Bij ons in huis zijn Man en ik, op het gebied van vlees, redelijk gelijkwaardig. We weten geen van beiden hoe we het klaar moeten maken. Iets simpels als het braden van een hamburger of een slavink lukt ons nog wel, evenals rul gebraden gehakt. Maar van vlees wat gekruid moet worden en daarna in een pan moet worden gemikt, hebben we geen van beiden verstand.
In mijn beleving ben ik opgegroeid met eeuwigdurende ruzies over vlees, hoewel mijn moeder dat ten stelligste ontkent. Mijn vader had zijn eerste hartaanval toen ik 10 jaar werd en sindsdien werd er bij ons vooral rundvlees gegeten. Op zaterdag gingen we naar de slager voor een pond doorregen runderlappen en op zondag was het "feest".
Mijn moeder vond dat mijn vader het vlees verprutst had en als mijn moeder het vlees gebraden had, vond mijn vader het niet goed. Mij maakte het niet uit, in beide gevallen zat ik met een stuk vlees in mijn mond wat steeds groter en groter werd, totdat het uiteindelijk echt niet meer weg te krijgen was. Ik leerde dan ook al snel om vlees in zulke kleine stukjes te snijden dat ik het zonder kauwen in één keer door kon slikken.
Vlees was niet lekker.
Toen ik op mijzelf ging wonen, liep ik verdwaasd door de supermarkt. Enorme koelvitrines met vlees en ik had geen idee wat ik er mee zou moeten. Sinds die tijd probeer ik het eten van vlees zoveel mogelijk te vermijden. Echt vegetariër ben ik niet maar als het niet hoeft dan eet ik het niet. Maar Man is wel een vleeseter en een relatie is geven en nemen. Dus af en toe waag ik mij aan de simpele vleessoorten waar weinig aan kan mislukken.
Bij mijn vriendin in Frankrijk heb ik van haar man geleerd hoe ik karbonade moest braden. Eigenlijk bleek dat helemaal niet zo ingewikkeld en het was ook nog eens een keer zeer eetbaar ook. Voor vanavond staat karbonade op het menu, ze lagen al een tijdje in de vriezer te wachten op een moment dat ik genoeg moed verzameld had om ze daadwerkelijk te maken. In de supermarkt, op zoek naar de juiste kruiden, kwam ik ook een stoompakje tegen: gestoomde karbonade met aardappelen uit de oven. En ik ben gezwicht.
Vanavond eten we dus karbonade uit de oven en niet uit de pan. Ik denk niet dat het tussen mij en het braden van vlees nog goed gaat komen.
vrijdag 30 september 2011
donderdag 29 september 2011
Gesloopt maar genoten
Het is inmiddels donderdag en de lichamelijke gevolgen van mijn weekend wandelen worden steeds zichtbaarder, maar het is het meer dan waard geweest. Ik heb nog nooit eerder aan zo'n bizarre wandeltocht meegedaan. Hieronder in een aantal korte zinnen wat ik in 2 dagen mee heb gemaakt.
- Het motto leek te zijn: kun je er doorheen, dan ga je er doorheen. Dus liep de officiele route dwars door winkels, kerken, molens, het stadhuis, het universiteitsgebouw, een boerenerf en een studentenhuis. Voor degenen die een langere afstand liepen, heb ik ook nog een museum in de routebeschrijving zien staan.
- Op het boerenerf konden we de stallen bekijken en kregen we uitleg over de volautomatische melkrobot. Het was erg interessant om dat mee te maken.
- Onderweg waren er verhalenvertellers, orgelconcerten, tentoonstellingen en minder gangbare activiteiten. Zo werden alle wandelaars verzocht om een koolblad aan de plaatselijke brug te hangen. Het was jammer dat ik vergeten was mijn camera mee te nemen.
- Op zaterdag werden we ineens aangehouden door een "politieagent" die ons pas liet passeren na een glimlachcontrole. En beide dagen waren er dixies die gerund werden door een toneelgroep. Dat geeft wel een andere dimensie aan het naar de wc gaan.
- Zondag bij de finisch stond er een complimentenloket opgesteld. Iedere deelnemer werd met luid geroep onthaald.
