Het is zaterdagmorgen. Ik was vroeg wakker en het lukte niet meer om in slaap te komen. Vandaar dat ik (het is op dit moment 07.46 uur) nu al de was heb draaien, de kat van de achterburen haar dagelijkse brokjes heb gegeven, Man van medicijnen en ontbijt heb voorzien en zelf met het ontbijt achter de kiezen en een grote kom thee achter de pc kan kruipen.
Ik blijf nog even bij de vooroordelen hangen. Valhalla heeft helemaal gelijk als ze schrijft dat mensen zaken verdraaien omdat ze er belang bij hebben. Ik vind dat heel erg. Terwijl ik daar verder over na liep te denken, kwam een grote categorie vooroordelen in beeld, waar iedereen wel aan meewerkt om ze (deels) in stand te houden. Het zijn zelfs vooroordelen waar we ons vaak niet voor schamen, maar juist heel erg om moeten lachen: de vooroordelen over de verschillen tussen man en vrouw. En de reden dat ik gisteren bijna gesloopt was, had zijn basis in een bevestiging van een vooroordeel over mannen.
Man heeft al een paar jaar een aantal gaten in zijn gebit. Hij vond het niet nodig om daar wat aan te laten doen, terwijl ik het niet echt een mooi gezicht vind om elke keer te moeten zien dat er een paar kiezen ontbreken. De komst van gat 3 was de druppel en na een jaar onderhandelen, boos worden, lief vragen en uitzoekwerk, ging Man overstag. Gisteren was de eerste behandeling voor het plaatsen van de implantaten: het monteren van het schroefdraad.
Inmiddels had Man via de tandtechnicus recepten gekregen voor een antibiotica-kuur, zware pijnstillers, minder zware pijnstillers en een ontsmettend spoeldrankje. Dit zag er wel erg heftig uit en het leek mij geen gek idee, dat Man zijn vakantie 1 dag eerder zou laten beginnen. Dus Man was gisteren vrij. Uiteindelijk voor hem een goede beslissing, maar voor mij was het toch fijner geweest als hij naar het werk was gegaan.
Mannen die ergens last van hebben, zijn over het algemeen (goeden daargelaten) namelijk erg!!. En Man valt onder deze categorie. Hij liep dus kreunend en steunend door het huis of lag zielig te doen op de bank, alsof de wereld aan het vergaan was. De tandtechnicus had een ijszak meegegeven en die moest elke keer opzichtig uit de vriezer worden gehaald (het moet natuurlijk wel opvallen). Elk medicijngebruik moet uitgebreid besproken worden, waarbij ik vol bewondering moet zijn voor de stoerheid waarmee hij het toch maar volhoudt. Het bleek echter nog wat erger te kunnen: zodra Man in staat was iets te doen wat hij normaal gesproken ook doet, was dat een overwinning van wereldformaat en was het mijn taak om hem daarvoor de hemel in te prijzen.
Het nemen van rust was voor mij gisteren niet echt weggelegd.
Het lijkt er echter op dat het vandaag met Man iets beter gaat. Hij zegt dat de pijn meer zeurt dan heftig is, en hij heeft een normaal ontbijt gegeten. Misschien dat hij nu wat meer last krijgt van de antibiotica. Maar dat zien we dan wel weer. Vanmiddag wil hij helpen bij het in elkaar zetten van de straatversiering voor het jaarlijkse dorpsfeest. Ik denk dat de afleiding hem goed zal doen. Bovendien kan hij dan in geuren en kleuren zijn verhaal aan anderen kwijt.
Maar ondanks alle goede berichten en vooruitzichten, kwam hij net naar beneden om zeer pontificaal de ijszak weer uit de vriezer te halen omdat zijn gezicht toch nog iets gezwollen was.
Het zal voor mij wel weer een zwaar dagje worden. Maandag gaat hij op vakantie. Ik voel me niet schuldig dat ik mij daarop verheug.
zaterdag 27 augustus 2011
vrijdag 26 augustus 2011
Iets te druk
Vandaag is het iets te druk en ben ik daardoor te moe om mijn verhaal te doen. Ik ga ervan uit dat het morgen beter gaat. Dus horen jullie morgen meer van mij.
vrijdag 19 augustus 2011
Beeldvorming, suggestie en nuance
Mijn schoonvader bleek voor mij een roddelblad te hebben gekocht. Geen idee waarom, hij heeft hem aan Man meegegeven toen die daar op bezoek kwam. De roddelbladen zijn meesters in het suggereren van dingen die niet of deels waar zijn. "Frans Bouwer verliefd op vakantie" is een kop op de voorpagina en tesamen met de bijgeplaatste foto suggereert het blad dat Frans Bauer tijdens de vakantie weer verliefd op zijn vrouw is geworden. Het tegendeel bleek waar, Frans Bauer werd geknuffeld en gekust door een zeeleeuw. Dit zijn dingen die je kunt verwachten in de roddelpers en je kijkt er niet meer van op.
