Voor degenen die mij al wat langer kennen, zal het geen nieuwtje zijn dat ik iemand ben die vooral met haar hoofd werkt. Pas als mijn hoofd de situatie, het plan of wat dan ook aan alle kanten bekeken en bedacht heeft, dan komt het naar buiten. Nu ik steeds meer leer voelen, wordt elke gedachte ook nog eens een keer aan mijn gevoel getoetst, dus mijn hoofd draait soms overuren. En dat is niet bevorderlijk voor de hoeveelheid slaap die ik krijg en dus ook niet voor mijn vermoeidheid.
Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat ik met mijn plan van een voettocht naar Rome mijn hoofd op turbo-snelheid heb gezet. En het moment kwam dat ik toch echt in moest grijpen. Mijn wallen hingen zo'n beetje op mijn knieën en mijn denkwereld werd steeds beperkter.
Het echte schrijven over mijn plan heb ik zolang mogelijk uit lopen stellen.
De eerste reden daarvoor is dat ik niet goed wist of ik wel of niet een tweede blog over mijn tocht wou beginnen. Als ik eenmaal onderweg ben, wil ik mij niet verplicht voelen om constant op zoek te gaan naar een mogelijkheid tot internet. En als ik dan al een mogelijkheid tot internet heb gevonden, dan schrijf ik waarschijnlijk liever een mail naar Man in plaats van het bijhouden van een blog.
De tweede reden is dat het echt schrijven over mijn plan het ineens een heel stuk concreter en echter maakt. En op de een of andere manier blijf ik die stap altijd eng vinden, alsof er geen weg meer terug is.
Uiteindelijk ben ik dan toch overstag gegaan. Ik kan in dit blog over mijn plan en de vorderingen daarmee schrijven, maar dan gaat er van alles en nog wat door elkaar lopen. Ik denk niet dat het de leesbaarheid van dit blog ten goede gaat komen. Bovendien geeft een apart blog meer kansen om de rode draden te zien.
Daarnaast heb ik in de twee weken dat ik regelmatig op internet loop te zoeken naar informatie, alleen maar blogs gevonden die over de reis zelf gaan en niet over de voorbereidingen op weg ernaar toe.
Dus voor iedereen die wil weten hoe het met mijn plan om een voettocht naar Rome te maken gaat: Stuiterbolletje op reis. De link staat ook in het lijstje met blogs dat ik volg.
Dan kan ik hier gewoon mijn ei weer kwijt over alledaagse en minder alledaagse dingen.
maandag 31 oktober 2011
vrijdag 28 oktober 2011
Signalen
Er waren twee reacties op mijn vorige berichtje, waar ik nu wat nader op in wil gaan: over het trekken van engelenkaarten en dat de wereld samenspant om mijn droom te laten uitkomen.
Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik mij heel erg bezig heb gehouden met engelenkaarten, tarotkaarten, horoscopen en dergelijke. Deels uit interesse (als stuiterbol ben ik nu eenmaal snel ergens in geïnteresseerd) en deels omdat ik antwoorden zocht op bepaalde levensvragen. Hoewel de interesse met vlagen kwam en ging, was er wel iets wat mij aan deze esotherische wereld opviel en dat zal ik dan maar even (kort door de bocht en oneerbiedig) slachtofferschap noemen. Dingen waren zoals ze waren en op enige verbetering hoefde je niet te wachten.
Een voorbeeld: mijn getrokken engelenkaart zegt: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd. Voor de mensen waar ik in die periode mee in contact kwam zou dat uitgelegd worden als: het begin wordt beschermd maar op den duur is het geen begin meer en dan is de bescherming ook weg. Ik zou er maar niet aan beginnen.
Of als ze werden aangesproken op hun gedrag: mijn horoscoop geeft aan dat hier geen verbetering meer in zit.
Dat staat haaks op mijn geloof dat een mens kan groeien en veranderen en dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt. Sinds die tijd probeer ik meer en meer op mijn eigen gevoel en intuïtie te vertrouwen. Ook dan zijn er nog steeds momenten dat ik het gevoel heb dat het leven wel erg oneerlijk en onrechtvaardig is, daar is geen ontkomen aan. De cruciale vraag is dan of je daar in blijft hangen en bevestiging in zoekt of dat je, hoe moeilijk soms ook, het leven weer oppakt. Het zal duidelijk zijn dat ik meer een aanhanger van het laatste ben. Maar het trekken van een engelenkaart is natuurlijk wel altijd leuk om te doen, zeker als je de jarige er heel erg blij mee maakt.
