De titel van de training luidde: Training in levenskunst; twee dagen tijd voor oefeningen en inzichten die verder op weg helpen. En die twee dagen waren volledig volgepakt. In deze post wil ik de dagindeling beschrijven. Een volgende keer neem ik tijd voor de inzichten die op mijn pad kwamen.
De reis van maandag was, ik zal het eerlijk toegeven, eigenlijk te zwaar voor mij. Ik denk dat dat te maken had met het feit dat het een lange dag was (om 06.30 uur opstaan, douchen, auto inpakken, injectie halen, nog wat boodschappen voor onderweg, iets meer dan 400km rijden inclusief een file bij Maastricht), de emoties vanwege het missen van de crematie en dat ik op tijd stond om mijn groepsgenoot op tijd van het station in Huy op te halen. Sinds ik moet toegeven aan mijn vermoeidheid kan ik er niet goed tegen om op tijd te staan. Ik was bij aankomst op het kasteeltje waar de monniken hun verblijf hebben volledig gesloopt.
We kwamen rond 17.30 uur aan en kregen de sleutels van onze kamers. Koffer uit de auto en voor de eerste, en zeker niet de laatste keer, schoenen uit om het gastenverblijf te betreden. Beddengoed halen, bed opmaken en daarna een kleine wandeling over het terrein. 19.00 uur is etenstijd: soep met brood en diverse salades. Simpel maar erg lekker. Vervolgens een uitlopende kennismaking met de rest van de groep. We waren met zo'n 35 in totaal. Dat hele kennismakingsgedoe had voor mij niet gehoeven. Ik was moe, had hoofdpijn en wou maar 1 ding: knock-out op mijn bed liggen.
Het programma voor dinsdag en woensdag was bijna gelijk, behalve dat de dinsdag langer doorliep.
Om 07.00 uur werden we gewekt door een gong, ik moet toegeven dat ik liever zo wakker wordt dan door een piepende wekker :-). Misschien moet ik zien of ik iets met Man kan regelen. Daarna verzamelen bij de grote tempel (schoenen uit) waar we om 08.00 uur een uur yoga, ademhalingsoefeningen en tai chi kregen. Het was niet toegestaan, tenzij er zeer zwaarwegende medische redenen waren, om van te voren iets te eten. Ik zal eerlijk toegeven dat ik erg tegen dat nuchter zijn aanzag, maar het viel uiteindelijk mee. Het lekkere ontbijt wat we daarna mochten opeten, maakte misschien ook wel veel goed.
Na het ontbijt, inclusief afwas, was het tijd voor de introductie van die dag met daarna de lezingen. De lezingen gaven een uitleg over het boeddhisme en de paramitra's. Ook de lezingen vonden plaats in de grote tempel. Op dinsdag kregen we dezelfde lama als bij de yoga: lama Zeupa. Voor zover ik hem kon zien, vond ik hem er wel guitig uitzien. Op woensdag kregen we lama Tashi Nyima. De lama's spreken Tibetaans, een beetje Frans en een beetje Engels. Dus zat Frans ernaast om het Tibetaans te vertalen in het Vlaams. Het was al snel duidelijk dat wij veel minder woorden nodig hebben om iets duidelijk te maken dan dat lama Zeupa nodig had.
Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik dinsdag niet in staat was om iets echt actief op te nemen. Mijn hoofd dreigde uit elkaar te knappen van de hoofdpijn, mijn maag-darmsysteem was van slag en een onverwachte beweging met mijn hoofd maakte me duizelig. Ik heb het overgrote gedeelte van de lezingen in een hoekje gezeten met een enorme stapel kussens in mijn rug zodat mijn hoofd ergens tegenaan kon leunen en ik mijn ogen vooral dicht kon houden. Maar het was erg aangenaam om de woordenstroom met alle accenten en grappige verschillen tussen het Vlaams en Nederlands over mij heen te laten komen.
12.00 uur was het tijd voor het warme eten, ook hier simpel en eenvoudig maar zeer lekker. Daarna kregen we warming-up oefeningen op het grasveld voor de tempel waarna een wandeling volgde. Zowel op dinsdag als woensdag heb ik meegedaan met de wandeling van de "kneuzen-groep". Daarna op dinsdag lekker voor een uurtje op bed gelegen en op woensdag moesten we onze slaapkamer schoonmaken en leeg achterlaten.
Zowel op dinsdag als op woensdag was daarna nog een bijeenkomst in de grote tempel. Op dinsdag het vervolg van de lezing van die morgen en op woensdag de kans om aan Frans allerlei vragen te stellen over hoe we alles wat we gehoord hadden in ons dagelijks leven toe zouden kunnen passen.
