Waarom is het zo moeilijk

Zeer binnenkort gaan Man, ik, Française en Hongaarse Roemeen een weekje op wintersport. Er zijn 3 mensen die er enorm veel zin in hebben en 1 die het liefste de heleboel af zou blazen. Driemaal raden wie het niet ziet zitten ;-).
Dat ik het niet zie zitten, wijd ik aan het cultuurverschil en de taalbarrière. Het is overduidelijk dat die 2 dingen een rol spelen maar het is, als ik heel eerlijk ben en diep in mijzelf kijk, niet de echte reden. Ik weet ook dat als ik eerlijk zou zeggen waar ik tegenop zie, het voor iedereen veel gemakkelijker zou zijn. Voor mijzelf, omdat ik dan niet de schijn op hoef te houden dat ik er net zoveel zin in heb als de rest en omdat door het uit te spreken de dikste emotionele lading er dan vanaf is. Voor de rest, omdat ze dan weten waar ik mee zit en er rekening mee kunnen houden.  Met mijn verstand kan ik beredeneren dat zij vast met dezelfde problemen worstelen als wij. En dat we alle 4 hetzelfde doel voor ogen hebben: een leuke, gezellige vakantie in de Franse Alpen. Maar verstand en gevoel zijn heel verschillende dingen.
Waarom is het dan zo verdomde moeilijk om eerlijk te zeggen hoe ik mij voel?

Waarom is het zo moeilijk om te zeggen dat:
- de voorbereidingen voor mijn voettocht naar Rome meer zijn dan gedacht en dat het me eigenlijk helemaal niet uitkomt om nu een week weg te gaan.
- dat ik me daardoor enorm opgejaagd voel en daardoor het liefst gewoon in mijn eentje ben in plaats van met een groep, waar de communicatie vanwege de taalbarrière extra vermoeiend is.
- dat ik bang ben dat ik door Française de hele dag geclaimd ga worden, als de mannen van de bergen naar beneden suizen en dat ik haar enorm in de steek laat als ik regelmatig een middag voor mijzelf in plan.
- ik het eng vind om met een ander stel op vakantie te gaan, zeker omdat we ze nog maar zeer kort kennen; we zijn nog nooit met anderen op vakantie geweest.
- ik bang ben dat er zulke misverstanden gaan ontstaan dat we na afloop elkaar niet meer kunnen luchten of zien waardoor ik ook met het groepje Frans zal moeten stoppen.
- ik het gevoel heb hier helemaal alleen in te staan omdat ik Man niet duidelijk mijn gevoelens uit kan leggen.
- als ik aan Man al niet duidelijk kan maken waarom ik als een berg tegen de vakantie op zie, ik het aan de anderen al helemaal niet duidelijk kan maken.

Als ik terugkom zal het allemaal vast wel goed zijn gegaan en zal ik vol trots mijn eerste wintersportervaring met jullie delen. Maar nu zou ik het liefste diep onder de dekens willen kruipen en daar voor een tijdje niet meer onderweg komen.

Supermarktperikelen

Het is, denk ik, inmiddels zo'n 2 jaar geleden dat er een enorme overname in supermarktland heeft plaatsgevonden. Het was lange tijd onduidelijk wat onze supermarkt zou worden, maar sinds een jaar is dat wel duidelijk. Het huismerk werd langzaamaan vervangen door het huismerk van de olifant-supermarkt.
Wij hebben in ons dorp zelf geen voorzieningen maar op een afstand van 5km hebben we keuze uit 4 verschillende supermarkten en 1 discounter. En hoewel ik weet dat mijn meest favoriete supermarkt niet altijd de goedkoopste is, ben ik er wel aan gehecht. Goedkoopste is trouwens ook maar hoe je het bekijkt. Qua huismerkprijzen doet de supermarkt niet onder voor andere supermarkten.
Maar onze supermarkt is dus overgegaan in andere handen en in maart start de grote verbouwing. Dat daarvoor de supermarkt zo'n 3 weken dicht gaat, vind ik balen. De andere supermarkten in de buurt vind ik echt 3x niks.
Eigenlijk is het best raar dat je zo gevoelig voor een supermarkt kan zijn.

