Project overgave en berusting

Het heeft even een tijdje geduurd voordat ik weer wat van mij laat horen. Dat heeft te maken met het project "overgave en berusting" wat ik in overleg (of opdracht ;-) ) van het centrum ben gestart. Niet dat het centrum die naam aan de opdracht heeft gegeven, de naam van het project heb ik zelf verzonnen. Nu ik een week met de opdracht bezig ben, kan ik niet anders zeggen dan dat de naam de lading wel dekt.


Op verzoek van het centrum hield ik al een paar weken lang bij wat ik op een dag allemaal aan het uitvreten was. En hoewel ik van mening ben, dat het erg weinig is, dacht het centrum daar anders over. Beter gezegd: ze snapten niet hoe iemand die zei constant moe te zijn, voor elkaar kreeg wat ik voor elkaar kreeg. Waarop mijn reactie was: zo doe ik het altijd. En toen ging er een lichtje bij mijn begeleider branden en gaan we het anders doen.


Mijn activiteiten op de dagen dat ik niet in het centrum moet zijn, zijn drastisch ingeperkt. Ik mag niet meer dan 2 uur echt actief zijn en voor de rest van de dag moet ik aan mijn vermoeidheid toegeven. Ik mag dan doen waar ik zin in heb of mij toe in staat voel, maar niet zwaar lichamelijk actief zijn en niet slapen. Dus voor het eerst in 30 jaar leer ik om aan mijn vermoeidheid toe te geven. Dat is niet simpel en heet "overgave".


Door toe te geven aan mijn vermoeidheid komt er ten eerste niet veel uit mijn handen. Normaal ga ik bijvoorbeeld vrijdag onder de douche maar de 2 uur die ik had om te ontbijten, te douchen, aan te kleden en thee/koffie te zetten voordat mijn afspraak op de stoep stond waren niet voldoende. Dus het douchen werd al van de lijst geschrapt. Het idee dat ik had om dan 's middags onder de douche te gaan was niet haalbaar. Ik heb nadat mijn afspraak de deur uit was gegaan, de rest van de dag knock-out op de bank gehangen. En op zo'n moment is bloggen iets wat heel ver weg lijkt.
Ten tweede word ik er erg vergeetachtig van. Als ik niet direct opschrijf wat door mijn hoofd schiet wat ik moet onthouden, dan komt het niet goed. Voor iemand die op geheugen werkt, is dat een heel rare gewaarwording. Verder vergeet ik dingen mee te nemen. Maandag was ik de straat al uit, toen ik mij ineens realiseerde dat ik mijn lunch en nog een paar andere dingen vergeten was mee te nemen. Normaal gesproken vergeet ik dat soort dingen nooit.
Als derde word ik een stuk trager. Ik kwam maandag te laat op mijn conversatiegroepje Frans omdat ik een keer zo lang onderweg was van de parkeerplaats naar het café waar we altijd samen komen. En dinsdag tijdens het sporten lukte het me niet om in een redelijk tempo mee te fietsen. Eten staat niet meer gegarandeerd rond 18.00 uur op tafel en voor ontbijt en aankleden moet ik minstens een half uur extra rekenen.
En daar is uitdaging 2 van dit project "berusting". 


Levert dit alles ook nog wat op? Ja, dat denk ik wel. Ik heb zelf het gevoel dat er een stukje rust in mij is gekomen. Het lukt me zelfs om met humor naar al die chaos te kijken die ik door mijn vermoeidheid aan het creëren ben. Ik ben benieuwd waar dit mij zal brengen, maar ik hoop stiekem wel dat deze fase niet al te lang gaat duren.