Op woensdag was dat het einde van de dag. De dinsdag ging nog een paar uur door. Na de lezing was het tijd voor een uurtje "karma-yoga" een oefening in bewustwording van intenties. Tijdens "karma-yoga" help je de bewoners van het instituut met het uitvoeren van simpele huishoudelijke klusjes en moet je bewust worden waarom je meehelpt. Doe je dat omdat je het klusje leuk vindt, omdat het moet, omdat je graag aardig gevonden wilt worden of om wat voor reden dan ook. Nadat we met z'n allen massaal klusjes hadden gedaan, kregen we van lama Zeupa nog een uur lang een meditatie-oefening. Vervolgens mochten we eten en was de dinsdag (eindelijk) ten einde. Ik lag tegen 20.00 uur in mijn bed en ik was blij dat ik lag.
Omdat ik mij absoluut niet lekker voelde, heb ik geen foto's gemaakt. Maar voor degenen die willen weten hoe de grote tempel en de lama's eruit zien: Tibetaans instituut
zaterdag 30 juli 2011
dinsdag 26 juli 2011
Weer thuis
Na een week met heel veel indrukken ben ik weer thuis. En mijn hoofd zit weer vol met dingen om over te bloggen. Nu alleen nog de energie vinden om dat dan ook te doen. Want het leven gaat natuurlijk gewoon verder.
Gisteren al om 08.00 uur mijn wekelijkse injectie gehaald, daarna conversatiegroepje Frans. Weer thuis tassen uitpakken, koelkast en voorraadkast inspecteren, beestjes verzorgen, eten maken en ondertussen ook nog ergens tijd moeten vinden om rustig op een stoel te zitten.
Vandaag weer sporten in het centrum en een individueel gesprek. Ik hoop vandaag energie te hebben om mijn mails te beantwoorden. Het zijn er niet zo heel erg veel, maar het moet wel gebeuren. Verder moet ik foto's maken van de tuin, zodat ik plaatjes heb van de krachtmeting die Man geleverd heeft. En het zou ook wel fijn zijn als ik er een was doorheen kan jagen. Wassen heeft niet op de prioriteitenlijst van Man gestaan.
Morgen is hier de standaard boodschappendag en we hebben wel wat dingen nodig.
Overmorgen weer naar het centrum, dan voor een iets langere dag.
En dan hoop ik vrijdag eindelijk tijd (en hopelijk ook energie) te hebben om te bloggen over wat ik allemaal mee heb gemaakt.
Het is toch fijn dat er iets is om naar uit te zien :-).
Gisteren al om 08.00 uur mijn wekelijkse injectie gehaald, daarna conversatiegroepje Frans. Weer thuis tassen uitpakken, koelkast en voorraadkast inspecteren, beestjes verzorgen, eten maken en ondertussen ook nog ergens tijd moeten vinden om rustig op een stoel te zitten.
Vandaag weer sporten in het centrum en een individueel gesprek. Ik hoop vandaag energie te hebben om mijn mails te beantwoorden. Het zijn er niet zo heel erg veel, maar het moet wel gebeuren. Verder moet ik foto's maken van de tuin, zodat ik plaatjes heb van de krachtmeting die Man geleverd heeft. En het zou ook wel fijn zijn als ik er een was doorheen kan jagen. Wassen heeft niet op de prioriteitenlijst van Man gestaan.
Morgen is hier de standaard boodschappendag en we hebben wel wat dingen nodig.
Overmorgen weer naar het centrum, dan voor een iets langere dag.
En dan hoop ik vrijdag eindelijk tijd (en hopelijk ook energie) te hebben om te bloggen over wat ik allemaal mee heb gemaakt.
Het is toch fijn dat er iets is om naar uit te zien :-).
zondag 17 juli 2011
Ik heb nu mijn eigen (met een beschaamd hoi, hoi, hoi)
Komende maandag is de crematie en na lang nadenken heb ik besloten voorrang te geven aan mijn 2 dagen boeddhistisch klooster en dus niet naar de crematie te gaan. Het is niet geheel duidelijk wat de familie van Man daarvan vindt, maar ik vind die 2 dagen training te belangrijk om te laten schieten.
Normaal gesproken leen ik bij autoritten op onbekend terrein en/of ver buiten de deur het navigatiesysteem van Man. In 2009 had ik de navigatie mee voor een bliksembezoek naar Frankrijk en dat was geen onverdeeld succes. Eerst kreeg ik vlak voor Luxemburg-stad waar ik een hotel had geboekt een soort van kortsluiting in het systeem waardoor ik het hotel op eigen kracht moest zien te vinden. Voordeel is dat je dan best trots bent als je dat dan toch voor elkaar krijgt. Het lukte in het hotel om het apparaat weer aan de praat te krijgen, maar wat ik toen nog niet wist, was dat alle instellingen weer op fabrieksstand waren gezet. Hierdoor kwam ik op de terugweg bij Eindhoven behoorlijk in de problemen omdat het navigatiesysteem mij niet volgde. Voor niet-kenners: volgen is dat je rustig van de voorgestelde route af kunt wijken en dat het systeem dan een nieuwe route voor je verzint. Het is niet prettig om op de grote ring bij Eindhoven te rijden, terwijl ze daar druk met wegwerkzaamheden bezig zijn en je geen idee hebt welke kant je vervolgens uit moet.