Gisteren moest ik naar de tandarts en die bevindt zich nog steeds in het dorp waar ik opgegroeid ben toen ik klein was. De boodschappen stonden voor die dag ook op het programma en ik bedacht me ineens dat ook daar een supermarkt was omgebouwd. Makkelijk bereikbaar, goede parkeergelegenheid, tijd om eens een kijkje te nemen.

En nu ben ik om. Het personeel was heel vriendelijk, veel vriendelijker dan nu bij ons (dat wordt nog hard werken voor ze), veel meer keuze dan ik nu heb, een zeer prettige sfeer en best wel overzichtelijk. De meneer die ik daar gesproken heb en die mij hielp met het vinden van de laatste boodschappen van mijn lijstje, denkt dat onze supermarkt net zo groot wordt als deze. Dus ook met alle extra's die ze nu niet hebben. Ik ben gerustgesteld.
Nu nog een supermarkt zoeken voor als die van ons dicht gaat. Want om nu elke week 70km te rijden om bij deze supermarkt mijn boodschappen te halen, gaat me toch wel een beetje te ver.

Afmaken, regelen, afscheid nemen en loslaten

Een paar berichten terug vroeg iemand wanneer mijn voettocht zou beginnen. Vandaag precies over 17 weken vertrekken Man en ik met de klapcaravan naar een camping in de buurt van Aken. We lopen dan zaterdag of zondag de 10km van Aken naar Kornelimünster, daar begint de Eifelsteig. Maandag 14 mei word ik door Man naar Kornelimünster gebracht om vandaar mijn tocht voort te zetten.

Om van mijn huis naar Aken te komen, loop ik het Pieterpad tot aan Valkenbrug en daar via het Krijtlandpad naar Vaals. Vanaf Vaals loopt er geen wandelroute naar Aken, maar ik heb wel een beschrijving op internet gevonden. Tot nu toe kan ik de etappes van het Pieterpad nog vanaf huis met de auto doen maar de afstand die ik moet afleggen met de auto wordt langzaamaan te groot. De komende maanden staan dan ook 3 weken op de planning om ergens een huisje te huren en van daaruit het resterende stuk te lopen.
Daarnaast gaan Man en ik met Française en Hongaarse Roemeen nog een week op wintersport (heb ik het nog wel eens een keer over).
17 weken min 4 weken die vergeven zijn door andere bezigheden levert mij nog 13 weken op om alles te regelen wat er te regelen moet. Niet alleen om de tocht zo goed mogelijk voor te bereiden maar ook om alles thuis zo goed mogelijk achter te laten.
Bij alles wat ik op dit moment doe, stel ik mijzelf de vraag of ik het aanhoud of dat ik het opzeg. En dat zijn over het algemeen de meest makkelijke beslissingen. Het moet echter wel gebeuren en dat kost tijd.

