Ik herinner mij nog als de dag van gisteren de eerste keer dat ik mijn oksels ging ontharen. Er werd bij mijn moeder een oud scheerapparaat uit te kast gehaald, zo een met een grommend gaas in plaats van koppen. Vervolgens werd de tondeuse uitgeklapt en werd ik, na enige uitleg, aan mijn lot overgelaten. Het voelde niet prettig maar het resultaat was redelijk toonbaar. Gelukkig was het in die tijd niet echt noodzakelijk om (bijna) volledig haarloos door het leven te gaan en benen stonden nog niet op de lijst van lichaamsdelen die haarvrij moesten zijn.
Toen ik op mijzelf ging wonen moest ik (oh, oh wat erg :-) ) het scheerapparaat thuis achterlaten. Vervolgens duurde het jaren voordat ik mij ging verdiepen in een manier om mijn oksels haarvrij te krijgen. In die tijd was de markt voor ontharingsapparaten voor vrouwen inmiddels ontstaan. Ik heb veel voorlichting in de winkels gekregen (gek genoeg altijd door mannen) en het leek mij allemaal niks. Mijn blijdschap toen ik het bestaan van ontharingscrème ontdekte was dan ook groot.
Ik weet dat aan het gebruik van crème zekere nadelen kleven. Het is een relatief nieuwe verworvenheid en wat de effecten op de huid op lange termijn zullen zijn is tot op heden onbekend. Maar ik vind het wel gemakkelijk en omdat het ontharen van mijn oksels niet tot mijn dagelijkse bezigheden behoort (1x in de 6/8 weken komt meer in de buurt) wil ik dat risico wel lopen. En mijn benen hoef ik van mijzelf niet te doen. Alleen is zo'n tube crème relatief gezien wel zwaar, zeker als ik hem voor mijn reis hooguit 3 tot 4 keer nodig ga hebben en elke gram minder is mooi meegenomen.
Wat tijdens mijn tocht veel praktischer is, is het kopen van een scheermesje en dat na gebruik gewoon weg te gooien. Minder zwaar dan crème, makkelijker onderweg aan te schaffen en ik hoef het niet mee te nemen op mijn rug. Alleen roept zo'n mesje alle vervelende herinneringen aan dat oude scheerapparaat in mij naar boven. En ik heb geen idee hoe je zo'n mesje moet gebruiken. Als ik er bijvoorbeeld ook een grote bus scheergel bij moet kopen, schiet ik er niet veel mee op.
Dus bij deze de vraag: hoe gebruik je zo'n scheermesje en wat zijn de voordelen en de nadelen? En zijn er eventueel nog andere mogelijkheden die niet veel wegen? Wie het weet mag het zeggen.
vrijdag 30 maart 2012
dinsdag 27 maart 2012
Weer thuis
Ik ben niet erg creatief want deze titel blijk ik al eens eerder te hebben gebruikt. Maar het dekt nu eenmaal de lading dus heb ik heb maar laten staan.
De chins zijn weer terug in hun kooi boven en lijken de tijdelijke verhuizing goed te hebben doorstaan.
Man had, zoals na de eerste keer te verwachten viel, geen boodschappen en was gedaan. Maar ik was er nu op voorbereid dus deze keer vreet het minder energie.
En net als de vorige keer voel ik me een beetje ontheemd. Zoveel dagen lopen in je eentje doet kennelijk iets met je waardoor de echte wereld, de wereld thuis, er ineens veel minder toe doet. Kennelijk bevalt het me wel in mijn eentje. Bovendien was het weer veel te mooi om te moeten stoppen.
Nog 3 weken en dan mag ik weer een weekje wandelen en in totaal nog 7 weken "wachten". Met dit weer kan het mij niet snel genoeg gaan.
De chins zijn weer terug in hun kooi boven en lijken de tijdelijke verhuizing goed te hebben doorstaan.
Man had, zoals na de eerste keer te verwachten viel, geen boodschappen en was gedaan. Maar ik was er nu op voorbereid dus deze keer vreet het minder energie.
En net als de vorige keer voel ik me een beetje ontheemd. Zoveel dagen lopen in je eentje doet kennelijk iets met je waardoor de echte wereld, de wereld thuis, er ineens veel minder toe doet. Kennelijk bevalt het me wel in mijn eentje. Bovendien was het weer veel te mooi om te moeten stoppen.
