Na bijna 3 jaar neem ik afscheid van mijn eerste blog om weer opnieuw te beginnen.
Van een traditioneel huwelijk naar een LAT-huwelijk
Van een baan bij een bestaand bedrijf naar een baan bij een nieuw op te richten BV in een crisisgevoelige branche.
Van weinig bewegen vanwege diverse blessures naar trainen voor een achtste triatlon.
Van een tijdelijk onderkomen in een vakantiechalet naar een meer permanente plek die ik thuis kan noemen.
Kortom: Stuiterbolletje begint opnieuw
zondag 6 oktober 2013
maandag 30 september 2013
Sorry!
De afgelopen maanden waren hectisch en vooral niet leuk. In de praktijk vertaald komt dat neer op "stand overleven" en zorgen dat de meest noodzakelijke dingen gedaan worden die gedaan moeten worden.
Het voorproefje kwam al met de mededeling van Man dat hij liever alleen op vakantie wilde, hoewel mededeling niet de lading dekt. Coach en ik zien dat hij dat wel heel graag wil en proberen Man dan zover te krijgen dat hij ophoudt met sociaal wenselijk gedrag.
Eind juni werd duidelijk dat Man niet alleen liever alleen op vakantie wilde maar ook ons huwelijk (tijdelijk) wilde ombouwen naar een LAT-huwelijk. We houden heel veel van elkaar maar het lukt ons niet een manier van communiceren te vinden waar we allebei gelukkig van worden.
Op dat moment speelde ook de vraag of ik voor mijn werk (vanaf toen 1 oktober nu per 1 november) bereid en in staat was om voor woon-werkverkeer 1 uur tot 5 kwartier in de auto te zitten, enkele reis. De kansen die ik in de nieuwe BV zou kunnen krijgen waren wel dusdanig dat ik ze niet graag zou laten lopen.
Eén en één is twee, dus hebben Man en ik het besluit genomen om een LAT-huwelijk te proberen terwijl ik mijn baan achterna reis.
Gisteren heb ik mijn tijdelijke onderkomen voor de komende 7 tot 8 maanden betrokken.
Ik ben van plan om voor mijn nieuwe start in het leven ook een nieuw blog te maken maar daar was ik gisteren nog niet aan toegekomen.
Zodra ik mijn nieuwe blog heb aangemaakt vinden jullie hier de link.
Het voorproefje kwam al met de mededeling van Man dat hij liever alleen op vakantie wilde, hoewel mededeling niet de lading dekt. Coach en ik zien dat hij dat wel heel graag wil en proberen Man dan zover te krijgen dat hij ophoudt met sociaal wenselijk gedrag.
Eind juni werd duidelijk dat Man niet alleen liever alleen op vakantie wilde maar ook ons huwelijk (tijdelijk) wilde ombouwen naar een LAT-huwelijk. We houden heel veel van elkaar maar het lukt ons niet een manier van communiceren te vinden waar we allebei gelukkig van worden.
Op dat moment speelde ook de vraag of ik voor mijn werk (vanaf toen 1 oktober nu per 1 november) bereid en in staat was om voor woon-werkverkeer 1 uur tot 5 kwartier in de auto te zitten, enkele reis. De kansen die ik in de nieuwe BV zou kunnen krijgen waren wel dusdanig dat ik ze niet graag zou laten lopen.
Eén en één is twee, dus hebben Man en ik het besluit genomen om een LAT-huwelijk te proberen terwijl ik mijn baan achterna reis.
Gisteren heb ik mijn tijdelijke onderkomen voor de komende 7 tot 8 maanden betrokken.
Ik ben van plan om voor mijn nieuwe start in het leven ook een nieuw blog te maken maar daar was ik gisteren nog niet aan toegekomen.