Ik zou Huy ook zonder navigatie wel hebben kunnen vinden, maar met gaat het een stukje makkelijker. En de woonplaats van mijn virtuele vriendin staat niet op de kaart van Frankrijk, ook dan is een navigatie wel gemakkelijk. Man geeft mij zijn navigatie en ik ga aan de slag met het invoeren van adressen en het laten berekenen van routes. Vervolgens gaat het systeem op zwart. Mijn vertrouwen in het navigatiesysteem van Man daalt tot een dieptepunt. En hoe hard Man ook roept dat hij ervoor zorgt dat alles weer 100% zal werken als ik ermee op pad moet, ik durf het niet meer.
Zodoende heb ik nu mijn eigen navigatie. En eigenlijk ben ik daar best trots op. Ik ben bang dat ik meer van snufjes hou, dan gedacht. Nu moet ik nog proberen te snappen hoe dat ding werkt. Het gebruik van navigatiesystemen is inmiddels zo gemeengoed geworden, dat fabrikanten niet meer de moeite nemen een gebruiksaanwijzing bij te voegen. Als alles goed gaat, kom ik volgende week zondag weer thuis. Mochten jullie maandag 25 juli niets van mij horen, dan ben ik ergens tussen Frankrijk en Nederland verdwaald omdat ik niet snapte hoe ik mijn huisadres in mijn navigatie moest programmeren.
PS: dank jullie wel voor de lieve, bemoedigende en opbeurende reacties op mijn vorige post. Die kon ik wel even gebruiken.
Normaal gesproken leen ik bij autoritten op onbekend terrein en/of ver buiten de deur het navigatiesysteem van Man. In 2009 had ik de navigatie mee voor een bliksembezoek naar Frankrijk en dat was geen onverdeeld succes. Eerst kreeg ik vlak voor Luxemburg-stad waar ik een hotel had geboekt een soort van kortsluiting in het systeem waardoor ik het hotel op eigen kracht moest zien te vinden. Voordeel is dat je dan best trots bent als je dat dan toch voor elkaar krijgt. Het lukte in het hotel om het apparaat weer aan de praat te krijgen, maar wat ik toen nog niet wist, was dat alle instellingen weer op fabrieksstand waren gezet. Hierdoor kwam ik op de terugweg bij Eindhoven behoorlijk in de problemen omdat het navigatiesysteem mij niet volgde. Voor niet-kenners: volgen is dat je rustig van de voorgestelde route af kunt wijken en dat het systeem dan een nieuwe route voor je verzint. Het is niet prettig om op de grote ring bij Eindhoven te rijden, terwijl ze daar druk met wegwerkzaamheden bezig zijn en je geen idee hebt welke kant je vervolgens uit moet.
Ik zou Huy ook zonder navigatie wel hebben kunnen vinden, maar met gaat het een stukje makkelijker. En de woonplaats van mijn virtuele vriendin staat niet op de kaart van Frankrijk, ook dan is een navigatie wel gemakkelijk. Man geeft mij zijn navigatie en ik ga aan de slag met het invoeren van adressen en het laten berekenen van routes. Vervolgens gaat het systeem op zwart. Mijn vertrouwen in het navigatiesysteem van Man daalt tot een dieptepunt. En hoe hard Man ook roept dat hij ervoor zorgt dat alles weer 100% zal werken als ik ermee op pad moet, ik durf het niet meer.
Zodoende heb ik nu mijn eigen navigatie. En eigenlijk ben ik daar best trots op. Ik ben bang dat ik meer van snufjes hou, dan gedacht. Nu moet ik nog proberen te snappen hoe dat ding werkt. Het gebruik van navigatiesystemen is inmiddels zo gemeengoed geworden, dat fabrikanten niet meer de moeite nemen een gebruiksaanwijzing bij te voegen. Als alles goed gaat, kom ik volgende week zondag weer thuis. Mochten jullie maandag 25 juli niets van mij horen, dan ben ik ergens tussen Frankrijk en Nederland verdwaald omdat ik niet snapte hoe ik mijn huisadres in mijn navigatie moest programmeren.