- Het waterschap liet zien hoe hoog het water zou staan als er geen dijken waren. In dat geval zou ik nu in een duikuitrusting dit stukje zitten te schrijven.
Was het allemaal rozegeur en maneschijn? Nee, niet helemaal. De afstand van zaterdag was voor mij eigenlijk te ver. De eerste 16km gingen nog wel, maar dat er daarna nog 9 op het programma stonden, voelde als een onmogelijke opgave. Als verrassing stonden Man en Schoonpa ineens voor mijn neus en dat gaf mij de moed om door te zetten.
En ik had verkeerde sokken aangetrokken. Daardoor hebben zaterdag mijn voeten bekneld in mijn wandelschoenen gezeten. Resultaat: twee blauwe teennagels en een heel mooi blauw klein teentje. Zondag uit nood andere schoenen aangetrokken, maar die waren niet goed genoeg ingelopen. Dus naast mijn blauwe plekken ook nog een paar blaren erbij gekregen.
Dat ik, qua vermoeidheid, teveel heb gedaan begint sinds dinsdag duidelijk te worden. Maar ik zou deze wandeling voor geen goud hebben willen missen.
Wat mij betreft doe ik volgend jaar weer mee.
- Het motto leek te zijn: kun je er doorheen, dan ga je er doorheen. Dus liep de officiele route dwars door winkels, kerken, molens, het stadhuis, het universiteitsgebouw, een boerenerf en een studentenhuis. Voor degenen die een langere afstand liepen, heb ik ook nog een museum in de routebeschrijving zien staan.
- Op het boerenerf konden we de stallen bekijken en kregen we uitleg over de volautomatische melkrobot. Het was erg interessant om dat mee te maken.
- Onderweg waren er verhalenvertellers, orgelconcerten, tentoonstellingen en minder gangbare activiteiten. Zo werden alle wandelaars verzocht om een koolblad aan de plaatselijke brug te hangen. Het was jammer dat ik vergeten was mijn camera mee te nemen.
- Op zaterdag werden we ineens aangehouden door een "politieagent" die ons pas liet passeren na een glimlachcontrole. En beide dagen waren er dixies die gerund werden door een toneelgroep. Dat geeft wel een andere dimensie aan het naar de wc gaan.
- Zondag bij de finisch stond er een complimentenloket opgesteld. Iedere deelnemer werd met luid geroep onthaald.
- Het waterschap liet zien hoe hoog het water zou staan als er geen dijken waren. In dat geval zou ik nu in een duikuitrusting dit stukje zitten te schrijven.
Was het allemaal rozegeur en maneschijn? Nee, niet helemaal. De afstand van zaterdag was voor mij eigenlijk te ver. De eerste 16km gingen nog wel, maar dat er daarna nog 9 op het programma stonden, voelde als een onmogelijke opgave. Als verrassing stonden Man en Schoonpa ineens voor mijn neus en dat gaf mij de moed om door te zetten.
En ik had verkeerde sokken aangetrokken. Daardoor hebben zaterdag mijn voeten bekneld in mijn wandelschoenen gezeten. Resultaat: twee blauwe teennagels en een heel mooi blauw klein teentje. Zondag uit nood andere schoenen aangetrokken, maar die waren niet goed genoeg ingelopen. Dus naast mijn blauwe plekken ook nog een paar blaren erbij gekregen.
Dat ik, qua vermoeidheid, teveel heb gedaan begint sinds dinsdag duidelijk te worden. Maar ik zou deze wandeling voor geen goud hebben willen missen.
Wat mij betreft doe ik volgend jaar weer mee.
vrijdag 23 september 2011
Het is zover!
In januari van dit jaar heb ik geblogd over mijn plan om meer structuur in mijn leven aan te brengen door te gaan trainen voor een wandelevenement op het laatste weekend van september. De bedoeling was om 2x 40km te gaan lopen. Vol goede moed (en frisse tegenzin) begon ik met het beginnersniveau om zo elke 8 weken een niveau hoger te komen, 5 dagen per week, minimaal 45min per dag.
