Ik ben er weer (voor even)

We zijn weer thuis en, zoals al verwacht, is het best redelijk goed gegaan. De irritaties tussen het andere stel en ons zijn niet torenhoog gerezen, we kunnen dus nog steeds met elkaar door 1 deur. Hongaarse Roemeen bleek voor een deel dezelfde besluiteloze trekken te hebben als Man die daar weer erg veel van leerde. Het had allemaal veel erger gekund.

Man heeft de tijd van zijn leven gehad. Het skigebied waar wij zaten was over een behoorlijke hoeveelheid kilometers met elkaar verbonden dus hij zat niet aan een en dezelfde piste vast. En hij zou volgend jaar direct weer willen. Bij thuiskomst is Man direct op zoek gegaan naar zijn schaatsen en was zondag en maandag al weer het ijs op.

Het is alleen overduidelijk dat ik en wintersport niet samen gaan. Begrijp me goed, ik heb me niet verveeld. Ik heb veel gewandeld door kniehoge sneeuw, mist en langs afgronden. Ik heb genoten van mooie vergezichten en vol verbazing het hele wintersportgebeuren aangezien. Maar de lol om jezelf vrijwillig een week je te vermaken in sneeuw en kou is mij volledig ontgaan. En daarbij maakt het voor mij gevoelsmatig niet uit of ik nu wel of niet zou kunnen skiën. Bij thuiskomst was ik ook niet blij met de kou die ik hier tegenkwam, hoewel ik het wel super zou vinden als er weer eens een elfstedentocht verreden zou kunnen worden.
En nu ik berekend heb hoeveel deze vakantie ons gekost heeft, en we hebben echt zo zuinig mogelijk aangedaan, dan hoeft het voor mij helemaal niet meer. Voor datzelfde bedrag hadden we in de zomer 3 weken op vakantie gekund.

Man wil volgend jaar wel weer, voor mij hoeft het niet meer. Gelukkig hoeven we daar voor voorlopig geen beslissing over te nemen. Na mijn voettocht is er vast geen ruimte meer voor een wintersportvakantie en daarna zien we wel weer verder.