Maar afgelopen week zat ik vol verbazing naar de radio te luisteren. Ik vind de radio, en zeker radio 1, een veel serieuzer medium dan een roddelblad en daarom verwacht ik daar een meer kritische houding. Kennelijk heb ik mij daarin vergist. Ik geef twee voorbeelden van wat ik hoorde.
96% van de leden van FNV Bondgenoten is tegen het pensioenakkoord
Dit werd gezegd door de voorzitter van Abva-Kabo FNV in een interview over het pensioenakkoord. De aanleiding was de vraag welk stemadvies de ena grootste bond van Nederland haar leden zou geven. Het "toeval" wilde dat het dezelfde interviewer was, die met de voorzitter van FNV Bondgenoten gesproken had. Dus de interviewer had kunnen weten dat de bewering van de voorzitter van Abva-Kabo FNV niet helemaal de lading dekte.
Het klopt dat 96% van de leden DIE EEN STEM HEBBEN UITGEBRACHT tegen het pensioenakkoord hebben gestemd. Maar kennelijk wordt er gemakshalve even vergeten dat MAAR 23% van de leden een stem hebben uitgebracht. Dat is nog minder dan een kwart! Het kan aan mij liggen maar voor mij ligt het dan toch wel wat genuanceerder dan wat de voorzitter van Abva-Kabo FNV beweert.
Mexicaanse man beraamt aanslag op betogers tegen paus
Dit was ook een hele leuke. Het gaat om de katholieke wereldjongerendagen in Madrid, Spanje.Het klopt dat er een man gearresteerd was die van plan was een aanslag te plegen tijdens een demonstratie. Alleen was het geen demonstratie tegen de paus, hoewel het wel met de paus te maken had. De betogers waren het er niet mee eens dat een land in crisis miljoenen investeerde in een "privé-feestje" van de katholieke kerk en de paus. Volgens de betogers mocht de paus best een bijeenkomst in hun land organiseren en bijwonen, maar dan moeten alle kosten die gemaakt worden in de vorm van kortingen op openbaar vervoer, beveiligingskosten, het beschikbaarstellen van scholen voor onderdak ook voor rekening van de katholieke kerk komen. En niet voor rekening van de belastingbetaler.
Het was in ieder geval GEEN demonstratie tegen de paus.
En gisteravond kwam ik deze op teletekst tegen en die raakte mij het meest.
Eén dode tijdens pukkelpop.
Mijn eerste reactie was: zal wel weer een drugsdode zijn. Want dat is vaak de enige reden voor media om zoiets te melden. Vanmorgen bleek dat ik last had van een door de media gecreëerd vooroordeel. Het dodental was toen opgelopen tot 5 en de oorzaak was een onverwachte windhoos op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Ik schaamde mij diep voor mijn vooroordeel. Maar ik snap niet waarom er niet voor de tekst "noodweer kost leven op pukkelpop" is gekozen.
Bij deze bied ik mijn excuses aan voor mijn vooroordeel en wens ik mogelijke nabestaanden die mijn blog lezen heel veel sterkte in deze voor hun moeilijke tijd.
Maar afgelopen week zat ik vol verbazing naar de radio te luisteren. Ik vind de radio, en zeker radio 1, een veel serieuzer medium dan een roddelblad en daarom verwacht ik daar een meer kritische houding. Kennelijk heb ik mij daarin vergist. Ik geef twee voorbeelden van wat ik hoorde.
96% van de leden van FNV Bondgenoten is tegen het pensioenakkoord
Dit werd gezegd door de voorzitter van Abva-Kabo FNV in een interview over het pensioenakkoord. De aanleiding was de vraag welk stemadvies de ena grootste bond van Nederland haar leden zou geven. Het "toeval" wilde dat het dezelfde interviewer was, die met de voorzitter van FNV Bondgenoten gesproken had. Dus de interviewer had kunnen weten dat de bewering van de voorzitter van Abva-Kabo FNV niet helemaal de lading dekte.
