Oeps!

Zoals zoveel Nederlanders is mijn gewicht ietwat aan de zware kant. Volgens de BMI-regels ligt mijn ideale gewicht op 67,5kg. Het schommelde jarenlang rond de 69kg, iets teveel maar nog steeds aan de goede kant van de BMI-regels.
Het laatste jaar ligt het echter eerder rond de 72kg en dat is aan de verkeerde kant van de schaal. Gevoelsmatig een te verwaarlozen marge. Ik lag er niet wakker van. Na de wintersport had ik het gevoel dat er wel behoorlijk wat bijgekomen was maar ik ging er vanuit dat na een week wandelen de extra kilo's van de wintersport wel verdwenen zouden zijn.

Vanmorgen leek het mij geen gek idee om eens naar mijn gewicht te kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen: 76 kilo, schoon aan de haak. Ik ben wel heel erg geschrokken.
Ik weet dat ik door mijn vermoeidheid de neiging heb om uit vermoeidheid te eten (mensen met een slaaptekort zijn over het algemeen zwaarder dan mensen zonder). Daarnaast gaat al mijn energie op aan de voorbereidingen van mijn voettocht en voor serieus nadenken over wat ik in mijn mond stop is op dit moment in mijn hoofd niet echt ruimte. Ik ben een echte snaaier, als iets open is moet het ook op. De problemen zitten niet in de gewone maaltijden, die voldoen aan alle richtlijnen die eraan gesteld worden.

Eigenlijk was ik van plan volgende week de eerste kleren voor mijn tocht te kopen. Maar met die, in totaal, 7 kilo teveel scheelt dat toch snel een kledingmaat. Ervan uitgaande dat mijn kleding tijdens de grote tocht nog wel ruimer zal gaan zitten, moet ik nu toch maatregelen gaan nemen. Niet dat ik denk die 7 kilo in een week kwijt te raken, maar ik kan in ieder geval wel mijn best gaan doen.


Om vervolgens de keuken in de duiken om een eigengemaakte pompoenpizza in elkaar te draaien.

Voorraadkast leegeten

De combinatie van  Man die tijdens mijn afwezigheid geen boodschappen heeft gedaan en de opmerking van Valhalla maakten dat er ineens iets tot mij doordrong.
Er ligt een lijst van zaken die ik voor vertrek moet regelen en, indien nodig, ook met Man moet afspreken. Daar staat niets over eten kopen en koken op. Man is echter geen keukenprins en de kans dat hij tijdens mijn afwezigheid bonen, linzen, bloem en dergelijke zal gebruiken is te verwaarlozen. Wil ik bij thuiskomst niet de halve voorraadkast weg moeten gooien, dan zal ik van te voren zelf een deel van de inhoud van de voorraadkast in de maaltijden moeten verwerken.

Gisteravond hebben Man en ik zowel het keukenkastje met etenswaren en de voorraadkast volledig leeggehaald. Alles wat ruim houdbaar was tot na mijn terugkomst kon zonder probleem weer de kast in. Dat scheelde toch 1 kilo gedroogde grote witte bonen, 500gram spätzle en nog wat andere kleine dingetjes. De blikken en potten gaan ook wel op als Man alleen voor zijn eten moet zorgen. En ik gebruik daar de komende tijd ook nog wel het een en ander van.
De afdeling snoep en zoutjes viel ook mee. Het enige wat over datum was, waren de chips dus die hebben we maar direct opgegeten. Alleen de chocoladerozijnen en graanrepen moeten voor vertrek echt op. Dat gaat wel lukken. De rest kan blijven liggen totdat ik terugkom. Niet dat Man er niet van mag eten, maar hij doet dat nooit.

Hoewel we al jaren aangebroken pakken en zakken in het keukenkastje stoppen, heeft Man toen ik er niet was een nieuwe zak rozijnen en een nieuwe zak cashewnoten open gemaakt. Daar hebben we nu twee opengemaakte zakken van. Die moeten voor vertrek toch wel op, anders zijn ze niet lekker meer.
En wat heel duidelijk van te voren opgemaakt moet worden zijn de verschillende soorten meel die in het keukenkastje staat: havervlokken, volkorenmeel, roggemeel, polenta en sojameel. Hetzelfde geldt voor de kokosrasp en het amandelschaafsel.

Eigenlijk was ik best tevreden. In mijn kasten liggen weinig overbodige zaken en dingen die over datum zijn. Als ik niet voor bijna een half jaar weg zou gaan dan was het ook niet nodig om de kasten leeg te eten. Ik ben best tevreden met mijzelf.

