Een tweede kooi

Vanavond is het zover, dan gaan de chinchilla's(chins) hun tweede verblijf uitproberen en eerlijk gezegd vind ik het doodeng. Vanaf het eerste moment dat ik mij in chins ging verdiepen is het feit dat ze zeer stressgevoelig zijn er bij mij ingehamerd. Dus bij het minste of geringste zat ik in het begin in tranen voor de kooi omdat ik bang was dat ik ze teveel stess zou bezorgen wat uiteindelijk tot hun dood zou kunnen leiden.

Inmiddels wonen de chins en ik al meer dan een jaar redelijk harmonieus samen op de bovenverdieping van het huis. Ze vinden het leuk om aan mijn kleren te knagen en heel soms kan ik ze een beetje aaien, hoewel ze daar niet echt van houden. Ik ben er aan gewend dat de beide mannetjes, onder invloed van vrouwelijke hormonen elkaar regelmatig bijna de tent uitvechten. Ze zijn niet eenkennig en gedragen zich netjes als Man of Buurvrouw ze van eten en een schone kooi komt voorzien. Maar de angst voor teveel stress blijft bij mij altijd op de achtergrond aanwezig.

En dan nu de tijdelijke verhuizing naar een tweede kooi, volledig anders dan de kooi die boven staat. Toen de chinchilla's bij mij kwamen wonen, zijn 3 mannen bijna een uur bezig geweest om de kooi van beneden naar boven te krijgen. Het is daarom geen optie om tijdens mijn voettocht, de kooi van boven naar beneden te brengen. Het is maar de vraag of we dat voor elkaar gaan krijgen en bij mijn thuiskomst weer naar boven zal zeker niet lukken. Omdat het voor de chins veel beter en gezelliger is om tijdens mijn voettocht bij Man in de ruimte te staan, moest er dus een tweede kooi komen. Deze kooi is eind vorige maand klaargekomen en vanavond gaan de chins hun nieuwe onderkomen bekijken.

Dat levert 4 mogelijke stress-momenten op: het vangen van de chins (en dan ook nog het liefste in de juiste volgorde), het wegen van de chins, het loslaten in het nieuwe hok en zeer vermoedelijk het vaststellen van de nieuwe rangorde. Ik ben al een paar dagen aan het nadenken over de beste manier om dit voor elkaar te krijgen op een manier die het voor de chins zo prettig mogelijk maakt maar ik raak er alleen maar van in de stress (beter dat ik in de stress raak dan de chins). 

Vanavond na het eten is het zover en dan zal ik vast ontdekken dat het allemaal wel weer meeviel. Maar meevallen of niet: zaterdag en zondag zit Man met mij opgescheept in zijn deel van het huis, want ik wil ze wel zoveel mogelijk in de gaten houden.