Het klopt dat 96% van de leden DIE EEN STEM HEBBEN UITGEBRACHT tegen het pensioenakkoord hebben gestemd. Maar kennelijk wordt er gemakshalve even vergeten dat MAAR 23% van de leden een stem hebben uitgebracht. Dat is nog minder dan een kwart! Het kan aan mij liggen maar voor mij ligt het dan toch wel wat genuanceerder dan wat de voorzitter van Abva-Kabo FNV beweert.
Mexicaanse man beraamt aanslag op betogers tegen paus
Dit was ook een hele leuke. Het gaat om de katholieke wereldjongerendagen in Madrid, Spanje.Het klopt dat er een man gearresteerd was die van plan was een aanslag te plegen tijdens een demonstratie. Alleen was het geen demonstratie tegen de paus, hoewel het wel met de paus te maken had. De betogers waren het er niet mee eens dat een land in crisis miljoenen investeerde in een "privé-feestje" van de katholieke kerk en de paus. Volgens de betogers mocht de paus best een bijeenkomst in hun land organiseren en bijwonen, maar dan moeten alle kosten die gemaakt worden in de vorm van kortingen op openbaar vervoer, beveiligingskosten, het beschikbaarstellen van scholen voor onderdak ook voor rekening van de katholieke kerk komen. En niet voor rekening van de belastingbetaler.
Het was in ieder geval GEEN demonstratie tegen de paus.
En gisteravond kwam ik deze op teletekst tegen en die raakte mij het meest.
Eén dode tijdens pukkelpop.
Mijn eerste reactie was: zal wel weer een drugsdode zijn. Want dat is vaak de enige reden voor media om zoiets te melden. Vanmorgen bleek dat ik last had van een door de media gecreëerd vooroordeel. Het dodental was toen opgelopen tot 5 en de oorzaak was een onverwachte windhoos op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Ik schaamde mij diep voor mijn vooroordeel. Maar ik snap niet waarom er niet voor de tekst "noodweer kost leven op pukkelpop" is gekozen.
Bij deze bied ik mijn excuses aan voor mijn vooroordeel en wens ik mogelijke nabestaanden die mijn blog lezen heel veel sterkte in deze voor hun moeilijke tijd.
maandag 15 augustus 2011
Nog steeds verscheurd
Mijn moeder is geboren in de oorlog. Haar vader, mijn opa, heeft het grootste gedeelte van de oorlog ondergedoken gezeten bij zijn schoonouders en was bijna betrapt toen een NSB-er na spertijd bij die schoonouders gezellig langs kwam. Verder vertelde mijn oma dat haar familie aan het einde van de oorlog een hele jonge Duitse soldaat hebben helpen deserteren. Dat hebben ze bijna met hun leven moeten bekopen.
Wij moesten het dus niet in ons hoofd halen 4 mei over te slaan.
Mijn vader is voor de oorlog geboren. Hij was iets meer dan 3 jaar oud toen hij en zijn moeder, mijn oma, op Celebes (tegenwoordig Sulawesi) in een kamp werden geïnterneerd. Zijn vader was militair in het KNIL en wist met een groepje collega's nog een tijdje uit handen van de Japanners te blijven. De guerillastrijd die ze gevoerd hebben was kennelijk spannend genoeg voor een boek, maar te slecht georganiseerd om het er levend vanaf te brengen. Uiteindelijk is hij door de Japanners onthoofd.
Mijn vader deed nooit mee aan 4 mei, dat ging altijd over die andere oorlog. Niet over de oorlog die hij had meegemaakt. En daar werd, zoals bij zovelen die de oorlog in Nederlands Indië hebben meegemaakt, niet over gesproken.
Op 15 augustus stonden wij als gezin echter nooit stil bij zijn oorlog. Het zou me niks verbazen als dat kwam door vakanties of omdat het een normale werkdag was. Het heeft waarschijnlijk ook niet geholpen dat de herdenking in Den Haag is, voor ons niet echt naast de deur. Maar eerlijk is het niet.
Ik denk dat ik nu zo'n 15 jaar donateur ben van de stichting "Herdenking 15 augustus 1945". De eerste keer dat ik naar Den Haag ging om de herdenking van de capitulatie van Japan bij te wonen, was een openbaring. Het voelde alsof er een stukje van mij thuiskwam. Ik had graag samen met mijn vader en mijn oma de herdenking willen meemaken, maar daar is het helaas nooit van gekomen. Vorig jaar ben ik er nog bij geweest en vandaag was ik op tijd terug om het belangrijkste gedeelte op de tv te kunnen volgen.
