Wel of niet wat geleerd?

Gisteren kreeg ik de bestelling van de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome met daarbij hun boekenlegger. De tekst blijft mooi: Het is niet de weg die moeilijk is; de moeilijkheid is de weg. Zeker nu ik mijzelf de laatste 3 weken behoorlijk ben tegengekomen.

Maandag bleek mijn fysiotherapeute een ongeluk te hebben gekregen met fietsen. Ik heb nu een andere. Die concludeerde dat het niet alleen mijn schouders waren die verkrampt en verstijfd waren maar mijn hele bovenrug. Die bovenrug is te ver naar voren gebogen waardoor ik niet echt rechtop kan staan. En het helpt niet dat ik erfelijk belast ben met een behamaat van 70G, een te smalle omvang voor het gewicht dat ik moet dragen aan de voorkant. Voor thuis heb ik een zeer pijnlijke oefening meegekregen om mijn bovenrug soepeler te krijgen. Daarnaast word ik tijdens de behandeling stevig gemasseerd en alle kanten op getrokken en gerekt. Dank jullie wel voor de lieve reacties.

Het is nu ongeveer een jaar geleden dat vastgesteld is dat ik de ziekte van Addisson Biermer heb, ook wel Pernicieuze Anemie of Vitamine B12-tekort genoemd. In eerste instantie was ik blij dat er "eindelijk" een lichamelijke oorzaak was gevonden en dat het dus niet tussen mijn oren en inbeelding was. Uit informatie op internet bleek dat vitamine B12-tekort uiteindelijk dodelijk is. Als het niet ontdekt zou zijn was ik er over 2 tot 3 jaar misschien niet eens meer geweest of had ik met enorme pijnen in een rolstoel gezeten. Op zo'n moment ben ik vooral dankbaar.
Vervolgens kwam het revalidatietraject waar 2 maanden nodig was om mijn wilskracht op zij te schuiven ten behoeve van mijn lichaam. Met als gevolg dat ik drastisch moest snoeien in mijn activiteiten omdat ik bijna niets meer kon. Voor opstaan, douchen, aankleden en ontbijten had ik  bijna 2 uur nodig om vervolgens 2 uur daarvan bij te komen. Deze fase duurde ongeveer 3 maanden.

Sinds november moet ik in mijn eentje proberen de juiste balans te vinden tussen actief zijn en rusten. En hoewel Man zegt dat het niet zo is, heb ik op dit moment niet het gevoel dat ik daar in geslaagd ben. Door de adrenaline van mijn plan om naar Rome te lopen, ben ik ongemerkt mijn lichamelijke grenzen over gegaan. Nadat die adrenaline uitgewerkt was, had (en heb) ik mijn handen vol aan de voorbereidingen van mijn tocht en dat is bijna niet te combineren met de huishoudelijke taken die ik hier in huis heb. De wintersportvakantie heeft, qua energie, ook geen goed gedaan en tijdens mijn eerste wandelweek ben ik de balans tussen rust en actief zijn volledig uit het oog verloren.

Het is lang geleden dat ik bij het opstaan tegen de dag opzag omdat ik bij het wakker worden al geen energie heb. De laatste 3 weken is dat eerder regel dan uitzondering. Met mijn verstand kan ik beredeneren dat luisteren naar mijn lichaam, wat ik 30 jaar niet heb mogen doen, met vallen en opstaan gaat. Mijn gevoel zegt dat ik gefaald heb en dat ik mijn plan om naar Rome te lopen beter in de ijskast kan zetten. Heb ik afgelopen jaar nu wel of niet iets geleerd?