PS: dank jullie wel voor de lieve, bemoedigende en opbeurende reacties op mijn vorige post. Die kon ik wel even gebruiken.
woensdag 13 juli 2011
Project overgave en berusting
Het heeft even een tijdje geduurd voordat ik weer wat van mij laat horen. Dat heeft te maken met het project "overgave en berusting" wat ik in overleg (of opdracht ;-) ) van het centrum ben gestart. Niet dat het centrum die naam aan de opdracht heeft gegeven, de naam van het project heb ik zelf verzonnen. Nu ik een week met de opdracht bezig ben, kan ik niet anders zeggen dan dat de naam de lading wel dekt.
Op verzoek van het centrum hield ik al een paar weken lang bij wat ik op een dag allemaal aan het uitvreten was. En hoewel ik van mening ben, dat het erg weinig is, dacht het centrum daar anders over. Beter gezegd: ze snapten niet hoe iemand die zei constant moe te zijn, voor elkaar kreeg wat ik voor elkaar kreeg. Waarop mijn reactie was: zo doe ik het altijd. En toen ging er een lichtje bij mijn begeleider branden en gaan we het anders doen.
Mijn activiteiten op de dagen dat ik niet in het centrum moet zijn, zijn drastisch ingeperkt. Ik mag niet meer dan 2 uur echt actief zijn en voor de rest van de dag moet ik aan mijn vermoeidheid toegeven. Ik mag dan doen waar ik zin in heb of mij toe in staat voel, maar niet zwaar lichamelijk actief zijn en niet slapen. Dus voor het eerst in 30 jaar leer ik om aan mijn vermoeidheid toe te geven. Dat is niet simpel en heet "overgave".
Door toe te geven aan mijn vermoeidheid komt er ten eerste niet veel uit mijn handen. Normaal ga ik bijvoorbeeld vrijdag onder de douche maar de 2 uur die ik had om te ontbijten, te douchen, aan te kleden en thee/koffie te zetten voordat mijn afspraak op de stoep stond waren niet voldoende. Dus het douchen werd al van de lijst geschrapt. Het idee dat ik had om dan 's middags onder de douche te gaan was niet haalbaar. Ik heb nadat mijn afspraak de deur uit was gegaan, de rest van de dag knock-out op de bank gehangen. En op zo'n moment is bloggen iets wat heel ver weg lijkt.
Ten tweede word ik er erg vergeetachtig van. Als ik niet direct opschrijf wat door mijn hoofd schiet wat ik moet onthouden, dan komt het niet goed. Voor iemand die op geheugen werkt, is dat een heel rare gewaarwording. Verder vergeet ik dingen mee te nemen. Maandag was ik de straat al uit, toen ik mij ineens realiseerde dat ik mijn lunch en nog een paar andere dingen vergeten was mee te nemen. Normaal gesproken vergeet ik dat soort dingen nooit.
Als derde word ik een stuk trager. Ik kwam maandag te laat op mijn conversatiegroepje Frans omdat ik een keer zo lang onderweg was van de parkeerplaats naar het café waar we altijd samen komen. En dinsdag tijdens het sporten lukte het me niet om in een redelijk tempo mee te fietsen. Eten staat niet meer gegarandeerd rond 18.00 uur op tafel en voor ontbijt en aankleden moet ik minstens een half uur extra rekenen.
En daar is uitdaging 2 van dit project "berusting".
Levert dit alles ook nog wat op? Ja, dat denk ik wel. Ik heb zelf het gevoel dat er een stukje rust in mij is gekomen. Het lukt me zelfs om met humor naar al die chaos te kijken die ik door mijn vermoeidheid aan het creëren ben. Ik ben benieuwd waar dit mij zal brengen, maar ik hoop stiekem wel dat deze fase niet al te lang gaat duren.
Op verzoek van het centrum hield ik al een paar weken lang bij wat ik op een dag allemaal aan het uitvreten was. En hoewel ik van mening ben, dat het erg weinig is, dacht het centrum daar anders over. Beter gezegd: ze snapten niet hoe iemand die zei constant moe te zijn, voor elkaar kreeg wat ik voor elkaar kreeg. Waarop mijn reactie was: zo doe ik het altijd. En toen ging er een lichtje bij mijn begeleider branden en gaan we het anders doen.
Mijn activiteiten op de dagen dat ik niet in het centrum moet zijn, zijn drastisch ingeperkt. Ik mag niet meer dan 2 uur echt actief zijn en voor de rest van de dag moet ik aan mijn vermoeidheid toegeven. Ik mag dan doen waar ik zin in heb of mij toe in staat voel, maar niet zwaar lichamelijk actief zijn en niet slapen. Dus voor het eerst in 30 jaar leer ik om aan mijn vermoeidheid toe te geven. Dat is niet simpel en heet "overgave".