Maar op 4 mei blijft het voelen dat ik mijn vader in de steek laat (zelfs nu hij al 11 jaar niet meer onder ons is) en op 15 augustus voelt het niet goed voor mijn moeder. Verbazingwekkend dat een oorlog die inmiddels 66 jaar geleden is, nog steeds van invloed op je leven kan zijn.
Wij moesten het dus niet in ons hoofd halen 4 mei over te slaan.
Mijn vader is voor de oorlog geboren. Hij was iets meer dan 3 jaar oud toen hij en zijn moeder, mijn oma, op Celebes (tegenwoordig Sulawesi) in een kamp werden geïnterneerd. Zijn vader was militair in het KNIL en wist met een groepje collega's nog een tijdje uit handen van de Japanners te blijven. De guerillastrijd die ze gevoerd hebben was kennelijk spannend genoeg voor een boek, maar te slecht georganiseerd om het er levend vanaf te brengen. Uiteindelijk is hij door de Japanners onthoofd.
Mijn vader deed nooit mee aan 4 mei, dat ging altijd over die andere oorlog. Niet over de oorlog die hij had meegemaakt. En daar werd, zoals bij zovelen die de oorlog in Nederlands Indië hebben meegemaakt, niet over gesproken.
Op 15 augustus stonden wij als gezin echter nooit stil bij zijn oorlog. Het zou me niks verbazen als dat kwam door vakanties of omdat het een normale werkdag was. Het heeft waarschijnlijk ook niet geholpen dat de herdenking in Den Haag is, voor ons niet echt naast de deur. Maar eerlijk is het niet.
Ik denk dat ik nu zo'n 15 jaar donateur ben van de stichting "Herdenking 15 augustus 1945". De eerste keer dat ik naar Den Haag ging om de herdenking van de capitulatie van Japan bij te wonen, was een openbaring. Het voelde alsof er een stukje van mij thuiskwam. Ik had graag samen met mijn vader en mijn oma de herdenking willen meemaken, maar daar is het helaas nooit van gekomen. Vorig jaar ben ik er nog bij geweest en vandaag was ik op tijd terug om het belangrijkste gedeelte op de tv te kunnen volgen.
Maar op 4 mei blijft het voelen dat ik mijn vader in de steek laat (zelfs nu hij al 11 jaar niet meer onder ons is) en op 15 augustus voelt het niet goed voor mijn moeder. Verbazingwekkend dat een oorlog die inmiddels 66 jaar geleden is, nog steeds van invloed op je leven kan zijn.
vrijdag 12 augustus 2011
Een zegen of een plaag?
Nu ik een groot deel van mijn dagen aan de radio gekluisterd ben, hoor ik van alles en nog wat voorbij komen. Zo heb ik inmiddels geleerd dat de ijssalons als paddestoelen uit de grond schieten. En zolang de eigenaar het ijs zelf maakt, het "ambachtelijk gemaakt" ijs mag heten. Het maakt dus bijvoorbeeld niet uit of je voor je bananenijs echte bananen gebruikt of een smaakstof. In beide gevallen is sprake van ambachtelijk bereid ijs.
Geen idee wat je met deze "kennis" moet, maar het is nu in ieder geval aan de vergetelheid ontrukt.
En vandaag hoorde ik dat de pc vandaag precies 30 jaar bestaat. Op 12 augustus 1981 bracht IBM de eerste pc voor particulieren op de markt met een prijs van $1500,00. In het eerste half jaar werden er zo'n 250.000 stuks verkocht. Op dit moment verkeert de pc in zwaar weer omdat de mensen liever voor een laptop of tablet gaan.
30 Jaar geleden is dus het startsein gegeven voor een grote cultuuromslag in het kantoorgebeuren. En nu kunnen we ons een leven zonder pc niet meer indenken. Sterker nog, een stroomstoring of een technische storing en het volledige arbeidsproces ligt plat. Niemand is dan nog meer in staat om zijn werk te doen. Telefooncentrales doen het niet meer, want computergestuurd, en iedereen zit duimen te draaien omdat hij of zij niet meer bij zijn gegevens kan komen.
Vanwege een technische storing in het computersysteem was het UMCG een dag volledig gesloten en werden alle poliklinische afspraken afgezegd omdat men niet meer bij de elektronische patiëntendossiers kon komen. Ik ben benieuwd hoelang die patiënten moeten wachten voordat ze alsnog weer langs kunnen komen. En alle spoedeisende gevallen werden zoveel mogelijk bij andere ziekenhuizen ondergebracht.