Een beetje "unheimisch"

Afgelopen maandag ben ik laat thuis gekomen na een te lange dag. Het is nu donderdag en het lukt me nog steeds niet om mijn draai te vinden.
Dinsdag en woensdag gebruikt om rust te houden en het huishouden weer draaiend te krijgen. Ik ben erg benieuwd hoe Man het 4,5 maand gaat redden in zijn eentje. De afgelopen week vond hij het in ieder geval niet nodig om een was te draaien en boodschappen te doen (met uitzondering van de groente- en fruittas).

Tijdens het wandelen veel geleerd en ontdekt. Ik denk dat ik tijd nodig heb om dat allemaal te verwerken en een plekje te geven. Het is ook duidelijk geworden dat ik nog flink zal moeten oefenen om mijn conditie te verbeteren.
Ik ben heel blij dat ik nog bijna 3 maanden heb om aan mijn voorbereidingen te werken. Aan de andere kant voelt het als veel te kort om alles voor elkaar te krijgen wat er nog gebeuren moet. En, als ik heel eerlijk ben, ik weet eigenlijk niet zo goed of ik naar huis had gewild of dat ik liever door was blijven lopen, hoewel het wel behoorlijk koud was (maar wel droog).


Kortom, een warrig berichtje van een warrige Stuiterbol. 

Weer een weekje afwezig

Afgelopen vrijdag ben ik, na het lopen van een etappe van het Pieterpad, zo'n 3 uur bezig geweest om van Hellendoorn weer thuis te komen. Als de buschauffeur op tijd had bedacht dat hij een andere route had kunnen nemen, was ik een half uur minder lang onderweg geweest.
Dus zo langzaamaan wordt de afstand tussen huis en het startpunt van de volgende etappe te groot om op 1 dag te doen.

Maandag ga ik voor een week naar een bungalowpark om van daaruit 6 etappes van het Pieterpad te lopen. Het is ook een goede test om te zien of mijn lichaam 6 dagen (inclusief 1 rustdag) achter elkaar kan lopen.

Dus ik ben weer een week verstoken van internet, kranten en dergelijke. In tegenstelling tot de wintersportvakantie, heb ik nu wel de beschikking over een tv. Ik denk echter dat ik 's avonds wel zo moe zal zijn dat ik zo snel mogelijk mijn bed in duik.
Duim maar voor redelijk weer, dat kan ik wel gebruiken.

Ik ben er toch niet blij mee

Het is half oktober 2011. Ik zit in de bus en lees op de monitor dat met ingang van 1 november de strippenkaart niet meer gebruikt kan worden. Het dringt op dat moment niet echt tot mij door. Ik gebruik de bus meestal om van de parkeerplaats aan de rand van de stad in de stad te komen en daar zijn speciale kaartjes voor in het leven geroepen.
Eind oktober dringt het wel tot mij door. Ik moet op 4 november naar Nijmegen en moet daarvoor met de bus van huis naar het station. Er zit niks anders op, ik moet een OV-chipkaart aanschaffen.

Alle berichtgeving over het kraken van de kaart en dergelijke zitten, hoewel soms al jaren geleden, nog vers in mijn geheugen. Ik ben dan ook blij verrast dat het aanschaffen van een anonieme OV-chipkaart niet eens erg moeilijk blijkt te zijn. Het enige wat iets van zoekwerk vereiste was het vinden van een plek waar een automaat stond waar die dingen te verkrijgen waren. Na de aankoop en het eerste gebruik, wat helemaal niet moeilijk bleek te zijn, zat er een positief blogje in mijn hoofd maar door allerlei andere zaken was het er niet van gekomen om erover te schrijven. Ook het bijladen van saldo bleek een fluitje van een cent te zijn.

Sinds die tijd ben ik ook het Pieterpad gaan lopen en maak ik vaker gebruik van het openbaar vervoer. Het is soms wat puzzelen om de meest efficiënte verbinding te vinden maar het lukt aardig. Met het lopen van het Pieterpad dient zich ook het eerste nadeel aan. Een strippenkaart is door meerdere personen tegelijkertijd te gebruiken en een OV-chipkaart niet. Dus toen Man besloot een dag mee te lopen, was er een probleem. Gelukkig heeft de maatschappij die hier in de regio het busvervoer in handen heeft daar een oplossing voor verzonnen: losse kaartjes die je bij de chauffeur kunt kopen. Ze zijn duurder dan als je de OV-chipkaart gebruikt maar voor incidenteel busgebruik zeer praktisch.