Door toe te geven aan mijn vermoeidheid komt er ten eerste niet veel uit mijn handen. Normaal ga ik bijvoorbeeld vrijdag onder de douche maar de 2 uur die ik had om te ontbijten, te douchen, aan te kleden en thee/koffie te zetten voordat mijn afspraak op de stoep stond waren niet voldoende. Dus het douchen werd al van de lijst geschrapt. Het idee dat ik had om dan 's middags onder de douche te gaan was niet haalbaar. Ik heb nadat mijn afspraak de deur uit was gegaan, de rest van de dag knock-out op de bank gehangen. En op zo'n moment is bloggen iets wat heel ver weg lijkt.
Ten tweede word ik er erg vergeetachtig van. Als ik niet direct opschrijf wat door mijn hoofd schiet wat ik moet onthouden, dan komt het niet goed. Voor iemand die op geheugen werkt, is dat een heel rare gewaarwording. Verder vergeet ik dingen mee te nemen. Maandag was ik de straat al uit, toen ik mij ineens realiseerde dat ik mijn lunch en nog een paar andere dingen vergeten was mee te nemen. Normaal gesproken vergeet ik dat soort dingen nooit.
Als derde word ik een stuk trager. Ik kwam maandag te laat op mijn conversatiegroepje Frans omdat ik een keer zo lang onderweg was van de parkeerplaats naar het café waar we altijd samen komen. En dinsdag tijdens het sporten lukte het me niet om in een redelijk tempo mee te fietsen. Eten staat niet meer gegarandeerd rond 18.00 uur op tafel en voor ontbijt en aankleden moet ik minstens een half uur extra rekenen.
En daar is uitdaging 2 van dit project "berusting".
Levert dit alles ook nog wat op? Ja, dat denk ik wel. Ik heb zelf het gevoel dat er een stukje rust in mij is gekomen. Het lukt me zelfs om met humor naar al die chaos te kijken die ik door mijn vermoeidheid aan het creëren ben. Ik ben benieuwd waar dit mij zal brengen, maar ik hoop stiekem wel dat deze fase niet al te lang gaat duren.
donderdag 7 juli 2011
Post
Ik kreeg post, of beter gezegd, de postbode had een pakje wat voor mij was bij de buurvrouw in de brievenbus gegooid. Gelukkig voor mij kwam de buurvrouw op het idee om te kijken of er post was. Ze wil dat ook wel eens een dag overslaan omdat ze elke ochtend de krant uit de brievenbus haalt. Dat scheelde een dag extra te wachten. Dat klinkt alsof ik dit pakje verwachtte en in zekere zin was dat ook zo, alleen niet eerder dan op zijn vroegst komende zaterdag. Ik was dan ook blij verrast.
Vorige week kwam een herinnering binnen van een groot zangevenement. In 1998 hebben Man en ik daar voor het eerst aan meegedaan en is het aangeraakt. Daarna hebben we nog 2 keer het evenement meegemaakt. Daarna hadden we het wel gezien. Na het lezen van de herinnering begon het toch wel te kriebelen om na een afwezigheid van zo'n 10 jaar weer eens mee te doen en te kijken of het nu nog net zo leuk en gezellig is als toen. De uitvoering is op 5 november, dan heb ik alles achter de rug en iets om naar uit te kijken leek me wel goed. Dus de computer opgestart en mij opgegeven.
Man vond het zo leuk dat ik mij opgegeven had, dat hij spontaan besloot 's avonds te komen luisteren. Hij neemt dan schoonpa mee. Dan hebben beide heren ook een uitje.
Dit zangevenement gebruikt een speciale oefenmethode waardoor het mogelijk is om een concert te geven met zo'n 1500 zangers, terwijl je op de dag van de uitvoering elkaar pas voor het eerst ziet. Je oefent thuis met behulp van oefencd's of door de nummers te downloaden. Ik beschik niet over een mp3-ding, daarom koos ik voor oefencd's. Volgens de informatie op de site zouden die niet eerder dan op 8 juli verzonden worden. Maar dat bleek dus niet het geval, ze lagen woensdag in de bus!!!
Nu zit ik constant de cd's te draaien om van de 12 nummers die we uit gaan voeren mijn partij te ontdekken en horen, te oefenen en teksten te leren. Het is verbazingwekkend om te ontdekken dat teksten heel anders zijn dan ik jaren lang heb gedacht. Bovendien leer ik nu ook hoe de cd-speler in de auto werkt. Hoewel het op dit moment nog niet duidelijk is of ik naar de 2 dagen in het boeddhistische klooster kan, is het wel handig dat ik weet hoe de cd-speler werkt. Om in Huy te komen, ben ik nog wel even onderweg en dan vind ik het wel fijn om iets van een muziekje op de achtergrond te hebben. Een ander bijkomend voordeel is dat het zingen mij afleiding bezorgd. Want we wachten nog steeds. En dan is het wel heel erg lekker dat mijn stemgroep de leadzang heeft in de beatlesmedley :-).