Op dat soort momenten zit ik mij echt af te vragen of het wel zo gunstig is dat we inmiddels zo afhankelijk zijn geworden van de computer en elektronica. We kunnen niet meer zonder en soms vind ik dat wel heel erg eng.
Geen idee wat je met deze "kennis" moet, maar het is nu in ieder geval aan de vergetelheid ontrukt.
En vandaag hoorde ik dat de pc vandaag precies 30 jaar bestaat. Op 12 augustus 1981 bracht IBM de eerste pc voor particulieren op de markt met een prijs van $1500,00. In het eerste half jaar werden er zo'n 250.000 stuks verkocht. Op dit moment verkeert de pc in zwaar weer omdat de mensen liever voor een laptop of tablet gaan.
30 Jaar geleden is dus het startsein gegeven voor een grote cultuuromslag in het kantoorgebeuren. En nu kunnen we ons een leven zonder pc niet meer indenken. Sterker nog, een stroomstoring of een technische storing en het volledige arbeidsproces ligt plat. Niemand is dan nog meer in staat om zijn werk te doen. Telefooncentrales doen het niet meer, want computergestuurd, en iedereen zit duimen te draaien omdat hij of zij niet meer bij zijn gegevens kan komen.
Vanwege een technische storing in het computersysteem was het UMCG een dag volledig gesloten en werden alle poliklinische afspraken afgezegd omdat men niet meer bij de elektronische patiëntendossiers kon komen. Ik ben benieuwd hoelang die patiënten moeten wachten voordat ze alsnog weer langs kunnen komen. En alle spoedeisende gevallen werden zoveel mogelijk bij andere ziekenhuizen ondergebracht.
Op dat soort momenten zit ik mij echt af te vragen of het wel zo gunstig is dat we inmiddels zo afhankelijk zijn geworden van de computer en elektronica. We kunnen niet meer zonder en soms vind ik dat wel heel erg eng.
vrijdag 5 augustus 2011
Het is echt geen onwil
Het is echt geen onwil dat ik op dit moment niet veel blog. Sterker nog, in mijn hoofd buitelen de onderwerpen door elkaar heen. Alleen heb ik de energie niet om daar iets mee te doen.
In eerste instantie blog ik natuurlijk voor mijzelf, hoewel ik het natuurlijk wel leuk vind als anderen mijn blog ook lezen. Net als ik het heel erg leuk vind om bij anderen te lezen. Maar toch voelt het niet prettig als anderen voor niks op mijn blog kijken, omdat ik niet in staat ben geweest om er iets op te zetten.
Op dit moment leef ik nog steeds via het regime van 1 activiteit van 2 uur (meestal buiten de deur) en de rest van de dag rust houden. En op de dagen dat ik geen activiteit buiten de deur heb, is het zoeken naar een evenwicht van bezig zijn en rust. Inmiddels heb ik ontdekt dat de meeste mensen onder rust iets heel anders verstaan dan wat het voor mij inhoudt. De meeste mensen verstaan onder rust iets wat ik "iets voor mezelf" doen, bijvoorbeeld tv kijken, een boek lezen, handwerken, puzzelen, bloggen. Ik zou graag willen dat ik al zover ben, maar dat is nog niet het geval. Voor mij is rust (op dit moment) met mijn ogen dicht ergens te gaan zitten met de mogelijkheid mijn hoofd te ondersteunen en luisteren naar de radio. Luisteren naar de radio is het enige wat makkelijk te doen is met je ogen dicht.
Het overgrote gedeelte van mijn dagen wordt dus op deze manier met rusten doorgebracht. En het zal duidelijk zijn dat er dan niet veel ruimte meer overblijft voor andere dingen. Het is natuurlijk wel zo, dat ik bepaal waar ik de resterende tijd aan besteedt. En op dit moment kies ik dan toch voor de meer huishoudelijke zaken in plaats van dingen voor mijzelf. Ik vind het voor Man al vervelend genoeg dat ik op dit moment niet zo functioneer als dat ik een maand geleden nog deed. Dus ik wil hem niet met extra werk opzadelen.
Het brengt het leven terug tot heel basale vragen: ga ik bloggen of ga ik onder de douche, stop ik een was in de wasmachine of ga ik de kooi van chinchilla's ontsmetten, ga ik mijn mail bekijken of vouw ik de was op, ga ik uitgebreid/meer bewerkelijk koken of lees ik de krant.