Vandaag liep ik echter tegen een ander probleem aan en dat heeft gemaakt dat ik toch niet blij ben met de OV-chipkaart. Ook vandaag stond een stukje Pieterpad op het programma. Auto op het parkeerterrein en daarna met de bus naar het station. De waarde op de kaart bedroeg ongeveer € 44,00. De trein naar Ommen zou rond de € 19,00 liggen. Om met de bus te kunnen reizen moet er minimaal € 10,00 op de kaart staan en voor de trein ligt dat bedrag op € 20,00. Saldo op de kaart € 44,00 -/- busreis station -/- treinreis Ommen, dan zou ik net boven de € 20,00 uitkomen. Maar in Hellendoorn zou ik ook weer met de bus moeten voordat ik in de trein zou stappen en ik wist niet hoeveel die treinreis zou bedragen. Daarna moet ik nog met de bus terug naar de auto. Er zat dus een kans in, dat ik in Nijverdal op de trein zou willen stappen en dat niet zou kunnen omdat er niet genoeg saldo op de kaart zou staan. Of ik zou de trein nog halen maar zou daarna geen saldo meer hebben voor de bus. Gelukkig had ik in de stad nog tijd over om mijn OV-chipkaart op te laden. Maar als ik met het openbaar vervoer reis, wil ik mij niet druk hoeven te maken over dit soort rampscenario's en mij niet bezig te houden met het maken van allerlei rekensommetjes.

Ik weet dat ik kan kiezen voor een persoonlijke OV-chipkaart, dan wordt mijn saldo automatisch aangevuld. Omdat ik echter zo weinig gebruik maak van het openbaar vervoer (daarvoor zijn de verbindingen hier te slecht) en de kans groot is dat ik na mijn voettocht voorlopig niet meer met de bus of trein ga, heb ik niet veel aan een persoonlijke OV-chipkaart. We maken hier geen gebruik van allerlei kortingsregelingen, abonnementen en dergelijke.
In eerste instantie was ik positief maar nu vind ik de OV-chipkaart toch niet zo handig meer. Ik ben benieuwd wat jullie vinden.

Foto's van de wintersport

Voor degenen die het leuk vinden, een aantal foto's van onze vakantie.

Ik ben er weer (voor even)

We zijn weer thuis en, zoals al verwacht, is het best redelijk goed gegaan. De irritaties tussen het andere stel en ons zijn niet torenhoog gerezen, we kunnen dus nog steeds met elkaar door 1 deur. Hongaarse Roemeen bleek voor een deel dezelfde besluiteloze trekken te hebben als Man die daar weer erg veel van leerde. Het had allemaal veel erger gekund.

Man heeft de tijd van zijn leven gehad. Het skigebied waar wij zaten was over een behoorlijke hoeveelheid kilometers met elkaar verbonden dus hij zat niet aan een en dezelfde piste vast. En hij zou volgend jaar direct weer willen. Bij thuiskomst is Man direct op zoek gegaan naar zijn schaatsen en was zondag en maandag al weer het ijs op.

Het is alleen overduidelijk dat ik en wintersport niet samen gaan. Begrijp me goed, ik heb me niet verveeld. Ik heb veel gewandeld door kniehoge sneeuw, mist en langs afgronden. Ik heb genoten van mooie vergezichten en vol verbazing het hele wintersportgebeuren aangezien. Maar de lol om jezelf vrijwillig een week je te vermaken in sneeuw en kou is mij volledig ontgaan. En daarbij maakt het voor mij gevoelsmatig niet uit of ik nu wel of niet zou kunnen skiën. Bij thuiskomst was ik ook niet blij met de kou die ik hier tegenkwam, hoewel ik het wel super zou vinden als er weer eens een elfstedentocht verreden zou kunnen worden.
En nu ik berekend heb hoeveel deze vakantie ons gekost heeft, en we hebben echt zo zuinig mogelijk aangedaan, dan hoeft het voor mij helemaal niet meer. Voor datzelfde bedrag hadden we in de zomer 3 weken op vakantie gekund.

Man wil volgend jaar wel weer, voor mij hoeft het niet meer. Gelukkig hoeven we daar voor voorlopig geen beslissing over te nemen. Na mijn voettocht is er vast geen ruimte meer voor een wintersportvakantie en daarna zien we wel weer verder.