Nog 3 weken en dan mag ik weer een weekje wandelen en in totaal nog 7 weken "wachten". Met dit weer kan het mij niet snel genoeg gaan.
zondag 18 maart 2012
Weer een weekje wandelen
De chins zijn over maar lijken nog niet echt blij met hun nieuwe onderkomen. Ik weet nog niet goed wat ik daar aan kan doen. Ondertussen kan ik nu wel heel gemakkelijk de kooi die boven staat ontsmetten, een klusje wat regelmatig gedaan moet worden.
En nog bedankt voor de nagekomen reacties op oude berichten.
Maandag ga ik weer naar een bungalowpark om van daaruit weer een week te lopen. En ik zal heel eerlijk toegeven dat ik er enorm tegenop zie.
Sinds de vorige wandelweek besef ik steeds meer hoe kwetsbaar mijn lichaam nog is en ik ben heel bang dat ik mijzelf weer de vernieling in help. Ik vertrouw er voorlopig maar op dat het goed is dat ik bang ben. Hierdoor ben ik vast meer alert op signalen dat ik teveel vraag dan daarvoor. Maar ik mis de onbevangenheid die ik eerst had.
En nog bedankt voor de nagekomen reacties op oude berichten.
Maandag ga ik weer naar een bungalowpark om van daaruit weer een week te lopen. En ik zal heel eerlijk toegeven dat ik er enorm tegenop zie.
Sinds de vorige wandelweek besef ik steeds meer hoe kwetsbaar mijn lichaam nog is en ik ben heel bang dat ik mijzelf weer de vernieling in help. Ik vertrouw er voorlopig maar op dat het goed is dat ik bang ben. Hierdoor ben ik vast meer alert op signalen dat ik teveel vraag dan daarvoor. Maar ik mis de onbevangenheid die ik eerst had.
vrijdag 16 maart 2012
Een tweede kooi
Vanavond is het zover, dan gaan de chinchilla's(chins) hun tweede verblijf uitproberen en eerlijk gezegd vind ik het doodeng. Vanaf het eerste moment dat ik mij in chins ging verdiepen is het feit dat ze zeer stressgevoelig zijn er bij mij ingehamerd. Dus bij het minste of geringste zat ik in het begin in tranen voor de kooi omdat ik bang was dat ik ze teveel stess zou bezorgen wat uiteindelijk tot hun dood zou kunnen leiden.
Inmiddels wonen de chins en ik al meer dan een jaar redelijk harmonieus samen op de bovenverdieping van het huis. Ze vinden het leuk om aan mijn kleren te knagen en heel soms kan ik ze een beetje aaien, hoewel ze daar niet echt van houden. Ik ben er aan gewend dat de beide mannetjes, onder invloed van vrouwelijke hormonen elkaar regelmatig bijna de tent uitvechten. Ze zijn niet eenkennig en gedragen zich netjes als Man of Buurvrouw ze van eten en een schone kooi komt voorzien. Maar de angst voor teveel stress blijft bij mij altijd op de achtergrond aanwezig.
En dan nu de tijdelijke verhuizing naar een tweede kooi, volledig anders dan de kooi die boven staat. Toen de chinchilla's bij mij kwamen wonen, zijn 3 mannen bijna een uur bezig geweest om de kooi van beneden naar boven te krijgen. Het is daarom geen optie om tijdens mijn voettocht, de kooi van boven naar beneden te brengen. Het is maar de vraag of we dat voor elkaar gaan krijgen en bij mijn thuiskomst weer naar boven zal zeker niet lukken. Omdat het voor de chins veel beter en gezelliger is om tijdens mijn voettocht bij Man in de ruimte te staan, moest er dus een tweede kooi komen. Deze kooi is eind vorige maand klaargekomen en vanavond gaan de chins hun nieuwe onderkomen bekijken.
Dat levert 4 mogelijke stress-momenten op: het vangen van de chins (en dan ook nog het liefste in de juiste volgorde), het wegen van de chins, het loslaten in het nieuwe hok en zeer vermoedelijk het vaststellen van de nieuwe rangorde. Ik ben al een paar dagen aan het nadenken over de beste manier om dit voor elkaar te krijgen op een manier die het voor de chins zo prettig mogelijk maakt maar ik raak er alleen maar van in de stress (beter dat ik in de stress raak dan de chins).