Nu ik steeds meer leer te vertrouwen op mijn eigen gevoel en daar naar durf te handelen, gaan steeds meer dingen die ik onderneem van een leien dakje. Het plan om een lange voettocht te gaan maken, is niet iets wat zomaar uit de lucht is komen vallen. Ik loop al zo'n 20 jaar lang allerlei beurzen af waarin wandel- en fietstochten worden gepromoot en waar je in contact kunt komen met mensen die zo'n tocht al eens ondernomen hebben. Vervolgens liep ik een uur te dromen in de kaarten- en reisboekhandel, raakte in de stress vanwege de voorbereidingen die zo'n reis met zich meebracht, kwam niet verder dan halfbakken pogingen om te oefenen en mijn hele omgeving vond zo'n reis wel het domste wat ik zou kunnen doen. Kortom, de wereld werkte niet mee om mijn droom te verwezenlijken.
Terugkijkend op mijn leven (goh wat ben ik oud ;-) ) zie ik meer van dat soort momenten waarop ik hard aan mijn ideeën heb lopen trekken om ze te realiseren. En inmiddels ben ik erachter dat als je hard moet trekken je het idee beter (nog even) in de koelkast kan zetten. De tijd is er (nog) niet rijp voor.
In de afgelopen 20 jaar heb ik kennelijk een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt waardoor ik nu wel in staat ben te verwezenlijken waar ik al jaren van droom. En dan krijg je allerlei cadeautjes in je schoot geworpen.
Er blijkt een vrouw op 5km afstand van mij te wonen die ook naar Rome is geweest en die graag haar ervaringen wil delen.
Hoewel ik van huis uit een loper ben, heb ik zitten twijfelen of ik uit veiligheidsoverwegingen toch niet beter op de fiets zou kunnen gaan. In de kaartenwinkel was een overzichtskaart met europese fietsroutes. Normaal mag je die niet meenemen, maar deze keer was dat geen enkel probleem. En vervolgens kijk ik op internet, zie een alternatieve route zodat ik wel kan wandelen.
Het overgrote deel van mijn route is wel voorzien van markering maar is niet beschreven in routeboekjes. De medewerkers van de kaartenwinkel bieden spontaan aan om te kijken of ze mij op een andere manier van de benodigde informatie kunnen voorzien. Dat zal zeker voorkomen dat ik mij een breuk til aan een enorme hoeveelheid kaarten.
De reisverslagen over een voetreis naar Rome worden in de bieb net ingeleverd op het moment dat ik binnen stap.
En misschien wel het meest belangrijke: alle mensen die het voorheen niet zagen zitten dat ik zo'n tocht ging ondernemen, zijn nu allemaal voor en zeggen dat ik het vooral moet doen.
Er zullen zeker mensen zijn die dit allemaal overdreven vinden. Voor mij zijn het kleine tekenen aan de wand dat ik bezig ben mijn hart te volgen en te doen wat ik vanuit mijn innerlijk doen moet. En dat is wat ik bedoel met mijn gevoel dat de wereld samenspant om mijn droom te realiseren.
Het is geen garantie dat de tocht van een leien dakje zal gaan. Ook ik zal, net als zovelen, vast last krijgen van blaren, verdwalen, extra moeten lopen omdat er geen kamers in een hostel vrij zijn, verzuipen in de regen en gillend gek worden van de hitte. Maar ik weet zeker dat het meer dan de moeite waard zal zijn en dat de mooie, ontroerende en fantastische momenten waar ik mij nu nog geen voorstellen van kan maken uiteindelijk zwaarder zullen wegen.
En dan is het nu, na al dat filosofische geleuter, tijd om mijn bril op te halen bij de opticiën. Ook een goede les: het leven gaat gewoon door.
Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik mij heel erg bezig heb gehouden met engelenkaarten, tarotkaarten, horoscopen en dergelijke. Deels uit interesse (als stuiterbol ben ik nu eenmaal snel ergens in geïnteresseerd) en deels omdat ik antwoorden zocht op bepaalde levensvragen. Hoewel de interesse met vlagen kwam en ging, was er wel iets wat mij aan deze esotherische wereld opviel en dat zal ik dan maar even (kort door de bocht en oneerbiedig) slachtofferschap noemen. Dingen waren zoals ze waren en op enige verbetering hoefde je niet te wachten.
Een voorbeeld: mijn getrokken engelenkaart zegt: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd. Voor de mensen waar ik in die periode mee in contact kwam zou dat uitgelegd worden als: het begin wordt beschermd maar op den duur is het geen begin meer en dan is de bescherming ook weg. Ik zou er maar niet aan beginnen.
