Soms beloof je dingen die op dat moment helemaal geen probleem lijken, maar dat wel worden als het moment van uitvoering nadert. In augustus heb ik aan een hele aardige vrouw beloofd voor haar een beha-hemdje te maken en om twee pasmodellen in elkaar te zetten. Als voormalig lid van de ruilkring had ze mij hiervoor al haar eenheden gegeven, wat erop neerkomt dat ze ruim van tevoren al had betaald.
Bij het accepteren van deze opdrachten had ik al aangegeven dat het sowieso niet eerder dan november zou worden. Ik moest eerst het traject bij het centrum afmaken en daarna zou ik tijd hebben. Alleen liep dat door de plannen van mijn tocht naar Rome een beetje spaak. Mijn hoofd en bijna al mijn energie gaan in de voorbereidingen van die tocht zitten waardoor er niet veel ruimte is voor andere zaken.
Half december kreeg ik van die vrouw een mail waarin ze vroeg hoe het ermee stond. Dat maakte het reeds knagende schuldgevoel nog wat sterker. Met de bedoeling er zo snel mogelijk vanaf te zijn, beloofde ik tussen kerst en nieuwjaar eraan te werken. Maar het spelen van spelletjes op de computer (en stressen over hoeveel kilo tijdens mijn tocht op mijn rug gedragen moet worden) was vele malen leuker dan achter de naaimachine zitten. Mijn schuldgevoel nam nog verder toe.
Vervolgens nam ik mij voor afgelopen weekend ermee aan de gang te gaan. Het is alles met elkaar hooguit 5 uur werk, prima te combineren met het EK schaatsen dus zondag zou alles klaar zijn. Niet dus. Het lukt me gewoon niet om mijzelf die beruchte schop onder de kont te geven.
Ik weet dat als ik eenmaal bezig ben et echt mee hal vallen, dat ik achteraf zal denken "heb ik mij daar nou zo druk omgemaakt" en dat ik ook heel blij zal zijn als ik dit van mijn lijstje zou kunnen strepen. Nu voel ik mij schuldig, baal ik van mijn eigen zwakheid en heb ik een humeur om op te schieten.
Dus vandaag poging nummer zoveel om mijn belofte aan die vrouw na te komen. Ik heb zo'n 2 kilo drop ingekocht om mij er doorheen te helpen. Ik zet mijn favoriete internetradiostation op de laptop en dan moet het lukken! Of niet dan?
Labels
administratie
amnesty
asperger
auto
beesten
bestuur
bewegen
breien
budgeteren
buiten
computerspelletje
doelen
duits
duurzaam
eten
frans
gedicht
gezondheid
gistvrij
internet
kabouter
kantoren
koken
mantelzorg
muziek
naaien
OCPD
ondernemerschap
opruimen
overdenkingen
pinnen
relatie
stamboom
stichting
stuiterbolletje
top2000
uiterlijk
verbazing
vermoeidheid
vogels voeren
werk zoeken
wijzer worden
maandag 9 januari 2012
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Herkenbaar.. Ik krijg ook niks uit mn vingers
BeantwoordenVerwijderenIk ken het ook wel... en ik ken ook het ontzettend fijne gevoel als het dan toch nog af is! :) Succes!
BeantwoordenVerwijderen