Vorige week kwam een herinnering binnen van een groot zangevenement. In 1998 hebben Man en ik daar voor het eerst aan meegedaan en is het aangeraakt. Daarna hebben we nog 2 keer het evenement meegemaakt. Daarna hadden we het wel gezien. Na het lezen van de herinnering begon het toch wel te kriebelen om na een afwezigheid van zo'n 10 jaar weer eens mee te doen en te kijken of het nu nog net zo leuk en gezellig is als toen. De uitvoering is op 5 november, dan heb ik alles achter de rug en iets om naar uit te kijken leek me wel goed. Dus de computer opgestart en mij opgegeven.
Man vond het zo leuk dat ik mij opgegeven had, dat hij spontaan besloot 's avonds te komen luisteren. Hij neemt dan schoonpa mee. Dan hebben beide heren ook een uitje.
Dit zangevenement gebruikt een speciale oefenmethode waardoor het mogelijk is om een concert te geven met zo'n 1500 zangers, terwijl je op de dag van de uitvoering elkaar pas voor het eerst ziet. Je oefent thuis met behulp van oefencd's of door de nummers te downloaden. Ik beschik niet over een mp3-ding, daarom koos ik voor oefencd's. Volgens de informatie op de site zouden die niet eerder dan op 8 juli verzonden worden. Maar dat bleek dus niet het geval, ze lagen woensdag in de bus!!!
Nu zit ik constant de cd's te draaien om van de 12 nummers die we uit gaan voeren mijn partij te ontdekken en horen, te oefenen en teksten te leren. Het is verbazingwekkend om te ontdekken dat teksten heel anders zijn dan ik jaren lang heb gedacht. Bovendien leer ik nu ook hoe de cd-speler in de auto werkt. Hoewel het op dit moment nog niet duidelijk is of ik naar de 2 dagen in het boeddhistische klooster kan, is het wel handig dat ik weet hoe de cd-speler werkt. Om in Huy te komen, ben ik nog wel even onderweg en dan vind ik het wel fijn om iets van een muziekje op de achtergrond te hebben. Een ander bijkomend voordeel is dat het zingen mij afleiding bezorgd. Want we wachten nog steeds. En dan is het wel heel erg lekker dat mijn stemgroep de leadzang heeft in de beatlesmedley :-).
dinsdag 5 juli 2011
Ik ben het zat!!!!
Lieve wie of wat dan ook die daar ergens in de kosmos over mijn levensbestemming gaat,
Ik loop nu meer dan 40 jaar op deze wereld rond. In die tijd heb ik hard mijn best gedaan om aan de hand van rotsblokken en steentjes duidelijk te krijgen hoe ik mijn leven in zou moeten richten. Ik zal heel eerlijk toegeven dat dat met vallen en opstaan is gegaan, maar dan hadden jullie soms betere aanwijzingen moeten geven. Ik heb in ieder geval geprobeerd naar eer en geweten mijn leven te leven en te handelen.
Om nog duidelijker te krijgen welke richting het beste bij mij past, ben ik een loopbaantraject begonnen en doe ik mijn best te leren leven met de lichamelijke beperkingen die jullie mij opgelegd hebben (oké, misschien was die ziekte 30 jaar geleden een rotsblok wat ik over het hoofd heb gezien). Ik doe dus hard mijn best te worden die ik worden moet.
Maar de laatste tijd heb ik sterk het gevoel dat jullie mij duidelijk willen maken dat ik op de verkeerde weg zit. Want jullie blijven steeds weer extra dingen op mijn bordje gooien. Nu zitten we te wachten op het 3e overlijden in de familie van Man van dit jaar. En waarom moet nu juist op dit moment, de verhoudingen binnen mijn familie op scherp worden gezet? Ik sla gemakshalve alle overige dingen van het afgelopen 4 maanden maar even over.
Ik doe mijn best om positief te blijven, bijvoorbeeld door te denken dat ik aan het einde van beide trajecten een hoop achterstallige zooi opgeruimd heb. Maar dat kost wel heel erg veel moeite. Dus lieve wie of wat dan ook daarboven, ik vind het op dit moment wel even genoeg. Ik vraag niet of jullie helemaal geen obstakels op mijn weg willen zetten, maar met een tijdelijke zomerstop zou ik wel heel erg blij zijn.
Ik loop nu meer dan 40 jaar op deze wereld rond. In die tijd heb ik hard mijn best gedaan om aan de hand van rotsblokken en steentjes duidelijk te krijgen hoe ik mijn leven in zou moeten richten. Ik zal heel eerlijk toegeven dat dat met vallen en opstaan is gegaan, maar dan hadden jullie soms betere aanwijzingen moeten geven. Ik heb in ieder geval geprobeerd naar eer en geweten mijn leven te leven en te handelen.