Begin maart was de inschrijving geopend en schreef ik mij in voor 1x 40km en 1x 16km. De ervaren wandelaars in mijn omgeving hadden mij overtuigd dat mijn plannen toch iets te ambitieus waren. De plannen werden bijgesteld. In 2011 1x 40km en 1x 16km, in 2012 2x 40km en in 2013 een volledige Kennedymars (=80km). Je moet toch een doel in je leven hebben ;-). Mijn looptempo liep gestaag op van minder dan 4,5 km/uur naar bijna 6 km/uur. De weekenden waren zwaar omdat de te lopen afstanden steeds groter werden en daardoor flink veel tijd vraten. Qua afstand had ik er niet zoveel moeite mee.
En toen kwam ik bij het revalidatietraject terecht. Voor iemand met een chronisch energietekort was mijn schema wel erg zwaar. Het wandelen werd afgebouwd naar 0 en mijn beweging bestond alleen nog maar uit de trainingen (2x 1 uur) bij het centrum en 1x sportschool per week. De sportschool mocht ik doen vanwege de sociale contacten, niet om flink uit mijn dak te gaan. Een troost voor het centrum was dat ik daar ook geen helemaal geen energie voor had.
Op dit moment is mijn leven nog meer ingeperkt door de enorme hoeveelheden rust die ik in mijn dagelijks leven in moet plannen. In augustus begon de discussie in mijn hoofd: "als je verstandig bent, zeg je alles af". "Ja maar, ik heb al zoveel op moeten geven de afgelopen maanden, niet dit ook nog". Uiteindelijk kwam daar een compromis uit. Ik wandel wel, maar op beide dagen de kortste afstand en aanpassen was geen probleem.
Dus morgen en overmorgen loop ik met nog een heleboel anderen door de provincie, te genieten van alle activiteiten die in het kader van deze tocht onderweg georganiseerd worden. De meeste tochten die ik heb gelopen, waren gericht op prestatie, deze meer op gezelligheid. En daar ben ik wel erg blij om. Zaterdag heb ik van 11.00-20.00 uur de tijd om 25km te lopen en zondag heb ik van 10.30-19.00 uur de tijd om 16km te lopen.Dus er is ruimte genoeg om onderweg te rusten, rond te kijken en met anderen te kletsen. Volgens het journaal wordt het beide dagen mooi weer. En behalve de zekerheid dat ik volgend jaar wel in staat ben om de volledige tocht te lopen, is er niks wat ik meer zou willen wensen.
Begin maart was de inschrijving geopend en schreef ik mij in voor 1x 40km en 1x 16km. De ervaren wandelaars in mijn omgeving hadden mij overtuigd dat mijn plannen toch iets te ambitieus waren. De plannen werden bijgesteld. In 2011 1x 40km en 1x 16km, in 2012 2x 40km en in 2013 een volledige Kennedymars (=80km). Je moet toch een doel in je leven hebben ;-). Mijn looptempo liep gestaag op van minder dan 4,5 km/uur naar bijna 6 km/uur. De weekenden waren zwaar omdat de te lopen afstanden steeds groter werden en daardoor flink veel tijd vraten. Qua afstand had ik er niet zoveel moeite mee.
En toen kwam ik bij het revalidatietraject terecht. Voor iemand met een chronisch energietekort was mijn schema wel erg zwaar. Het wandelen werd afgebouwd naar 0 en mijn beweging bestond alleen nog maar uit de trainingen (2x 1 uur) bij het centrum en 1x sportschool per week. De sportschool mocht ik doen vanwege de sociale contacten, niet om flink uit mijn dak te gaan. Een troost voor het centrum was dat ik daar ook geen helemaal geen energie voor had.
Op dit moment is mijn leven nog meer ingeperkt door de enorme hoeveelheden rust die ik in mijn dagelijks leven in moet plannen. In augustus begon de discussie in mijn hoofd: "als je verstandig bent, zeg je alles af". "Ja maar, ik heb al zoveel op moeten geven de afgelopen maanden, niet dit ook nog". Uiteindelijk kwam daar een compromis uit. Ik wandel wel, maar op beide dagen de kortste afstand en aanpassen was geen probleem.