Zodra ik mijn nieuwe blog heb aangemaakt vinden jullie hier de link.
zondag 16 juni 2013
De stoofschotel
Ik heb al eens vaker geschreven dat vlees braden en ik niet echt samengaan. Als kind heb ik het nooit geleerd, het was elk weekend een bron van ruzie thuis en echt eetbaar was het "draadjesvlees" ook niet. Ik weet dan ook niet wat mij bezielde toen in de receptenlijst van Robs budgetmenus het recept voor filosofenpotje zag staan.
Ik heb een abonnement op deze site omdat mij dat verlost van de eeuwige vraag "Wat moet ik nu weer aan eten kopen?". Mijn keuze uit supermarkten is beperkt, een groot deel van de aanbiedingen zijn hier niet te krijgen dus in die zin heb ik er niets aan. Maar tot nu toe lukt het redelijk om met de gegeven menu-suggesties (2x per week een stuk of 16 in de mail) een week lang gevarieerde maaltijden op tafel te zetten. Zoals filosofenpotje.
Omdat het gerecht zo'n 5 uur op 140°C in de oven moet was het een uitstekende maaltijd voor een luie zondag. Man had al een tijdje geen vlees gehad en het gezegde zegt niet voor niets dat de liefde van de man door de maag gaat. Ik kon niet bedenken wat ik aan het vlees zou kunnen verprutsen als het 5 uur lang in een gebonden bouillon in de oven zou staan. Kortom genoeg redenen om mij eraan te wagen.
En nu staat de ovenschaal met deksel en al in de oven en de aardappelen die straks als puree er bovenop moeten zijn bijna klaar. Ik moet heel eerlijk bekennen dat het ook best lekker ruikt. Kortom alles lijkt goed te komen ware het niet dat ik er nu al tegenop zie om er maar 1 hap van te nemen.
Dat heeft alles te maken met het vlees zelf. Ik moest de runderriblap in stukken snijden en kwam daarbij allerlei wittige dingen tegen die ik acuut niet eetbaar vond (de katten in onze tuin gelukkig wel). En nu staat het eten van dit vlees mij zo enorm tegen dat ik er bijna misselijk van word.
Waarom ik op het lumineuze idee ben gekomen om dan direct een dubbele portie te maken zodat er een deel ingevroren kan worden weet ik niet. Ik hoop dat ik tegen die tijd over mijn weerzin en afkeer heen ben. Man zal in ieder geval heel blij zijn. Hij krijgt vlees en dan ook nog eens een keer een dubbele portie. En ik? Ik hoop dat ik een volgende keer mijn verstand gebruik en recepten met vlees wat ik zelf in stukken moet snijden links laat liggen.
Ik heb een abonnement op deze site omdat mij dat verlost van de eeuwige vraag "Wat moet ik nu weer aan eten kopen?". Mijn keuze uit supermarkten is beperkt, een groot deel van de aanbiedingen zijn hier niet te krijgen dus in die zin heb ik er niets aan. Maar tot nu toe lukt het redelijk om met de gegeven menu-suggesties (2x per week een stuk of 16 in de mail) een week lang gevarieerde maaltijden op tafel te zetten. Zoals filosofenpotje.
Omdat het gerecht zo'n 5 uur op 140°C in de oven moet was het een uitstekende maaltijd voor een luie zondag. Man had al een tijdje geen vlees gehad en het gezegde zegt niet voor niets dat de liefde van de man door de maag gaat. Ik kon niet bedenken wat ik aan het vlees zou kunnen verprutsen als het 5 uur lang in een gebonden bouillon in de oven zou staan. Kortom genoeg redenen om mij eraan te wagen.
En nu staat de ovenschaal met deksel en al in de oven en de aardappelen die straks als puree er bovenop moeten zijn bijna klaar. Ik moet heel eerlijk bekennen dat het ook best lekker ruikt. Kortom alles lijkt goed te komen ware het niet dat ik er nu al tegenop zie om er maar 1 hap van te nemen.
Dat heeft alles te maken met het vlees zelf. Ik moest de runderriblap in stukken snijden en kwam daarbij allerlei wittige dingen tegen die ik acuut niet eetbaar vond (de katten in onze tuin gelukkig wel). En nu staat het eten van dit vlees mij zo enorm tegen dat ik er bijna misselijk van word.