Om nog duidelijker te krijgen welke richting het beste bij mij past, ben ik een loopbaantraject begonnen en doe ik mijn best te leren leven met de lichamelijke beperkingen die jullie mij opgelegd hebben (oké, misschien was die ziekte 30 jaar geleden een rotsblok wat ik over het hoofd heb gezien). Ik doe dus hard mijn best te worden die ik worden moet.
Maar de laatste tijd heb ik sterk het gevoel dat jullie mij duidelijk willen maken dat ik op de verkeerde weg zit. Want jullie blijven steeds weer extra dingen op mijn bordje gooien. Nu zitten we te wachten op het 3e overlijden in de familie van Man van dit jaar. En waarom moet nu juist op dit moment, de verhoudingen binnen mijn familie op scherp worden gezet? Ik sla gemakshalve alle overige dingen van het afgelopen 4 maanden maar even over.
Ik doe mijn best om positief te blijven, bijvoorbeeld door te denken dat ik aan het einde van beide trajecten een hoop achterstallige zooi opgeruimd heb. Maar dat kost wel heel erg veel moeite. Dus lieve wie of wat dan ook daarboven, ik vind het op dit moment wel even genoeg. Ik vraag niet of jullie helemaal geen obstakels op mijn weg willen zetten, maar met een tijdelijke zomerstop zou ik wel heel erg blij zijn.
vrijdag 1 juli 2011
Zinsontleding en grammatica :-(
Gisteren wou ik bloggen over de verwijderde bestanden op mijn pc. Na 2 weken uit logeren te zijn geweest, bleken mijn verwijderde bestanden niet meer terug te halen zijn. Vervolgens lukte het niet om te kunnen bloggen omdat de site niet opstartte. Ik voelde me dubbel zielig.
Maar vandaag is een nieuwe dag en ziet alles er weer anders uit.
In de tijd dat ik nog doelenlijstjes maakte, verscheen daar regelmatig als doel het weer oppakken van mijn opleiding Frans. In overleg met het centrum ben ik daar nu echt weer mee begonnen.
Mijn liefde voor de franse taal is ontstaan op de middelbare school waar ik de eerste 4 jaar echt een fantastisch mens als lerares Frans had. Helaas kregen we in de laatste 2 klassen een andere docent en die man was wat minder geschikt. Maar dat mocht de pret niet drukken. Op mijn eindexamen had ik een 6, en dat was vooral te wijten aan mijn mondeling. Niet dat mijn Frans zo slecht was, maar ik klap nu eenmaal volledig dicht tijdens mondelinge examens/tentamens.
In 1995 was het tijd om een vakantiebestemming te kiezen en besloot ik voor een taalcursus Frans in Nice. 4 weken lang les en inwonen bij een Franstalige vrouw. Ik had de tijd van mijn leven. Alleen werd wel duidelijk dat ik een hiaat in mijn kennis had. Op school had de nadruk vooral gelegen op tekstbegrip en was grammatica maar bijzaak. Het lezen van een Frans boek of een Frans tijdschrift is voor mij geen probleem (ik kan in ieder geval de grote lijnen zo volgen), maar het schrijven is een stuk moeilijker. En omdat mijn franse grammatica zo slecht is, is spreken ook niet altijd even eenvoudig, hoewel het me wel lukt om duidelijk te maken wat ik bedoel.
Bij thuiskomst kwam ik tot de ontdekking dat je via Alliance Française internationaal erkende diploma's Frans voor anderstaligen kon halen. Dat leek me wel wat. Informatie gezocht en bij mij in de buurt was een mogelijkheid. Alleen bleek ik de enige leerling te zijn die dat diploma wilde halen, dus werd ik in een groepje gezet wat net beginnersniveau af was. Ik voelde me er niet op mijn plek en toen ik ging samenwonen met Man, ben ik er ook niet verder mee gegaan.
Mijn droom om dat diploma te halen verdween naar de achtergrond. Bovendien, wat had ik aan een internationaal erkend diploma Frans voor anderstaligen als ik woonde in een dorp/gehucht van 600 inwoners op de zware klei en geen internationaal opererende bedrijven in de buurt. In juli 2010 ging de knop ineens om. Dit was mijn droom en het was tijd om die te gaan verwezenlijken. Het leek mij het meest makkelijk om te kiezen voor zelfstudie. In het begin ging het redelijk makkelijk, maar daarna gooide van alles en nog wat roet in het eten.
Sinds vorige week hou ik mij weer bezig met de Franse samenleving en (vooral) de Franse grammatica. Ik heb mijn zinnen gezet op het examen in december. Volgens mijn planning zou ik dat mogelijk moeten zijn. Nu ik mij weer regelmatig stort op grammaticale vraagstukken kom ik tot de ontdekking dat mijn kennis van de Nederlandse grammatica ook niet helemaal meer in mijn hoofd zit.