Het wordt al wat moeilijker bij de dingen die ik zal missen. Een kleine greep:
- Mocht ik al onderweg een mogelijkheid tot internet tegen komen, dan schat ik de kans groot in dat ik liever Man en familie een mail stuur dan dat ik alle blogs die ik volg, ga bijlezen (oeps, dat kost mij volgers). Dus ik zal een half jaar geen blogs lezen en op zo'n moment merk je dat deze blogs toch een deel van mijn leven zijn uit gaan maken.
- Hetzelfde geldt voor de dagelijkse feuilleton in de krant. Er zijn ergere verslavingen maar ik zal heel eerlijk zijn dat ik op dit moment best moeite heb met het idee dat ik niet weet hoe het met de hoofdpersoon zal aflopen. Het is geen reden om de voettocht naar Rome af te zeggen maar confronterend is het wel.- Man is degene die dit jaar de voorstellingen voor het theaterseizoen 2012/2013 zal moeten uitzoeken en regelen. Ik heb de neiging om een hele lijst te maken met dingen waar hij om moet denken. NIET DOEN! Loslaten!!!
- Voor onderweg lijkt het me wel fijn om simpele sokken te breien. Wol heb ik maar de beide rondbreinaalden zijn op dit moment bezet met sokken die bijna klaar zijn. Deze sokken moeten dus NOG EVEN afgebreid worden.
- En dan zijn er nog de diverse vrienden en familieleden die mij graag voor vertrek nog willen zien. Mijn weekenden zitten tot en met half maart al vol.
Zoals gezegd, een kleine greep.

Heel langzaamaan maak ik mij los van mijn leven hier en richt ik mij, lichamelijk en geestelijk, op bijna een half jaar weg zijn van huis. Een half jaar waarin ik zal leren wat er echt toe doet, wat ik echt nodig heb en mijzelf van onder tot boven leer kennen en accepteren.

Grappig en update

Jasmijnthee

Voor mijn verjaardag kreeg ik een bolletje waarvan ik niet goed wist wat ik ermee moest. Het enige wat duidelijk was, was dat het thee was. Maar daar hield de informatie op.
Toen ik de gever een paar weken later weer zag, toch even navraag gedaan. De gebruiksaanwijzing was heel simpel: bolletje in een glazen pot gooien, water erop en dan werd het thee.
Zo gezegd, zo gedaan en tot mijn grote verrassing werd het bolletje een heel mooi bloemetje. Ik heb ademloos zitten kijken.
Nu nog achterhalen waar ik deze bolletjes kan kopen. Dan kan ik nog eens een keer ademloos zitten kijken naar het wonder wat voor mijn ogen gebeurt.

Nog even een update over de naaiwerkzaamheden. Het bleek uiteindelijk dus inderdaad niet veel werk. Maandagmiddag om 17.00 uur was het behahemdje klaar. Op zo'n moment baal ik nog meer dan daarvoor. Hoeveel stress en gedoe had ik mijzelf wel niet kunnen besparen door mijzelf eerder die schop onder de kont te geven. Maar het is niet anders.
En om het allemaal nog betrekkelijker te maken: dinsdagavond belde de vrouw voor wie ik dat allemaal aan het doen was. Ze kon een naaicursus van 8 weken doen. Ze hoopte dat ze daarmee in een ritme kon komen waardoor het gemakkelijker zou zijn om het naaien vol te houden. Dus de rest mocht ik, het liefst voor vrijdag, bij haar langsbrengen. Bovendien vond ze het helemaal niet erg dat ik door de voorbereidingen van mijn tocht naar Rome er nog niet aan toegekomen was.
Kortom: een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest.
Ik hoop dat ik deze les ooit nog eens goed in mijn oren zal knopen.

Balen van mijzelf

Soms beloof je dingen die op dat moment helemaal geen probleem lijken, maar dat wel worden als het moment van uitvoering nadert. In augustus heb ik aan een hele aardige vrouw beloofd voor haar een beha-hemdje te maken en om twee pasmodellen in elkaar te zetten. Als voormalig lid van de ruilkring had ze mij hiervoor al haar eenheden gegeven, wat erop neerkomt dat ze ruim van tevoren al had betaald.
Bij het accepteren van deze opdrachten had ik al aangegeven dat het sowieso niet eerder dan november zou worden. Ik moest eerst het traject bij het centrum afmaken en daarna zou ik tijd hebben. Alleen liep dat door de plannen van mijn tocht naar Rome een beetje spaak. Mijn hoofd en bijna al mijn energie gaan in de voorbereidingen van die tocht zitten waardoor er niet veel ruimte is voor andere zaken.