Waarom ik op het lumineuze idee ben gekomen om dan direct een dubbele portie te maken zodat er een deel ingevroren kan worden weet ik niet. Ik hoop dat ik tegen die tijd over mijn weerzin en afkeer heen ben. Man zal in ieder geval heel blij zijn. Hij krijgt vlees en dan ook nog eens een keer een dubbele portie. En ik? Ik hoop dat ik een volgende keer mijn verstand gebruik en recepten met vlees wat ik zelf in stukken moet snijden links laat liggen.
zaterdag 8 juni 2013
Iets met bom en barsten
Het waren weer 2 hectische weken op het werk. Holding en andere aandeelhouder hebben ruzie gekregen en zijn druk bezig met het slijpen van de messen en het gooien met modder. Omdat wij een deel van onze spullen in opslag bij de tweede aandeelhouder hadden staan, waren mijn collega's de hele week druk bezig met het verslepen van spullen en stapelen op ons eigen terrein.
De werken die we voor tweede aandeelhouder uitvoerden, mochten niet meer uitgevoerd worden waardoor we ineens mensen op andere plekken moesten inzetten (gelukkig was dat door het mooie weer van de afgelopen weken geen probleem).
Baas werd ook in het modder gooien betrokken doordat de holding hem een patser noemde (natuurlijk niet rechtstreeks, zoiets gaat altijd via-via). De holding was ook niet blij dat Baas nog steeds contact onderhield/onderhoudt met de tweede aandeelhouder. Als de cijfers over het eerste halfjaar besproken zouden worden, zou de holding verder kijken. Baas heeft dat opgevat als een verkapte ontslagaanzegging (over de cijfers heeft Baas al iets langer problemen met de holding) en is met zijn adviseurs om de tafel gaan zitten.
De situatie is op dit moment als volgt: Holding wil wel verder op de ingeslagen weg maar niet in het tempo waarin Baas bezig is. Baas wil (en kan) niet een stapje minder hard lopen omdat de trein die hij in beweging heeft gezet net op stoom begint te komen. Daarom heeft Baas besloten voor eigen rekening, met back-up van een oud-werkgever, verder te gaan.
Wat heeft dat voor gevolgen voor mij?
Baas en Holding hebben elkaar al een week lang niet echt gesproken, officieel weten geen van beiden van de plannen van de ander. Via-via denk ik dat ze alles al wel weten, Baas in ieder geval. Dus mijn eerste punt van aandacht is dat ik op mijn werk op mijn woorden moet passen. Als er iets is wat ik de afgelopen maanden heb geleerd, is dat het roddelcircuit perfect functioneert.
Daarnaast heeft Baas aangegeven dat hij graag wil dat ik voor hem blijf werken. Ik zal dus, naast mijn dagelijkse werk, bezig zijn met de voorbereidingen van het nieuwe bedrijf van Baas. Die voorbereidingen kunnen diverse zaken beslaan, financiële ondersteuning, organisatorische ondersteuning, secretariële ondersteuning en mentale ondersteuning. Ik hoef dus niet bang te zijn dat ik mijn tijd niet doorkom.
Voor iemand die van pionieren en van uitdagingen houdt, had ik het niet beter kunnen treffen.
Er is echter een groot nadeel: mijn reistijd verdubbelt van een half uur naar een uur en de te rijden kilometers gaan van 20 naar ongeveer 60 (enkele reis). Ik zal heel eerlijk zijn dat ik daar enorm tegenop zie. Ik zie mij elke avond al tegen 18.00 uur thuis komen, dan nog eten in elkaar moeten draaien en dan tegen 19.30 uur pas tijd hebben voor de andere dingen die ook gedaan moeten worden. Omdat ik er ook vroeger uit moet, zal ik echt rond 21.30 uur moeten beginnen met de "slaap-rituelen" zodat ik rond 22.00 uur het licht uit kan doen.