Laat duidelijk zijn dat ik, op dit moment, geen enkele moeite heb met hoe mijn leven er nu uit ziet. Ik vind het steeds meer een verademing dat ik na 30 jaar roofbouw op mijn lichaam, nu niet meer hoef te vechten. Niet tegen mijzelf en niet tegen de rest van de wereld, ondanks het onbegrip wat ik nu bijna dagelijks tegenkom. En ik heb er alle vertrouwen in dat het over een tijdje beter zal gaan. Maar dat houdt wel in dat sommige dingen erbij inschieten, zoals het bloggen. Om niet het contact met alle mensen die mijn blog lezen kwijt te raken, wil ik proberen in het bloggen iets meer structuur te creëren. Daarom heb ik mijzelf voorgenomen om vrijdag tot blogdag te benoemen. Vrijdag is (tot nu toe) de meest rustige dag in mijn week en ik ga ervan uit dat het moet lukken om ergens op die dag een teken van leven te geven.
En dan heb ik op dit moment weer meer dan genoeg gedaan, dus ga ik mij weer boven vermaken in het hoekje van de bedbank, met een stapel kussens in mijn rug en radio 1 in mijn oren.
In eerste instantie blog ik natuurlijk voor mijzelf, hoewel ik het natuurlijk wel leuk vind als anderen mijn blog ook lezen. Net als ik het heel erg leuk vind om bij anderen te lezen. Maar toch voelt het niet prettig als anderen voor niks op mijn blog kijken, omdat ik niet in staat ben geweest om er iets op te zetten.
Op dit moment leef ik nog steeds via het regime van 1 activiteit van 2 uur (meestal buiten de deur) en de rest van de dag rust houden. En op de dagen dat ik geen activiteit buiten de deur heb, is het zoeken naar een evenwicht van bezig zijn en rust. Inmiddels heb ik ontdekt dat de meeste mensen onder rust iets heel anders verstaan dan wat het voor mij inhoudt. De meeste mensen verstaan onder rust iets wat ik "iets voor mezelf" doen, bijvoorbeeld tv kijken, een boek lezen, handwerken, puzzelen, bloggen. Ik zou graag willen dat ik al zover ben, maar dat is nog niet het geval. Voor mij is rust (op dit moment) met mijn ogen dicht ergens te gaan zitten met de mogelijkheid mijn hoofd te ondersteunen en luisteren naar de radio. Luisteren naar de radio is het enige wat makkelijk te doen is met je ogen dicht.
Het overgrote gedeelte van mijn dagen wordt dus op deze manier met rusten doorgebracht. En het zal duidelijk zijn dat er dan niet veel ruimte meer overblijft voor andere dingen. Het is natuurlijk wel zo, dat ik bepaal waar ik de resterende tijd aan besteedt. En op dit moment kies ik dan toch voor de meer huishoudelijke zaken in plaats van dingen voor mijzelf. Ik vind het voor Man al vervelend genoeg dat ik op dit moment niet zo functioneer als dat ik een maand geleden nog deed. Dus ik wil hem niet met extra werk opzadelen.
Het brengt het leven terug tot heel basale vragen: ga ik bloggen of ga ik onder de douche, stop ik een was in de wasmachine of ga ik de kooi van chinchilla's ontsmetten, ga ik mijn mail bekijken of vouw ik de was op, ga ik uitgebreid/meer bewerkelijk koken of lees ik de krant.
Laat duidelijk zijn dat ik, op dit moment, geen enkele moeite heb met hoe mijn leven er nu uit ziet. Ik vind het steeds meer een verademing dat ik na 30 jaar roofbouw op mijn lichaam, nu niet meer hoef te vechten. Niet tegen mijzelf en niet tegen de rest van de wereld, ondanks het onbegrip wat ik nu bijna dagelijks tegenkom. En ik heb er alle vertrouwen in dat het over een tijdje beter zal gaan. Maar dat houdt wel in dat sommige dingen erbij inschieten, zoals het bloggen. Om niet het contact met alle mensen die mijn blog lezen kwijt te raken, wil ik proberen in het bloggen iets meer structuur te creëren. Daarom heb ik mijzelf voorgenomen om vrijdag tot blogdag te benoemen. Vrijdag is (tot nu toe) de meest rustige dag in mijn week en ik ga ervan uit dat het moet lukken om ergens op die dag een teken van leven te geven.
En dan heb ik op dit moment weer meer dan genoeg gedaan, dus ga ik mij weer boven vermaken in het hoekje van de bedbank, met een stapel kussens in mijn rug en radio 1 in mijn oren.
Abonneren op:
Posts (Atom)