Half december kreeg ik van die vrouw een mail waarin ze vroeg hoe het ermee stond. Dat maakte het reeds knagende schuldgevoel nog wat sterker. Met de bedoeling er zo snel mogelijk vanaf te zijn, beloofde ik tussen kerst en nieuwjaar eraan te werken. Maar het spelen van spelletjes op de computer  (en stressen over hoeveel kilo tijdens mijn tocht op mijn rug gedragen moet worden) was vele malen leuker dan achter de naaimachine zitten. Mijn schuldgevoel nam nog verder toe.

Vervolgens nam ik mij voor afgelopen weekend ermee aan de gang te gaan. Het is alles met elkaar hooguit 5 uur werk, prima te combineren met het EK schaatsen dus zondag zou alles klaar zijn. Niet dus. Het lukt me gewoon niet om mijzelf die beruchte schop onder de kont te geven.
Ik weet dat als ik eenmaal bezig ben et echt mee hal vallen, dat ik achteraf zal denken "heb ik mij daar nou zo druk omgemaakt" en dat ik ook heel blij zal zijn als ik dit van mijn lijstje zou kunnen strepen. Nu voel ik mij schuldig, baal ik van mijn eigen zwakheid en heb ik een humeur om op te schieten.

Dus vandaag poging nummer zoveel om mijn belofte aan die vrouw na te komen. Ik heb zo'n 2 kilo drop ingekocht om mij er doorheen te helpen. Ik zet mijn favoriete internetradiostation op de laptop en dan moet het lukken! Of niet dan?

Een lange dag en spanning

Vrijdag ging om 06.30 uur de wekker. Om 07.45 uur zat ik in de auto richting Sleen alwaar onze coach mij oppikte om samen naar Schoonloo te rijden. Vandaar vertrokken we om de 24 kilometer van de 6e etappe van het Pieterpad te lopen. We waren rond 15.30 uur in Sleen, 20 minuten later weer in Schoonloo en daar was de eerste horeca die we tegen kwamen en die open was. Als afsluiting van deze prestatie hebben Coach en ik nog even wat gedronken en daarna richting de volgende afspraak.
Schoonpa had zijn eerste crematie van het nieuwe jaar alweer te pakken (het overlijden was in 2011). Man ging mee ter ondersteuning en ik zou in het huis van Schoonpa eten klaar hebben als ze terug kwamen. Uiteindelijk was ik rond 20.30 uur weer thuis.

Om bij Schoonpa te komen moest ik door het Lauwersmeergebied. Om op tv te zien hoe hoog het water staat is toch anders dan het ter plekke met eigen ogen te zien. Het water stond tot aan de weg terwijl ik weet dat er in de normale situatie toch echt een flink stuk berm met een parallelweg langs de doorgaande weg te vinden is. En de normale weg om bij mijn Schoonpa te komen was vanwege het hoge water afgesloten.
Mijn broer woont hooguit 10km van het gebied waar donderdag mensen vrijwillig geëvacueerd moesten worden. Nicht van Man woont vlakbij een noodbergingspolder die in werking is gezet. Wij wonen zelf hemelsbreed zo'n 20km vanaf de plek waar vrijdag een dijk mogelijk op doorbreken stond. En ook bij ons in het dorp staat het water in de kanalen hoog.
Je leeft met het water en over het algemeen denk je er niet bij na. Maar nu het ineens zo hoog staat en het dichtbij mis dreigt te gaan, is het wel anders. En dan is het best spannend. Dus we weten nu de regionale zender te vinden en elk extra bericht wordt met extra aandacht bekeken. Gelukkig was ik rond etenstijd bij Schoonpa want vanmorgen las ik op teletekst dat zo'n 6km van ons huis weer een aardbeving was geweest. Er is een grens van wat nog leuk is.

Ik wens alle mensen die niet zo gelukkig zijn en wel natte voeten hebben gekregen veel sterkte.