Dus morgen en overmorgen loop ik met nog een heleboel anderen door de provincie, te genieten van alle activiteiten die in het kader van deze tocht onderweg georganiseerd worden. De meeste tochten die ik heb gelopen, waren gericht op prestatie, deze meer op gezelligheid. En daar ben ik wel erg blij om. Zaterdag heb ik van 11.00-20.00 uur de tijd om 25km te lopen en zondag heb ik van 10.30-19.00 uur de tijd om 16km te lopen.Dus er is ruimte genoeg om onderweg te rusten, rond te kijken en met anderen te kletsen. Volgens het journaal wordt het beide dagen mooi weer. En behalve de zekerheid dat ik volgend jaar wel in staat ben om de volledige tocht te lopen, is er niks wat ik meer zou willen wensen.
vrijdag 16 september 2011
Extra uitleg
Van de week had ik al een paar reacties gezien en toen was duidelijk dat mijn vorige berichtje ietwat te kort door de bocht was. Ik had mij toen voorgenomen om, zodra mogelijk, een toelichting te geven. Helaas is dat door allerlei omstandigheden en vermoeidheid er niet van gekomen.
Man heeft een persoonlijkheidsstoornis waarbij het voor hem erg moeilijk is om gevoelens te uiten. De buitenwereld denkt al snel dat hij geen gevoelens heeft, maar als je hem langer kent leer je ze wel zien in de fractie van een milliseconde dat ze zichtbaar zijn. Als ik op dat moment aanwezig ben, weet ik waar ik aan toe ben. Nu Man op vakantie was, mis ik het oogcontact waaraan ik kan zien wat Man voelt. En dan ontstaat bij mij een conflict tussen verstand en gevoel.
Verstand
Ik weet dat Man tijdens zijn vakantie aan mij denkt en mij mist. Het zou me niks verbazen dat hij diverse data in zijn telefoon heeft gezet waarop hij mij een kaartje moet sturen om mij niet teleur te stellen. Vervolgens brengt hij 30 minuten in de winkel door om het meest perfecte kaartje te kiezen. Daarna is hij nog minstens 60 minuten bezig om te bedenken wat hij er op moet schrijven. Kortom: hij doet echt zijn best, is er van overtuigd dat hij echt zijn liefde voor mij laat blijken, alleen niet spontaan en met gevoel.
Gevoel
Er zijn voor mij echter momenten waarop weten niet genoeg is. Dan heb ik het even heel hard nodig om te voelen dat hij van me houdt en om me geeft. Ik ben ervan overtuigd dat dat een heel normale behoefte is. Dan kan ik bovenstaande redenering wel 100x aan mijzelf vertellen, maar dat helpt voor geen meter. Op die momenten voel ik me niet geliefd, niet belangrijk en er niet toe doen.
Gevolg
Op het moment dat het gevoel de overhand krijgt, word ik in eerste instantie erg verdrietig. Dat verdriet slaat bij mij echter snel over in boosheid. Als ik daar op korte termijn geen uiting aan geef, is er nog maar 1 ding wat ik wil: WRAAK. Dan wil ik niet zijn huishoudelijke taken overnemen terwijl hij op vakantie is, dan wil geen taart bakken voor zijn verjaardag en dan gun ik hem helemaal geen verjaardagscadeautjes meer. Hij moet eerst bewijzen dat hij van me houdt, daarna doe ik mijn best wel weer.
Het kleine stukje gezond verstand wat dan nog aanwezig is, maakt dat ik mij niet aan mijn wraak overgeef. Het zou namelijk niet helpen en niet gezellig zijn, als Man en ik direct ruzie krijgen als hij blij van vakantie terug komt. Want hij is echt oprecht blij om mij weer te zien en is zich van geen kwaad bewust (hij heeft immers zijn uiterste best gedaan).
Het berichtje van vorige week is het uiten van de frustraties die op gevoelsniveau zijn ontstaan. Het vermindert de wraakgevoelens en maakt dat ik zonder ruzie mij kan verheugen op de thuiskomst van Man. Ik kan me indenken dat, zonder deze toelichting, mijn vorige bericht raar overkomt, maar het heeft wel geholpen. Man is gisteren thuis gekomen en we hebben het erg gezellig. Ik kon oprecht blij zijn met de cadeautjes die hij voor mij had meegenomen, ik heb met veel plezier de te maken taart uitgezocht en verjaardagscadeautjes gekocht.