Vanavond na het eten is het zover en dan zal ik vast ontdekken dat het allemaal wel weer meeviel. Maar meevallen of niet: zaterdag en zondag zit Man met mij opgescheept in zijn deel van het huis, want ik wil ze wel zoveel mogelijk in de gaten houden.
Inmiddels wonen de chins en ik al meer dan een jaar redelijk harmonieus samen op de bovenverdieping van het huis. Ze vinden het leuk om aan mijn kleren te knagen en heel soms kan ik ze een beetje aaien, hoewel ze daar niet echt van houden. Ik ben er aan gewend dat de beide mannetjes, onder invloed van vrouwelijke hormonen elkaar regelmatig bijna de tent uitvechten. Ze zijn niet eenkennig en gedragen zich netjes als Man of Buurvrouw ze van eten en een schone kooi komt voorzien. Maar de angst voor teveel stress blijft bij mij altijd op de achtergrond aanwezig.
En dan nu de tijdelijke verhuizing naar een tweede kooi, volledig anders dan de kooi die boven staat. Toen de chinchilla's bij mij kwamen wonen, zijn 3 mannen bijna een uur bezig geweest om de kooi van beneden naar boven te krijgen. Het is daarom geen optie om tijdens mijn voettocht, de kooi van boven naar beneden te brengen. Het is maar de vraag of we dat voor elkaar gaan krijgen en bij mijn thuiskomst weer naar boven zal zeker niet lukken. Omdat het voor de chins veel beter en gezelliger is om tijdens mijn voettocht bij Man in de ruimte te staan, moest er dus een tweede kooi komen. Deze kooi is eind vorige maand klaargekomen en vanavond gaan de chins hun nieuwe onderkomen bekijken.
Dat levert 4 mogelijke stress-momenten op: het vangen van de chins (en dan ook nog het liefste in de juiste volgorde), het wegen van de chins, het loslaten in het nieuwe hok en zeer vermoedelijk het vaststellen van de nieuwe rangorde. Ik ben al een paar dagen aan het nadenken over de beste manier om dit voor elkaar te krijgen op een manier die het voor de chins zo prettig mogelijk maakt maar ik raak er alleen maar van in de stress (beter dat ik in de stress raak dan de chins).
Vanavond na het eten is het zover en dan zal ik vast ontdekken dat het allemaal wel weer meeviel. Maar meevallen of niet: zaterdag en zondag zit Man met mij opgescheept in zijn deel van het huis, want ik wil ze wel zoveel mogelijk in de gaten houden.
vrijdag 9 maart 2012
Viervoeter-ergernis
Er zijn regelmatige lezers van mijn blog die een viervoeter bezitten, dus ik zal proberen op mijn woorden te letten. Maar na diverse vervelende ontmoetingen met viervoeters tijdens mijn week wandelen en vanmorgen een viervoeter die bijna aan mijn broekspijp hing, ben ik het even helemaal zat.
Voor wandelaars (en in zekere mate ook voor fietsers), zijn er twee soorten viervoeters die voor stress, angst en ergernis zorgen.
De eerste categorie betreft de erfhonden die volledig onverwacht, luid blaffend om de hoek van een stal of huis aan komen sjezen. Je weet nooit of het beest op het erf blijft of dat het de openbare weg ook tot zijn eigendom rekent. Het is mij al een paar keer gebeurd dat zo'n hond mijn pad blokkeerde of, op de fiets, mijn kleding kapot trok. Ik besef wel degelijk dat de hond er niets aan kan doen en dat het meer een kwestie van foute (of geen) opvoeding door het baasje is. Ik kan echter niet van te voren weten of ik te maken heb met een wel of niet goed opgevoede hond. En het is voelt niet prettig als je op de openbare weg langs komt lopen en je wordt ineens geconfronteerd met een heftig blaffende herdershond zonder een baasje in zicht.
De tweede categorie honden zijn de honden die je tegenkomt met baasje erbij. Bijvoorbeeld tijdens een wandeling door het bos. Het geval van vanmorgen valt onder deze categorie. Ik word echt niet blij als ik op een bankje mijn brood zit te eten en ik ineens omringt word door 5 honden terwijl degene die ze uitlaat 5 meter verderop de longen uit haar lijf schreeuwt om de honden bij mij weg te krijgen. En het mij dan eigenlijk ook nog kwalijk neemt dat ze de controle over de honden kwijt was.
