ik op hoopte. Ze wil graag met mij mijn tocht voorbereiden. En nu ben ik blij en gelukkig.