Nu ik weet dat het werkt om via mijn blog even wat frustraties op relatiegebied te uiten, denk ik dat ik het vaker toe zal passen. Het maakt het leven thuis een stuk makkelijker. En ik hoop dat deze toelichting het voor jullie makkelijker maakt om mijn reacties dan een plaatsje te geven.
De vraag waarom Man en ik toch bij elkaar blijven, beantwoord ik nog wel eens een andere keer.
Man heeft een persoonlijkheidsstoornis waarbij het voor hem erg moeilijk is om gevoelens te uiten. De buitenwereld denkt al snel dat hij geen gevoelens heeft, maar als je hem langer kent leer je ze wel zien in de fractie van een milliseconde dat ze zichtbaar zijn. Als ik op dat moment aanwezig ben, weet ik waar ik aan toe ben. Nu Man op vakantie was, mis ik het oogcontact waaraan ik kan zien wat Man voelt. En dan ontstaat bij mij een conflict tussen verstand en gevoel.
Verstand
Ik weet dat Man tijdens zijn vakantie aan mij denkt en mij mist. Het zou me niks verbazen dat hij diverse data in zijn telefoon heeft gezet waarop hij mij een kaartje moet sturen om mij niet teleur te stellen. Vervolgens brengt hij 30 minuten in de winkel door om het meest perfecte kaartje te kiezen. Daarna is hij nog minstens 60 minuten bezig om te bedenken wat hij er op moet schrijven. Kortom: hij doet echt zijn best, is er van overtuigd dat hij echt zijn liefde voor mij laat blijken, alleen niet spontaan en met gevoel.
Gevoel
Er zijn voor mij echter momenten waarop weten niet genoeg is. Dan heb ik het even heel hard nodig om te voelen dat hij van me houdt en om me geeft. Ik ben ervan overtuigd dat dat een heel normale behoefte is. Dan kan ik bovenstaande redenering wel 100x aan mijzelf vertellen, maar dat helpt voor geen meter. Op die momenten voel ik me niet geliefd, niet belangrijk en er niet toe doen.
Gevolg
Op het moment dat het gevoel de overhand krijgt, word ik in eerste instantie erg verdrietig. Dat verdriet slaat bij mij echter snel over in boosheid. Als ik daar op korte termijn geen uiting aan geef, is er nog maar 1 ding wat ik wil: WRAAK. Dan wil ik niet zijn huishoudelijke taken overnemen terwijl hij op vakantie is, dan wil geen taart bakken voor zijn verjaardag en dan gun ik hem helemaal geen verjaardagscadeautjes meer. Hij moet eerst bewijzen dat hij van me houdt, daarna doe ik mijn best wel weer.
Het kleine stukje gezond verstand wat dan nog aanwezig is, maakt dat ik mij niet aan mijn wraak overgeef. Het zou namelijk niet helpen en niet gezellig zijn, als Man en ik direct ruzie krijgen als hij blij van vakantie terug komt. Want hij is echt oprecht blij om mij weer te zien en is zich van geen kwaad bewust (hij heeft immers zijn uiterste best gedaan).
Het berichtje van vorige week is het uiten van de frustraties die op gevoelsniveau zijn ontstaan. Het vermindert de wraakgevoelens en maakt dat ik zonder ruzie mij kan verheugen op de thuiskomst van Man. Ik kan me indenken dat, zonder deze toelichting, mijn vorige bericht raar overkomt, maar het heeft wel geholpen. Man is gisteren thuis gekomen en we hebben het erg gezellig. Ik kon oprecht blij zijn met de cadeautjes die hij voor mij had meegenomen, ik heb met veel plezier de te maken taart uitgezocht en verjaardagscadeautjes gekocht.
Nu ik weet dat het werkt om via mijn blog even wat frustraties op relatiegebied te uiten, denk ik dat ik het vaker toe zal passen. Het maakt het leven thuis een stuk makkelijker. En ik hoop dat deze toelichting het voor jullie makkelijker maakt om mijn reacties dan een plaatsje te geven.
De vraag waarom Man en ik toch bij elkaar blijven, beantwoord ik nog wel eens een andere keer.
vrijdag 9 september 2011
Hork
Vorige week maandag is Man op vakantie gegaan. Tot nu toe hebben Man en ik wel een paar keer contact gehad, maar altijd omdat er een reden voor was.