Ander voorbeeld. Mijn wandeltempo is niet zo hoog dus er zijn snel mensen die mij achterop lopen en uiteindelijk mij inhalen. Ik snap dan echter niet dat die mensen, terwijl ze mij niet kennen, rustig hun hond voor zich uit laten lopen en ik ineens een snuffellende (en soms zelfs springende) hond om mij heen heb. Hetzelfde gebeurt trouwens ook als mensen met een hond mij tegemoet lopen.
En ook nu kan ik niet bepalen of ik te maken heb met een goed opgevoede hond die naar zijn baasje luistert of met een asociale hork die zijn hond niet onder controle heeft.
Mag ik voor wat betreft de laatste categorie honden een verzoek in dienen (niet alleen namens mij, maar namens heel veel wandelaars):
Wij hebben echt geen hekel aan honden en we gunnen zowel hond als baasje het genot van lekker vrij wandelen, zelfs op plaatsen waar dat niet is toegestaan. Maar doe ons een plezier en roep de hond bij je als je een tegenligger tegenkomt of als je iemand inhaalt. Laat hem tot aan het passeren netjes naast je lopen en geef hem daarna weer alle ruimte om van zijn vrijheid te genieten.
Voor wandelaars (en in zekere mate ook voor fietsers), zijn er twee soorten viervoeters die voor stress, angst en ergernis zorgen.
De eerste categorie betreft de erfhonden die volledig onverwacht, luid blaffend om de hoek van een stal of huis aan komen sjezen. Je weet nooit of het beest op het erf blijft of dat het de openbare weg ook tot zijn eigendom rekent. Het is mij al een paar keer gebeurd dat zo'n hond mijn pad blokkeerde of, op de fiets, mijn kleding kapot trok. Ik besef wel degelijk dat de hond er niets aan kan doen en dat het meer een kwestie van foute (of geen) opvoeding door het baasje is. Ik kan echter niet van te voren weten of ik te maken heb met een wel of niet goed opgevoede hond. En het is voelt niet prettig als je op de openbare weg langs komt lopen en je wordt ineens geconfronteerd met een heftig blaffende herdershond zonder een baasje in zicht.
De tweede categorie honden zijn de honden die je tegenkomt met baasje erbij. Bijvoorbeeld tijdens een wandeling door het bos. Het geval van vanmorgen valt onder deze categorie. Ik word echt niet blij als ik op een bankje mijn brood zit te eten en ik ineens omringt word door 5 honden terwijl degene die ze uitlaat 5 meter verderop de longen uit haar lijf schreeuwt om de honden bij mij weg te krijgen. En het mij dan eigenlijk ook nog kwalijk neemt dat ze de controle over de honden kwijt was.
Ander voorbeeld. Mijn wandeltempo is niet zo hoog dus er zijn snel mensen die mij achterop lopen en uiteindelijk mij inhalen. Ik snap dan echter niet dat die mensen, terwijl ze mij niet kennen, rustig hun hond voor zich uit laten lopen en ik ineens een snuffellende (en soms zelfs springende) hond om mij heen heb. Hetzelfde gebeurt trouwens ook als mensen met een hond mij tegemoet lopen.
En ook nu kan ik niet bepalen of ik te maken heb met een goed opgevoede hond die naar zijn baasje luistert of met een asociale hork die zijn hond niet onder controle heeft.
Mag ik voor wat betreft de laatste categorie honden een verzoek in dienen (niet alleen namens mij, maar namens heel veel wandelaars):
Wij hebben echt geen hekel aan honden en we gunnen zowel hond als baasje het genot van lekker vrij wandelen, zelfs op plaatsen waar dat niet is toegestaan. Maar doe ons een plezier en roep de hond bij je als je een tegenligger tegenkomt of als je iemand inhaalt. Laat hem tot aan het passeren netjes naast je lopen en geef hem daarna weer alle ruimte om van zijn vrijheid te genieten.
woensdag 7 maart 2012
Wel of niet wat geleerd?
Gisteren kreeg ik de bestelling van de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome met daarbij hun boekenlegger. De tekst blijft mooi: Het is niet de weg die moeilijk is; de moeilijkheid is de weg. Zeker nu ik mijzelf de laatste 3 weken behoorlijk ben tegengekomen.