Hoewel de kans groot is dat ik veel energie uit mijn werk zal halen, voelt 2 uur per dag "vrije" tijd wel als heel erg weinig.
Voorlopig heb ik tegen Baas gezegd dat hij op mijn kan rekenen en gaan Man en ik met Coach om de tafel om te kijken of de afspraken over huishoudelijke taken hier in huis anders kunnen. Ik hoop dat ik daardoor iets meer lucht krijg zodat ik een leuke baan niet hoef te laten lopen.
De werken die we voor tweede aandeelhouder uitvoerden, mochten niet meer uitgevoerd worden waardoor we ineens mensen op andere plekken moesten inzetten (gelukkig was dat door het mooie weer van de afgelopen weken geen probleem).
Baas werd ook in het modder gooien betrokken doordat de holding hem een patser noemde (natuurlijk niet rechtstreeks, zoiets gaat altijd via-via). De holding was ook niet blij dat Baas nog steeds contact onderhield/onderhoudt met de tweede aandeelhouder. Als de cijfers over het eerste halfjaar besproken zouden worden, zou de holding verder kijken. Baas heeft dat opgevat als een verkapte ontslagaanzegging (over de cijfers heeft Baas al iets langer problemen met de holding) en is met zijn adviseurs om de tafel gaan zitten.
De situatie is op dit moment als volgt: Holding wil wel verder op de ingeslagen weg maar niet in het tempo waarin Baas bezig is. Baas wil (en kan) niet een stapje minder hard lopen omdat de trein die hij in beweging heeft gezet net op stoom begint te komen. Daarom heeft Baas besloten voor eigen rekening, met back-up van een oud-werkgever, verder te gaan.
Wat heeft dat voor gevolgen voor mij?
Baas en Holding hebben elkaar al een week lang niet echt gesproken, officieel weten geen van beiden van de plannen van de ander. Via-via denk ik dat ze alles al wel weten, Baas in ieder geval. Dus mijn eerste punt van aandacht is dat ik op mijn werk op mijn woorden moet passen. Als er iets is wat ik de afgelopen maanden heb geleerd, is dat het roddelcircuit perfect functioneert.
Daarnaast heeft Baas aangegeven dat hij graag wil dat ik voor hem blijf werken. Ik zal dus, naast mijn dagelijkse werk, bezig zijn met de voorbereidingen van het nieuwe bedrijf van Baas. Die voorbereidingen kunnen diverse zaken beslaan, financiële ondersteuning, organisatorische ondersteuning, secretariële ondersteuning en mentale ondersteuning. Ik hoef dus niet bang te zijn dat ik mijn tijd niet doorkom.
Voor iemand die van pionieren en van uitdagingen houdt, had ik het niet beter kunnen treffen.
Er is echter een groot nadeel: mijn reistijd verdubbelt van een half uur naar een uur en de te rijden kilometers gaan van 20 naar ongeveer 60 (enkele reis). Ik zal heel eerlijk zijn dat ik daar enorm tegenop zie. Ik zie mij elke avond al tegen 18.00 uur thuis komen, dan nog eten in elkaar moeten draaien en dan tegen 19.30 uur pas tijd hebben voor de andere dingen die ook gedaan moeten worden. Omdat ik er ook vroeger uit moet, zal ik echt rond 21.30 uur moeten beginnen met de "slaap-rituelen" zodat ik rond 22.00 uur het licht uit kan doen.
Hoewel de kans groot is dat ik veel energie uit mijn werk zal halen, voelt 2 uur per dag "vrije" tijd wel als heel erg weinig.