Vorige week donderdag hadden we contact vanwege de verjaardag van zijn vader, waar nog het een en ander voor geregeld moest worden.
De zaterdag daarna hebben we elkaar op de verjaardag even gezien. Daar hoorde ik Man tegen een familielid zeggen dat hij donderdag 15 weer thuis zou zijn. Dat was mij nog niet verteld. Toen ik hem ernaar vroeg, kreeg ik als antwoord dat hij nog helemaal niet wist wanneer hij thuis zou komen.
Afgelopen maandag heb ik Man een sms gestuurd omdat ik een vraag had vanwege zijn aankomende verjaardag. Zodoende wist ik waar hij zich op dat moment bevond.
Dinsdag kreeg ik een kaartje met zo'n nietszeggende tekst erop, dat nergens uit bleek dat ik zijn vrouw ben.
Gisteren stond mijn schoonvader ineens op de stoep en hij wist wel waar Man zich op dit moment bevind.
Vanwege zijn stoornis, weet ik dat de prioriteitenvolgorde van Man wel wat te wensen overlaat. Werk komt op de eerste plaats, daarna hijzelf en daarna ik. Op dit moment kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat ik van de derde plaats verstoten ben door zijn vader. Er zijn momenten dat ik daarover mijn schouders ophaal en op een hele goede dag kan ik er zelfs wel om lachen. Maar op dit moment lukt geen van beiden.
PS: zowel de soep als de huzarensalade waren goed gelukt en bijna alles is opgegaan. Het idee van een toetjesbuffet van 6 m.ona-toetjes was een schot in de roos. Verschillende andere vrouwen uit de straat hebben mij hoofdschuddend aan staan kijken toen ik vertelde over het recept in mijn kookboek. Het regelen en maken van het eten heeft mij heel veel (te veel) energie gekost, maar mijn schoonvader was heel erg blij. En dat maakt veel goed.
Vorige week donderdag hadden we contact vanwege de verjaardag van zijn vader, waar nog het een en ander voor geregeld moest worden.
De zaterdag daarna hebben we elkaar op de verjaardag even gezien. Daar hoorde ik Man tegen een familielid zeggen dat hij donderdag 15 weer thuis zou zijn. Dat was mij nog niet verteld. Toen ik hem ernaar vroeg, kreeg ik als antwoord dat hij nog helemaal niet wist wanneer hij thuis zou komen.
Afgelopen maandag heb ik Man een sms gestuurd omdat ik een vraag had vanwege zijn aankomende verjaardag. Zodoende wist ik waar hij zich op dat moment bevond.
Dinsdag kreeg ik een kaartje met zo'n nietszeggende tekst erop, dat nergens uit bleek dat ik zijn vrouw ben.
Gisteren stond mijn schoonvader ineens op de stoep en hij wist wel waar Man zich op dit moment bevind.
Vanwege zijn stoornis, weet ik dat de prioriteitenvolgorde van Man wel wat te wensen overlaat. Werk komt op de eerste plaats, daarna hijzelf en daarna ik. Op dit moment kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat ik van de derde plaats verstoten ben door zijn vader. Er zijn momenten dat ik daarover mijn schouders ophaal en op een hele goede dag kan ik er zelfs wel om lachen. Maar op dit moment lukt geen van beiden.
PS: zowel de soep als de huzarensalade waren goed gelukt en bijna alles is opgegaan. Het idee van een toetjesbuffet van 6 m.ona-toetjes was een schot in de roos. Verschillende andere vrouwen uit de straat hebben mij hoofdschuddend aan staan kijken toen ik vertelde over het recept in mijn kookboek. Het regelen en maken van het eten heeft mij heel veel (te veel) energie gekost, maar mijn schoonvader was heel erg blij. En dat maakt veel goed.
vrijdag 2 september 2011
Hoe moeilijk kan het zijn?