Of als ze werden aangesproken op hun gedrag: mijn horoscoop geeft aan dat hier geen verbetering meer in zit.
Dat staat haaks op mijn geloof dat een mens kan groeien en veranderen en dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt. Sinds die tijd probeer ik meer en meer op mijn eigen gevoel en intuïtie te vertrouwen. Ook dan zijn er nog steeds momenten dat ik het gevoel heb dat het leven wel erg oneerlijk en onrechtvaardig is, daar is geen ontkomen aan. De cruciale vraag is dan of je daar in blijft hangen en bevestiging in zoekt of dat je, hoe moeilijk soms ook, het leven weer oppakt. Het zal duidelijk zijn dat ik meer een aanhanger van het laatste ben. Maar het trekken van een engelenkaart is natuurlijk wel altijd leuk om te doen, zeker als je de jarige er heel erg blij mee maakt.
Nu ik steeds meer leer te vertrouwen op mijn eigen gevoel en daar naar durf te handelen, gaan steeds meer dingen die ik onderneem van een leien dakje. Het plan om een lange voettocht te gaan maken, is niet iets wat zomaar uit de lucht is komen vallen. Ik loop al zo'n 20 jaar lang allerlei beurzen af waarin wandel- en fietstochten worden gepromoot en waar je in contact kunt komen met mensen die zo'n tocht al eens ondernomen hebben. Vervolgens liep ik een uur te dromen in de kaarten- en reisboekhandel, raakte in de stress vanwege de voorbereidingen die zo'n reis met zich meebracht, kwam niet verder dan halfbakken pogingen om te oefenen en mijn hele omgeving vond zo'n reis wel het domste wat ik zou kunnen doen. Kortom, de wereld werkte niet mee om mijn droom te verwezenlijken.
Terugkijkend op mijn leven (goh wat ben ik oud ;-) ) zie ik meer van dat soort momenten waarop ik hard aan mijn ideeën heb lopen trekken om ze te realiseren. En inmiddels ben ik erachter dat als je hard moet trekken je het idee beter (nog even) in de koelkast kan zetten. De tijd is er (nog) niet rijp voor.
In de afgelopen 20 jaar heb ik kennelijk een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt waardoor ik nu wel in staat ben te verwezenlijken waar ik al jaren van droom. En dan krijg je allerlei cadeautjes in je schoot geworpen.
Er blijkt een vrouw op 5km afstand van mij te wonen die ook naar Rome is geweest en die graag haar ervaringen wil delen.
Hoewel ik van huis uit een loper ben, heb ik zitten twijfelen of ik uit veiligheidsoverwegingen toch niet beter op de fiets zou kunnen gaan. In de kaartenwinkel was een overzichtskaart met europese fietsroutes. Normaal mag je die niet meenemen, maar deze keer was dat geen enkel probleem. En vervolgens kijk ik op internet, zie een alternatieve route zodat ik wel kan wandelen.
Het overgrote deel van mijn route is wel voorzien van markering maar is niet beschreven in routeboekjes. De medewerkers van de kaartenwinkel bieden spontaan aan om te kijken of ze mij op een andere manier van de benodigde informatie kunnen voorzien. Dat zal zeker voorkomen dat ik mij een breuk til aan een enorme hoeveelheid kaarten.
De reisverslagen over een voetreis naar Rome worden in de bieb net ingeleverd op het moment dat ik binnen stap.
En misschien wel het meest belangrijke: alle mensen die het voorheen niet zagen zitten dat ik zo'n tocht ging ondernemen, zijn nu allemaal voor en zeggen dat ik het vooral moet doen.
Er zullen zeker mensen zijn die dit allemaal overdreven vinden. Voor mij zijn het kleine tekenen aan de wand dat ik bezig ben mijn hart te volgen en te doen wat ik vanuit mijn innerlijk doen moet. En dat is wat ik bedoel met mijn gevoel dat de wereld samenspant om mijn droom te realiseren.
Het is geen garantie dat de tocht van een leien dakje zal gaan. Ook ik zal, net als zovelen, vast last krijgen van blaren, verdwalen, extra moeten lopen omdat er geen kamers in een hostel vrij zijn, verzuipen in de regen en gillend gek worden van de hitte. Maar ik weet zeker dat het meer dan de moeite waard zal zijn en dat de mooie, ontroerende en fantastische momenten waar ik mij nu nog geen voorstellen van kan maken uiteindelijk zwaarder zullen wegen.