Maandag bleek mijn fysiotherapeute een ongeluk te hebben gekregen met fietsen. Ik heb nu een andere. Die concludeerde dat het niet alleen mijn schouders waren die verkrampt en verstijfd waren maar mijn hele bovenrug. Die bovenrug is te ver naar voren gebogen waardoor ik niet echt rechtop kan staan. En het helpt niet dat ik erfelijk belast ben met een behamaat van 70G, een te smalle omvang voor het gewicht dat ik moet dragen aan de voorkant. Voor thuis heb ik een zeer pijnlijke oefening meegekregen om mijn bovenrug soepeler te krijgen. Daarnaast word ik tijdens de behandeling stevig gemasseerd en alle kanten op getrokken en gerekt. Dank jullie wel voor de lieve reacties.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat vastgesteld is dat ik de ziekte van Addisson Biermer heb, ook wel Pernicieuze Anemie of Vitamine B12-tekort genoemd. In eerste instantie was ik blij dat er "eindelijk" een lichamelijke oorzaak was gevonden en dat het dus niet tussen mijn oren en inbeelding was. Uit informatie op internet bleek dat vitamine B12-tekort uiteindelijk dodelijk is. Als het niet ontdekt zou zijn was ik er over 2 tot 3 jaar misschien niet eens meer geweest of had ik met enorme pijnen in een rolstoel gezeten. Op zo'n moment ben ik vooral dankbaar.
Vervolgens kwam het revalidatietraject waar 2 maanden nodig was om mijn wilskracht op zij te schuiven ten behoeve van mijn lichaam. Met als gevolg dat ik drastisch moest snoeien in mijn activiteiten omdat ik bijna niets meer kon. Voor opstaan, douchen, aankleden en ontbijten had ik bijna 2 uur nodig om vervolgens 2 uur daarvan bij te komen. Deze fase duurde ongeveer 3 maanden.
Sinds november moet ik in mijn eentje proberen de juiste balans te vinden tussen actief zijn en rusten. En hoewel Man zegt dat het niet zo is, heb ik op dit moment niet het gevoel dat ik daar in geslaagd ben. Door de adrenaline van mijn plan om naar Rome te lopen, ben ik ongemerkt mijn lichamelijke grenzen over gegaan. Nadat die adrenaline uitgewerkt was, had (en heb) ik mijn handen vol aan de voorbereidingen van mijn tocht en dat is bijna niet te combineren met de huishoudelijke taken die ik hier in huis heb. De wintersportvakantie heeft, qua energie, ook geen goed gedaan en tijdens mijn eerste wandelweek ben ik de balans tussen rust en actief zijn volledig uit het oog verloren.
Het is lang geleden dat ik bij het opstaan tegen de dag opzag omdat ik bij het wakker worden al geen energie heb. De laatste 3 weken is dat eerder regel dan uitzondering. Met mijn verstand kan ik beredeneren dat luisteren naar mijn lichaam, wat ik 30 jaar niet heb mogen doen, met vallen en opstaan gaat. Mijn gevoel zegt dat ik gefaald heb en dat ik mijn plan om naar Rome te lopen beter in de ijskast kan zetten. Heb ik afgelopen jaar nu wel of niet iets geleerd?
Maandag bleek mijn fysiotherapeute een ongeluk te hebben gekregen met fietsen. Ik heb nu een andere. Die concludeerde dat het niet alleen mijn schouders waren die verkrampt en verstijfd waren maar mijn hele bovenrug. Die bovenrug is te ver naar voren gebogen waardoor ik niet echt rechtop kan staan. En het helpt niet dat ik erfelijk belast ben met een behamaat van 70G, een te smalle omvang voor het gewicht dat ik moet dragen aan de voorkant. Voor thuis heb ik een zeer pijnlijke oefening meegekregen om mijn bovenrug soepeler te krijgen. Daarnaast word ik tijdens de behandeling stevig gemasseerd en alle kanten op getrokken en gerekt. Dank jullie wel voor de lieve reacties.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat vastgesteld is dat ik de ziekte van Addisson Biermer heb, ook wel Pernicieuze Anemie of Vitamine B12-tekort genoemd. In eerste instantie was ik blij dat er "eindelijk" een lichamelijke oorzaak was gevonden en dat het dus niet tussen mijn oren en inbeelding was. Uit informatie op internet bleek dat vitamine B12-tekort uiteindelijk dodelijk is. Als het niet ontdekt zou zijn was ik er over 2 tot 3 jaar misschien niet eens meer geweest of had ik met enorme pijnen in een rolstoel gezeten. Op zo'n moment ben ik vooral dankbaar.