Voorlopig heb ik tegen Baas gezegd dat hij op mijn kan rekenen en gaan Man en ik met Coach om de tafel om te kijken of de afspraken over huishoudelijke taken hier in huis anders kunnen. Ik hoop dat ik daardoor iets meer lucht krijg zodat ik een leuke baan niet hoef te laten lopen.
zaterdag 25 mei 2013
"Dom bezig"
Ik draai nu zo'n 46 jaar op deze wereld mee en ik zou, als ik een beetje opgelet zou hebben, nu wel kunnen weten wat voor mij de beste manieren zijn om mijn leven te leiden. Net zoals ik van huis uit een wandelaar ben, ben ik ook van huis uit een schrijver. Dus dan is het wel "erg dom" dat ik in een hectische periode van mijn leven niet achter de computer kruip om al schrijvend orde in de chaos aan te brengen. Maar goed, uiteindelijk is het kwartje gevallen en ga ik proberen het schrijven in dit blog weer op de rit te krijgen. Dinsdag heb ik een oogmeting en ik hoop dat ik met een nieuwe bril ook minder het gevoel heb dat mijn ogen van vermoeidheid uit mijn kassen puilen.
Onder het motto "zo de wind waait, staat mijn hoedje" ben ik nog regelmatig de speelbal van mijn baas en de holding of van baas of holding alleen, want ieder op zich is ook heel goed om regelmatig van inzicht of mening te veranderen. Het blijft lastig dat er nog steeds niemand is die tijd heeft om zaken uit te leggen en daardoor gaat er regelmatig iets fout wat met 5min uitleg niet had hoeven te gebeuren.
Het scheelt een stuk dat ik nu over een eigen laptop beschik (het heeft 4 weken geduurd maar het is gelukt!) en ik heb van de holding toestemming gekregen om in het factureringsprogramma te werken. Alleen loopt die samenwerking nog niet helemaal soepel, de ene keer had ik iets niet mogen doen terwijl ik het de andere keer juist wel had moeten doen. Op zich niet erg, ware het niet dat de manier waarop een en ander gecommuniceerd wordt behoorlijk te wensen overlaat.
Gemiddeld 1x in de 2 weken staat de boel weer eens op scherp waarna baas dreigt voor zichzelf te gaan beginnen. Inmiddels is duidelijk dat hij dan echt 100% van plan is mij als rechterhand mee te nemen, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik mijn baan kwijt raak. Nu ik de afgelopen 2 weken ineens meer dan tijd te kort kom en niet uit mijn neus zit te eten uit verveling, is het werken op zich ook een stuk aantrekkelijker geworden. Het idee van zzp-en heb ik nog niet helemaal laten varen. Baas is erg flexibel en ik weet zeker dat het hem niks kan schelen of ik via een uitzendbureau werk of als zzp-er. Hij zal er ook geen moeite mee hebben als ik vanaf de bouwkeet als zzp-er voor meerdere opdrachtgevers tegelijk werk. Maar voor voorlopig laat ik alles maar even zoals het is. Komende week is weer zo'n week van slikken of stikken, dat eerst maar even afwachten.
Man heeft zijn training "persoonlijke effectiviteit" afgerond waardoor we nu weer ruimte hebben om samen met Coach aan het verbeteren van de relatie te werken. Ik blijf het lastig vinden dat ik echt overal om moet vragen omdat Man geen oog heeft voor mijn emotionele behoeften, maar door te vragen wordt mijn leven wel een heel stuk gemakkelijker. Op zijn manier houdt Man van mij en daarom wil hij echt wel bijna alles voor mij doen. Het is niet altijd een succes maar over het algemeen gaat het goed, krijg ik het iets gemakkelijker, ben daardoor minder gestrest en kan daardoor ook weer meer autistisch gedrag van Man op een aardige manier handelen.
Man blijft het moeilijk vinden te voelen en zeggen wat hij wil, dat zal ook nog wel voor de nodige problemen zorgen. De laatste keer dat non-verbaal bleek dat Man graag iets wilde, wat hij verbaal glashard ontkende was (gelukkig) toen Coach er was. Toen was er voor Man geen ontkomen aan en moest hij wel toegeven dat hij in de zomervakantie liever alleen op vakantie wilde gaan. Ik ben soort van flexibel en vind het niet erg om ook alleen op stap te gaan, dus van mij mag ie. Het blijft wel sneu dat Man bijna nooit krijgt wat hij wil omdat hij het niet voelt en/of niet durft te zeggen terwijl het heel vaak voor mij geen enkel probleem is om hem te geven wat hij graag wil. Op mijn lijstje van "dingen om beter in mijn vel te zitten" staat het zoeken van lotgenotencontact. Ik ben ervan overtuigd dat er vast meer vrouwen zijn die een partner met Asperger hebben.