En dan is het nu, na al dat filosofische geleuter, tijd om mijn bril op te halen bij de opticiën. Ook een goede les: het leven gaat gewoon door.
dinsdag 25 oktober 2011
Mijn eerste trainingsdag
Ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd. Heb vertrouwen.
Dit stond op de engelenkaart die ik afgelopen zondag tijdens een verjaardagsfeest trok. De situatie die ik daarbij in gedachten had was het plan waar ik in mijn vorige berichtje even kort melding van heb gemaakt. Onze coach heeft mij vorige week opdracht gegeven om mijn plan zo veel mogelijk wereldkundig te maken zodat ik half november een gefundeerde beslissing kan nemen of ik er wel of niet mee doorga. Hoewel ik echt heel erg enthousiast en blij ben met mijn plan is het toch wel heel erg eng om het zomaar de wijde wereld in te slingeren.
Dus draai ik er nog even omheen. Het plan zit nu zo'n 10 dagen in mijn hoofd en ik heb al de nodige hobbels moeten overwinnen. Ten eerste mijzelf: ik vond het best moeilijk om aan mijzelf toe te geven dat ik dit echt heel, heel, heel erg graag wil. Het is niet het einde van de wereld als het niet door zou gaan, maar toch.
De tweede hobbel was Man: zonder zijn medewerking en steun op de achtergrond zal mijn plan een stuk moeilijker te realiseren zijn.
De derde hobbel was onze coach: je kunt zo enthousiast over een plan zijn als je maar kunt zijn maar als de achterliggende motivatie niet klopt, zal het plan geen enkele kans van slagen hebben. Ik heb de 2 uur durende motivatiecheck doorstaan. Mijn plan was geen vlucht voor het een of ander maar echt het realiseren van een diep verlangen.
En de laatste hobbel die genomen moest worden was het centrum: mijn plan gaat mentaal maar vooral fysiek heel veel van mij vragen. Op dit moment hebben de mensen van het centrum een beter beeld van mijn lichamelijke conditie dan dat ik dat heb, dus hun oordeel is voor mij heel belangrijk. Als ik het komende half jaar gebruik om mijn voelen (zowel mentaal als fysiek) te verbeteren, grenzen te herkennen en niet overschrijden en zo snel mogelijk zou beginnen met trainen, dan stonden ze volledig achter mijn plan.
Dus na mijn ontbijt kleed ik mij om voor mijn eerste training: 3km op een behoorlijk hoog tempo. Er zullen nog heel veel meer trainingsdagen volgen. En dan hoop ik, in mijn eentje, op 14 mei te vertrekken voor een wandeltocht via Brussel, Parijs, Nice, stukje trein, Pisa en nog veel meer plaatsen om dan uiteindelijk in Rome uit te komen.
Ik ben nu bezig met het aanleggen van een lijst met vragen waarop ik ter voorbereiding een antwoord nodig heb. Half november is er een bijeenkomst van mensen die al een keer naar Rome zijn gelopen en van mensen die dat van plan zijn. Na die bijeenkomst neem ik de definitieve beslissing.
Maar zoals mijn engelenkaart aangeeft: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd, en het lijkt wel alsof de hele wereld bezig is om mijn droom mogelijk te maken.
Dit stond op de engelenkaart die ik afgelopen zondag tijdens een verjaardagsfeest trok. De situatie die ik daarbij in gedachten had was het plan waar ik in mijn vorige berichtje even kort melding van heb gemaakt. Onze coach heeft mij vorige week opdracht gegeven om mijn plan zo veel mogelijk wereldkundig te maken zodat ik half november een gefundeerde beslissing kan nemen of ik er wel of niet mee doorga. Hoewel ik echt heel erg enthousiast en blij ben met mijn plan is het toch wel heel erg eng om het zomaar de wijde wereld in te slingeren.
Dus draai ik er nog even omheen. Het plan zit nu zo'n 10 dagen in mijn hoofd en ik heb al de nodige hobbels moeten overwinnen. Ten eerste mijzelf: ik vond het best moeilijk om aan mijzelf toe te geven dat ik dit echt heel, heel, heel erg graag wil. Het is niet het einde van de wereld als het niet door zou gaan, maar toch.
De tweede hobbel was Man: zonder zijn medewerking en steun op de achtergrond zal mijn plan een stuk moeilijker te realiseren zijn.