Schoonpa viert zaterdag zijn verjaardag. Om diverse redenen kan ik er overdag niet bij zijn, maar aan het einde van de middag wel. Het hele gezelschap komt tegen 17.30 uur weer terug en ik heb toen aangeboden om voor het eten te zorgen. Hoe moeilijk zou het zijn om voor 9 personen soep, huzarensalade, toetjes en iets lekkers voor bij de koffie te maken.
Via de buurbuurvrouw die wel vaker voor grote gezelschappen kookt, kon ik aan de benodigde hoeveelheden komen. Man heeft bij schoonpa het aantal soepkommen, borden, bestek en dessertschaaltjes geteld. En ik regelde bij de buurvrouw de ontbrekende aantallen. Een boodschappenlijst maken en vanmorgen de boodschappen in huis gehaald.
Bij thuiskomst zag ik dat de buurvrouw thuis was, dus direct even binnengewipt voor de soepkommen.
Nu had ik nog nooit in mijn leven groentesoep en huzarensalade gemaakt, maar volgens het kookboek was het een kwestie van gewoon even doen. Met name de soep leek een fluitje van een cent:
1 liter bouillon, 50 gram gehaktballetjes, 25 gram vermicelli en 200 gram soepgroente (en dat maal 5). Bouillon aan de kook brengen, overige spullen erin gooien, 5 minuten laten koken en klaar. Buurvrouw dacht daar toch heel anders over. Volgens haar zou dat een zeer waterig soepje opleveren zonder enige smaak. Ik moest terug naar de winkel en een pakje smaakmaker voor soep kopen en de benodigde hoeveelheid gehakt verdubbelen. Ten minste, als ik in mijn 5 liter soep de balletjes nog terug zou willen vinden. Daarnaast was 5 minuten koken wel erg weinig, 10 minuten koken was het minimum.
Uiteindelijk ben ik toch gezwicht voor de mening van de buurvrouw en ben ik terug gegaan naar de winkel. Ik zal heel eerlijk toegeven dat mijn soep nu tenminste lijkt op groentesoep en smaakt naar groentesoep. Dus die smaakmaker zal wel geholpen hebben. De balletjes zijn aan de grote kant. Maar ze zijn in ieder geval wel in de soep terug te vinden.
Nu hoop ik maar dat de huzarensalade ook niet volledig anders had gemoeten dan dat het kookboek heeft voorgeschreven.
Via de buurbuurvrouw die wel vaker voor grote gezelschappen kookt, kon ik aan de benodigde hoeveelheden komen. Man heeft bij schoonpa het aantal soepkommen, borden, bestek en dessertschaaltjes geteld. En ik regelde bij de buurvrouw de ontbrekende aantallen. Een boodschappenlijst maken en vanmorgen de boodschappen in huis gehaald.
Bij thuiskomst zag ik dat de buurvrouw thuis was, dus direct even binnengewipt voor de soepkommen.
Nu had ik nog nooit in mijn leven groentesoep en huzarensalade gemaakt, maar volgens het kookboek was het een kwestie van gewoon even doen. Met name de soep leek een fluitje van een cent:
1 liter bouillon, 50 gram gehaktballetjes, 25 gram vermicelli en 200 gram soepgroente (en dat maal 5). Bouillon aan de kook brengen, overige spullen erin gooien, 5 minuten laten koken en klaar. Buurvrouw dacht daar toch heel anders over. Volgens haar zou dat een zeer waterig soepje opleveren zonder enige smaak. Ik moest terug naar de winkel en een pakje smaakmaker voor soep kopen en de benodigde hoeveelheid gehakt verdubbelen. Ten minste, als ik in mijn 5 liter soep de balletjes nog terug zou willen vinden. Daarnaast was 5 minuten koken wel erg weinig, 10 minuten koken was het minimum.
Uiteindelijk ben ik toch gezwicht voor de mening van de buurvrouw en ben ik terug gegaan naar de winkel. Ik zal heel eerlijk toegeven dat mijn soep nu tenminste lijkt op groentesoep en smaakt naar groentesoep. Dus die smaakmaker zal wel geholpen hebben. De balletjes zijn aan de grote kant. Maar ze zijn in ieder geval wel in de soep terug te vinden.
Nu hoop ik maar dat de huzarensalade ook niet volledig anders had gemoeten dan dat het kookboek heeft voorgeschreven.
Abonneren op:
Posts (Atom)