Op dit moment worstel ik met de vragende vorm. Ik heb nooit geweten dat er een "bijvoeglijk gebruikt vragend voornaamwoord" bestaat en een "zelfstandig gebruikt vragend voornaamwoord". In het Nederlands ben ik mij al niet bewust ben wanneer ik het een of het ander gebruik. Laat staan dat ik het verschil zie in het Frans. Vervolgens maak ik allemaal fouten in de oefenopgaven en zit ik me af te vragen of ik het ooit zal snappen of onder de knie zal krijgen.
Het verwezenlijken van een droom blijkt hard werken te zijn, maar ik verheug me op de diploma's die voor mij deuren gaan openen. En dat motiveert om vol te houden.
Maar vandaag is een nieuwe dag en ziet alles er weer anders uit.
In de tijd dat ik nog doelenlijstjes maakte, verscheen daar regelmatig als doel het weer oppakken van mijn opleiding Frans. In overleg met het centrum ben ik daar nu echt weer mee begonnen.
Mijn liefde voor de franse taal is ontstaan op de middelbare school waar ik de eerste 4 jaar echt een fantastisch mens als lerares Frans had. Helaas kregen we in de laatste 2 klassen een andere docent en die man was wat minder geschikt. Maar dat mocht de pret niet drukken. Op mijn eindexamen had ik een 6, en dat was vooral te wijten aan mijn mondeling. Niet dat mijn Frans zo slecht was, maar ik klap nu eenmaal volledig dicht tijdens mondelinge examens/tentamens.
In 1995 was het tijd om een vakantiebestemming te kiezen en besloot ik voor een taalcursus Frans in Nice. 4 weken lang les en inwonen bij een Franstalige vrouw. Ik had de tijd van mijn leven. Alleen werd wel duidelijk dat ik een hiaat in mijn kennis had. Op school had de nadruk vooral gelegen op tekstbegrip en was grammatica maar bijzaak. Het lezen van een Frans boek of een Frans tijdschrift is voor mij geen probleem (ik kan in ieder geval de grote lijnen zo volgen), maar het schrijven is een stuk moeilijker. En omdat mijn franse grammatica zo slecht is, is spreken ook niet altijd even eenvoudig, hoewel het me wel lukt om duidelijk te maken wat ik bedoel.
Bij thuiskomst kwam ik tot de ontdekking dat je via Alliance Française internationaal erkende diploma's Frans voor anderstaligen kon halen. Dat leek me wel wat. Informatie gezocht en bij mij in de buurt was een mogelijkheid. Alleen bleek ik de enige leerling te zijn die dat diploma wilde halen, dus werd ik in een groepje gezet wat net beginnersniveau af was. Ik voelde me er niet op mijn plek en toen ik ging samenwonen met Man, ben ik er ook niet verder mee gegaan.
Mijn droom om dat diploma te halen verdween naar de achtergrond. Bovendien, wat had ik aan een internationaal erkend diploma Frans voor anderstaligen als ik woonde in een dorp/gehucht van 600 inwoners op de zware klei en geen internationaal opererende bedrijven in de buurt. In juli 2010 ging de knop ineens om. Dit was mijn droom en het was tijd om die te gaan verwezenlijken. Het leek mij het meest makkelijk om te kiezen voor zelfstudie. In het begin ging het redelijk makkelijk, maar daarna gooide van alles en nog wat roet in het eten.
Sinds vorige week hou ik mij weer bezig met de Franse samenleving en (vooral) de Franse grammatica. Ik heb mijn zinnen gezet op het examen in december. Volgens mijn planning zou ik dat mogelijk moeten zijn. Nu ik mij weer regelmatig stort op grammaticale vraagstukken kom ik tot de ontdekking dat mijn kennis van de Nederlandse grammatica ook niet helemaal meer in mijn hoofd zit.
Op dit moment worstel ik met de vragende vorm. Ik heb nooit geweten dat er een "bijvoeglijk gebruikt vragend voornaamwoord" bestaat en een "zelfstandig gebruikt vragend voornaamwoord". In het Nederlands ben ik mij al niet bewust ben wanneer ik het een of het ander gebruik. Laat staan dat ik het verschil zie in het Frans. Vervolgens maak ik allemaal fouten in de oefenopgaven en zit ik me af te vragen of ik het ooit zal snappen of onder de knie zal krijgen.
Het verwezenlijken van een droom blijkt hard werken te zijn, maar ik verheug me op de diploma's die voor mij deuren gaan openen. En dat motiveert om vol te houden.
Abonneren op:
Posts (Atom)