De derde hobbel was onze coach: je kunt zo enthousiast over een plan zijn als je maar kunt zijn maar als de achterliggende motivatie niet klopt, zal het plan geen enkele kans van slagen hebben. Ik heb de 2 uur durende motivatiecheck doorstaan. Mijn plan was geen vlucht voor het een of ander maar echt het realiseren van een diep verlangen.
En de laatste hobbel die genomen moest worden was het centrum: mijn plan gaat mentaal maar vooral fysiek heel veel van mij vragen. Op dit moment hebben de mensen van het centrum een beter beeld van mijn lichamelijke conditie dan dat ik dat heb, dus hun oordeel is voor mij heel belangrijk. Als ik het komende half jaar gebruik om mijn voelen (zowel mentaal als fysiek) te verbeteren, grenzen te herkennen en niet overschrijden en zo snel mogelijk zou beginnen met trainen, dan stonden ze volledig achter mijn plan.
Dus na mijn ontbijt kleed ik mij om voor mijn eerste training: 3km op een behoorlijk hoog tempo. Er zullen nog heel veel meer trainingsdagen volgen. En dan hoop ik, in mijn eentje, op 14 mei te vertrekken voor een wandeltocht via Brussel, Parijs, Nice, stukje trein, Pisa en nog veel meer plaatsen om dan uiteindelijk in Rome uit te komen.
Ik ben nu bezig met het aanleggen van een lijst met vragen waarop ik ter voorbereiding een antwoord nodig heb. Half november is er een bijeenkomst van mensen die al een keer naar Rome zijn gelopen en van mensen die dat van plan zijn. Na die bijeenkomst neem ik de definitieve beslissing.
Maar zoals mijn engelenkaart aangeeft: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd, en het lijkt wel alsof de hele wereld bezig is om mijn droom mogelijk te maken.
vrijdag 21 oktober 2011
Een zware week
Deze week was een zware week. Niet dat ik nu zoveel uit te voeren had, maar omdat aan alle kanten mijn rust erbij in schoot. En dan wordt wel erg duidelijk dat ik die rust echt heel erg hard nodig heb. Verder heb ik sinds zondag een gewaagd en fantastisch plan in mijn hoofd en dat kost mij vanwege de opwinding behoorlijk veel slaap. Over dat plan volgt een andere keer meer.
Eind september had ik de eindtest op het centrum. Ondanks het feit dat ik het weekend voor de eindtest de wandeltocht had gelopen, ging de test heel erg goed. Ik ben met vlag en wimpel geslaagd. Mijn conditie, mijn spierkracht en mijn lichaamsbalans waren met sprongen vooruit gegaan. Daarnaast was ik ook mentaal behoorlijk meer in evenwicht dan aan het begin. Een prestatie om trots op te zijn.
Aan de andere kant was het ook wel duidelijk dat ik er nog lang niet ben. Het is aan mij om nu, met minimale begeleiding van het centrum, mijn rust te blijven nemen, te blijven voelen of de grens bereikt is en vervolgens daar naar te handelen. Hoewel ik had verwacht dat het nemen van rust zonder dat ik naar het centrum zou moeten een stuk makkelijker zou zijn dan toen ik nog wel naar het centrum ging, bleek ik mij daar behoorlijk in vergist te hebben.
Deze week is alle rust erbij ingeschoten. Het kost mij heel duidelijk veel moeite om rust te nemen als er een "vreemde" bij ons in huis aanwezig is. Man is de hele week in de weer geweest met de hovenier om de vijver te repareren en te vergroten. Dat is echt een heel aardige man maar ik voel me dan kennelijk toch niet zo op mijn gemak, dat ik de deur van mijn kamer achter mij dicht trek om te gaan rusten. Vandaag is het rubber erin gekomen en is het vullen begonnen. Maandag de rest van de afwerking en dan is het wel heel erg mooi geworden. Dus maandag is de rust ook nog ver te zoeken.
Donderdag werd Schoonpa geopereerd aan carpaletunnelsyndroom en die man is zo eigenwijs dat zowel Man als ik het niet aandurven hem veel alleen te laten. Gisteren druk bezig in het huis van Schoonpa en vandaag heeft Man Schoonpa meegenomen naar ons huis (Man is daar gisteren voor de zekerheid blijven slapen). Man was bezig met de vijver en het was mijn taak om Schoonpa bezig te houden. Man is erg als hij ziek is, maar Schoonpa is vele malen erger. Dodelijk vermoeiend dus en aan rust hoef ik niet te denken.
Man brengt op dit moment Schoonpa weer terug naar huis en ik geniet van het moment dat ik het huis helemaal voor mij alleen heb. Lekker in mijn pyama met een stapel kussens in mijn rug in/op mijn bed. Ben ik heel onaardig als Man van mij nog wel even weg mag blijven?