Vervolgens kwam het revalidatietraject waar 2 maanden nodig was om mijn wilskracht op zij te schuiven ten behoeve van mijn lichaam. Met als gevolg dat ik drastisch moest snoeien in mijn activiteiten omdat ik bijna niets meer kon. Voor opstaan, douchen, aankleden en ontbijten had ik bijna 2 uur nodig om vervolgens 2 uur daarvan bij te komen. Deze fase duurde ongeveer 3 maanden.
Sinds november moet ik in mijn eentje proberen de juiste balans te vinden tussen actief zijn en rusten. En hoewel Man zegt dat het niet zo is, heb ik op dit moment niet het gevoel dat ik daar in geslaagd ben. Door de adrenaline van mijn plan om naar Rome te lopen, ben ik ongemerkt mijn lichamelijke grenzen over gegaan. Nadat die adrenaline uitgewerkt was, had (en heb) ik mijn handen vol aan de voorbereidingen van mijn tocht en dat is bijna niet te combineren met de huishoudelijke taken die ik hier in huis heb. De wintersportvakantie heeft, qua energie, ook geen goed gedaan en tijdens mijn eerste wandelweek ben ik de balans tussen rust en actief zijn volledig uit het oog verloren.
Het is lang geleden dat ik bij het opstaan tegen de dag opzag omdat ik bij het wakker worden al geen energie heb. De laatste 3 weken is dat eerder regel dan uitzondering. Met mijn verstand kan ik beredeneren dat luisteren naar mijn lichaam, wat ik 30 jaar niet heb mogen doen, met vallen en opstaan gaat. Mijn gevoel zegt dat ik gefaald heb en dat ik mijn plan om naar Rome te lopen beter in de ijskast kan zetten. Heb ik afgelopen jaar nu wel of niet iets geleerd?
maandag 5 maart 2012
Computerverbod
De mensen die ook regelmatig op mijn andere blog kijken, hebben het al gelezen. Afgelopen woensdag heeft de fysiotherapeute geconstateerd dat ik een zwaar verkrampte monnikskapspier heb waardoor mijn eerste ribben niet meer op de plek zitten waar ze zouden moeten zitten met alle gevolgen voor mijn houding van dien. En in het licht van mijn plannen de onmogelijkheid om een zware rugzak te dragen.
Afgelopen vrijdag had ik de eerste behandeling en die ging vergezeld van een verbod om op de dag van behandeling achter de computer te kruipen. De eerste behandeling was dermate pijnlijk dat ik niet eens achter de pc zou kunnen zitten als ik het al gewild had. Omdat de pijn de rest van het weekend gewoon aanhield. was computeren ook in het weekend geen optie.
Vanmorgen gaat het weer een beetje beter dus kan ik jullie nu op de hoogte brengen. Vanmiddag staat behandeling 2 op het programma en ik sluit niet uit dat ik dan weer voor een paar dagen uitgeschakeld ben.
Ondertussen gaan Man en ik op zoek naar een verhoging van de laptop en voor het beeldscherm van de pc. Daarnaast moet er een toetsenbord komen voor de laptop zodat ik in een betere houding achter de computer zit.
Afgelopen vrijdag had ik de eerste behandeling en die ging vergezeld van een verbod om op de dag van behandeling achter de computer te kruipen. De eerste behandeling was dermate pijnlijk dat ik niet eens achter de pc zou kunnen zitten als ik het al gewild had. Omdat de pijn de rest van het weekend gewoon aanhield. was computeren ook in het weekend geen optie.
Vanmorgen gaat het weer een beetje beter dus kan ik jullie nu op de hoogte brengen. Vanmiddag staat behandeling 2 op het programma en ik sluit niet uit dat ik dan weer voor een paar dagen uitgeschakeld ben.
Ondertussen gaan Man en ik op zoek naar een verhoging van de laptop en voor het beeldscherm van de pc. Daarnaast moet er een toetsenbord komen voor de laptop zodat ik in een betere houding achter de computer zit.
Abonneren op:
Posts (Atom)