Eind september had ik de eindtest op het centrum. Ondanks het feit dat ik het weekend voor de eindtest de wandeltocht had gelopen, ging de test heel erg goed. Ik ben met vlag en wimpel geslaagd. Mijn conditie, mijn spierkracht en mijn lichaamsbalans waren met sprongen vooruit gegaan. Daarnaast was ik ook mentaal behoorlijk meer in evenwicht dan aan het begin. Een prestatie om trots op te zijn.
Aan de andere kant was het ook wel duidelijk dat ik er nog lang niet ben. Het is aan mij om nu, met minimale begeleiding van het centrum, mijn rust te blijven nemen, te blijven voelen of de grens bereikt is en vervolgens daar naar te handelen. Hoewel ik had verwacht dat het nemen van rust zonder dat ik naar het centrum zou moeten een stuk makkelijker zou zijn dan toen ik nog wel naar het centrum ging, bleek ik mij daar behoorlijk in vergist te hebben.
Deze week is alle rust erbij ingeschoten. Het kost mij heel duidelijk veel moeite om rust te nemen als er een "vreemde" bij ons in huis aanwezig is. Man is de hele week in de weer geweest met de hovenier om de vijver te repareren en te vergroten. Dat is echt een heel aardige man maar ik voel me dan kennelijk toch niet zo op mijn gemak, dat ik de deur van mijn kamer achter mij dicht trek om te gaan rusten. Vandaag is het rubber erin gekomen en is het vullen begonnen. Maandag de rest van de afwerking en dan is het wel heel erg mooi geworden. Dus maandag is de rust ook nog ver te zoeken.
Donderdag werd Schoonpa geopereerd aan carpaletunnelsyndroom en die man is zo eigenwijs dat zowel Man als ik het niet aandurven hem veel alleen te laten. Gisteren druk bezig in het huis van Schoonpa en vandaag heeft Man Schoonpa meegenomen naar ons huis (Man is daar gisteren voor de zekerheid blijven slapen). Man was bezig met de vijver en het was mijn taak om Schoonpa bezig te houden. Man is erg als hij ziek is, maar Schoonpa is vele malen erger. Dodelijk vermoeiend dus en aan rust hoef ik niet te denken.
Man brengt op dit moment Schoonpa weer terug naar huis en ik geniet van het moment dat ik het huis helemaal voor mij alleen heb. Lekker in mijn pyama met een stapel kussens in mijn rug in/op mijn bed. Ben ik heel onaardig als Man van mij nog wel even weg mag blijven?
vrijdag 14 oktober 2011
Lang leve de zonnebril!
Gisteren had ik een afspraak bij de optometrist. Vorige week had ik mijn jaarlijkse oogcontrole en vanwege mijn vermoeidheid leek het de opticien raadzaam om mijn ogen aan een nader onderzoek te onderwerpen. Het hing er om of ik wel of niet een bril voor veraf nodig zou hebben. Gelukkig bleek mijn opticien over een optometrist te beschikken, dus kon ik gewoon in de buurt terecht.
Er was mij verteld dat ik niet zelf naar huis zou mogen gaan, dus wat overleg en regelwerk was nodig. Uiteindelijk is Man met fietsendrager naar zijn werk gegaan en ik op de fiets naar de opticien. De fietssleutel had ik aan de balie afgegeven, zodat Man gewoon de fiets mee zou kunnen nemen en achterop de auto kon zetten. Van te voren het eten al zoveel mogelijk voorbereid en de chins van een schoon hok voorzien. De zonnebril en een petje in de fietstas. Mij kon niets meer overkomen, behalve ondergaan wat ik moest ondergaan. Ik hou namelijk niet van gepruts met of aan mijn ogen.
Om een zo goed mogelijke inschatting van mijn oogsterkte te verkrijgen, kreeg ik speciale druppels in mijn ogen. Hierdoor wordt de pupil zo groot mogelijk en de lens achter de pupil ontspannen. Nadat je de druppels in je ogen hebt gekregen, moet je een half uur wachten totdat de oogmeting plaats kan vinden. Direct na het toedienen van de druppels hebben de optometrist en ik alvast een montuur uitgekozen voor het geval dat. Dat had ook niet veel later gekund want daarna ging ik steeds waziger zien. Het is een rare gewaarwording dat je ineens met je leesbril heel goed in de verte kunt kijken. Uiteindelijk werd duidelijk dat ik inderdaad een bril voor veraf nodig had. Over 10 dagen is hij klaar. Ondersteund door Man, met zonnebril en petje tegen het licht, ging ik weer naar huis.
Ik zit nu te wachten totdat de druppels zijn uitgewerkt. Het heeft zo'n 5 uur geduurd voordat mijn zicht weer normaal was. Het is heel prettig dat ik niet meer zo wazig zie. Maar mijn pupillen worden niet zo snel weer normaal. Volgens Man zijn ze kleiner dan gisteren maar ze zijn nog steeds groot en dat houdt in dat ze heel erg lichtgevoelig zijn. Ik heb de hele dag mijn zonnebril opgehad (binnen en buiten) en ik was heel blij met de uitvinding ervan. Gelukkig was er binnen bij het crematorium niet zulk fel licht, want dat is een moment waarop een zonnebril niet gepast is.
Nog wat nagekomen berichten:
De braadstoom-karbonade vond ik niet lekker. Dat dus niet weer.
Ik was afgelopen zondag van plan al jullie blogs bij te lezen, alleen kregen we 's morgens een telefoontje van mijn broer dat zijn schoonvader was overleden. Toen had ik het helemaal gehad en had ik nergens meer zin in.
Er was mij verteld dat ik niet zelf naar huis zou mogen gaan, dus wat overleg en regelwerk was nodig. Uiteindelijk is Man met fietsendrager naar zijn werk gegaan en ik op de fiets naar de opticien. De fietssleutel had ik aan de balie afgegeven, zodat Man gewoon de fiets mee zou kunnen nemen en achterop de auto kon zetten. Van te voren het eten al zoveel mogelijk voorbereid en de chins van een schoon hok voorzien. De zonnebril en een petje in de fietstas. Mij kon niets meer overkomen, behalve ondergaan wat ik moest ondergaan. Ik hou namelijk niet van gepruts met of aan mijn ogen.
Om een zo goed mogelijke inschatting van mijn oogsterkte te verkrijgen, kreeg ik speciale druppels in mijn ogen. Hierdoor wordt de pupil zo groot mogelijk en de lens achter de pupil ontspannen. Nadat je de druppels in je ogen hebt gekregen, moet je een half uur wachten totdat de oogmeting plaats kan vinden. Direct na het toedienen van de druppels hebben de optometrist en ik alvast een montuur uitgekozen voor het geval dat. Dat had ook niet veel later gekund want daarna ging ik steeds waziger zien. Het is een rare gewaarwording dat je ineens met je leesbril heel goed in de verte kunt kijken. Uiteindelijk werd duidelijk dat ik inderdaad een bril voor veraf nodig had. Over 10 dagen is hij klaar. Ondersteund door Man, met zonnebril en petje tegen het licht, ging ik weer naar huis.
Ik zit nu te wachten totdat de druppels zijn uitgewerkt. Het heeft zo'n 5 uur geduurd voordat mijn zicht weer normaal was. Het is heel prettig dat ik niet meer zo wazig zie. Maar mijn pupillen worden niet zo snel weer normaal. Volgens Man zijn ze kleiner dan gisteren maar ze zijn nog steeds groot en dat houdt in dat ze heel erg lichtgevoelig zijn. Ik heb de hele dag mijn zonnebril opgehad (binnen en buiten) en ik was heel blij met de uitvinding ervan. Gelukkig was er binnen bij het crematorium niet zulk fel licht, want dat is een moment waarop een zonnebril niet gepast is.
Nog wat nagekomen berichten:
De braadstoom-karbonade vond ik niet lekker. Dat dus niet weer.
Ik was afgelopen zondag van plan al jullie blogs bij te lezen, alleen kregen we 's morgens een telefoontje van mijn broer dat zijn schoonvader was overleden. Toen had ik het helemaal gehad en had ik nergens meer zin in.
zaterdag 8 oktober 2011
Stress en visite
Ik heb af en toe van die momenten dat ik niet lekker in mijn vel zit, huilerig, ruzie schoppen om niets, slecht slapen en stijf staan van de stress. Meestal ben ik dan ergens niet blij mee, maar heb ik op dat moment geen idee wat mij dwars zit. Soms kom ik er snel achter en dan is mijn bui ook snel verdwenen, soms duurt het wat langer. Dit keer is het een wat langer gebeuren en dan is het niet handig dat er gisteravond mensen op bezoek kwamen. Vandaar dat het bloggen gisteren er bij in is geschoten.
Gisteren kregen Man en ik dus bezoek. Het was de eerste keer sinds wij gescheiden ruimtes hebben, dat we bezoek kregen. De mensen die op bezoek kwamen, weten niks van de problemen van Man en dat willen we graag zo lang mogelijk zo houden. Het eerste probleem wat we tegenkwamen was: waar gaan we met het bezoek zitten. Uiteindelijk was de ruimte van Man de beste plek maar toen moest er wel hard gewerkt worden om de boel schoon en opgeruimd te krijgen.
De eerste horde was genomen, op naar horde 2. Ons bezoek bestond uit een Française en Hongaarse Roemeen (hij noemt zichzelf Hongaar). Ik was de afgelopen 3 maanden al regelmatig bij ze over de vloer geweest en heb vol verbazing naar hun gastvrijheid gekeken en er van genoten. Ze hadden Man en mij uitgenodigd om te komen eten, maar het lukte maar niet om een afspraak te maken. Daarom hebben wij hun uitgenodigd om 's avonds op de Nederlandse manier koffie te komen drinken. Het leek erop dat Man en Hongaar elkaar wel aardig zouden kunnen vinden, dus Française en ik zagen een kennismaking wel zitten.
Wij komen zelf nooit verder dan 2 bekers thee 's avonds, meestal zelfs zonder iets erbij of anders iets van fruit. Maar bij anderen heb ik het koffie-ritueel regelmatig meegemaakt. En eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ik het erg karig af vind steken bij de gastvrijheid die ik bij hun heb ervaren. In overleg met Buurvrouw besloten welke worst gekocht moest worden, lekkere kaas gekocht, een bord met rauwkost met dipsaus in elkaar gedraaid, een suikervrij alternatief voor koekjes gemaakt, chocolaatjes gekocht en iets gedaan aan wijn en water.
Uiteindelijk is het een hele gezellige avond geworden. Zij vonden het fantastisch om kennis te maken met een echt Nederlandse gewoonte en wij hebben met de nodige humor de Nederlandse knieperigheid op de hak genomen. Het lijkt erop dat het tussen Hongaar en Man wel gaat klikken. Nu de eerste spanning achter de rug is, kan ik na gaan denken over iets anders typisch Nederlands waar ik ze kennis mee kan laten maken.
Gisteren kregen Man en ik dus bezoek. Het was de eerste keer sinds wij gescheiden ruimtes hebben, dat we bezoek kregen. De mensen die op bezoek kwamen, weten niks van de problemen van Man en dat willen we graag zo lang mogelijk zo houden. Het eerste probleem wat we tegenkwamen was: waar gaan we met het bezoek zitten. Uiteindelijk was de ruimte van Man de beste plek maar toen moest er wel hard gewerkt worden om de boel schoon en opgeruimd te krijgen.
De eerste horde was genomen, op naar horde 2. Ons bezoek bestond uit een Française en Hongaarse Roemeen (hij noemt zichzelf Hongaar). Ik was de afgelopen 3 maanden al regelmatig bij ze over de vloer geweest en heb vol verbazing naar hun gastvrijheid gekeken en er van genoten. Ze hadden Man en mij uitgenodigd om te komen eten, maar het lukte maar niet om een afspraak te maken. Daarom hebben wij hun uitgenodigd om 's avonds op de Nederlandse manier koffie te komen drinken. Het leek erop dat Man en Hongaar elkaar wel aardig zouden kunnen vinden, dus Française en ik zagen een kennismaking wel zitten.
Wij komen zelf nooit verder dan 2 bekers thee 's avonds, meestal zelfs zonder iets erbij of anders iets van fruit. Maar bij anderen heb ik het koffie-ritueel regelmatig meegemaakt. En eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ik het erg karig af vind steken bij de gastvrijheid die ik bij hun heb ervaren. In overleg met Buurvrouw besloten welke worst gekocht moest worden, lekkere kaas gekocht, een bord met rauwkost met dipsaus in elkaar gedraaid, een suikervrij alternatief voor koekjes gemaakt, chocolaatjes gekocht en iets gedaan aan wijn en water.
Uiteindelijk is het een hele gezellige avond geworden. Zij vonden het fantastisch om kennis te maken met een echt Nederlandse gewoonte en wij hebben met de nodige humor de Nederlandse knieperigheid op de hak genomen. Het lijkt erop dat het tussen Hongaar en Man wel gaat klikken. Nu de eerste spanning achter de rug is, kan ik na gaan denken over iets anders typisch Nederlands waar ik ze kennis mee kan laten maken.
Abonneren op:
Posts (Atom)