Nu ik dit jaar alleen op vakantie ga, wil ik proberen een start te maken van een fietstocht richting Rome. Ik ben verplicht bouwvak (een GROOT nadeel van het hebben van werk) en nu mijn voeten nog steeds dienst weigeren, ben ik van plan op in 3 vakanties naar Rome te fietsen. Vorige week heb ik dan ook weer mijn reisblog "heropend".
Ik hoop jullie vanaf nu weer wat regelmatiger op de hoogte te houden van het reilen en zeilen hier. Door mijn werk krijg ik genoeg inspiratie, hoewel ik daar nooit om verlegen heb gezeten. Zodra mijn energie nog weer toeneemt, zal ik ook weer regelmatig bij iedereen buurten.
Onder het motto "zo de wind waait, staat mijn hoedje" ben ik nog regelmatig de speelbal van mijn baas en de holding of van baas of holding alleen, want ieder op zich is ook heel goed om regelmatig van inzicht of mening te veranderen. Het blijft lastig dat er nog steeds niemand is die tijd heeft om zaken uit te leggen en daardoor gaat er regelmatig iets fout wat met 5min uitleg niet had hoeven te gebeuren.
Het scheelt een stuk dat ik nu over een eigen laptop beschik (het heeft 4 weken geduurd maar het is gelukt!) en ik heb van de holding toestemming gekregen om in het factureringsprogramma te werken. Alleen loopt die samenwerking nog niet helemaal soepel, de ene keer had ik iets niet mogen doen terwijl ik het de andere keer juist wel had moeten doen. Op zich niet erg, ware het niet dat de manier waarop een en ander gecommuniceerd wordt behoorlijk te wensen overlaat.
Gemiddeld 1x in de 2 weken staat de boel weer eens op scherp waarna baas dreigt voor zichzelf te gaan beginnen. Inmiddels is duidelijk dat hij dan echt 100% van plan is mij als rechterhand mee te nemen, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik mijn baan kwijt raak. Nu ik de afgelopen 2 weken ineens meer dan tijd te kort kom en niet uit mijn neus zit te eten uit verveling, is het werken op zich ook een stuk aantrekkelijker geworden. Het idee van zzp-en heb ik nog niet helemaal laten varen. Baas is erg flexibel en ik weet zeker dat het hem niks kan schelen of ik via een uitzendbureau werk of als zzp-er. Hij zal er ook geen moeite mee hebben als ik vanaf de bouwkeet als zzp-er voor meerdere opdrachtgevers tegelijk werk. Maar voor voorlopig laat ik alles maar even zoals het is. Komende week is weer zo'n week van slikken of stikken, dat eerst maar even afwachten.
Man heeft zijn training "persoonlijke effectiviteit" afgerond waardoor we nu weer ruimte hebben om samen met Coach aan het verbeteren van de relatie te werken. Ik blijf het lastig vinden dat ik echt overal om moet vragen omdat Man geen oog heeft voor mijn emotionele behoeften, maar door te vragen wordt mijn leven wel een heel stuk gemakkelijker. Op zijn manier houdt Man van mij en daarom wil hij echt wel bijna alles voor mij doen. Het is niet altijd een succes maar over het algemeen gaat het goed, krijg ik het iets gemakkelijker, ben daardoor minder gestrest en kan daardoor ook weer meer autistisch gedrag van Man op een aardige manier handelen.
Man blijft het moeilijk vinden te voelen en zeggen wat hij wil, dat zal ook nog wel voor de nodige problemen zorgen. De laatste keer dat non-verbaal bleek dat Man graag iets wilde, wat hij verbaal glashard ontkende was (gelukkig) toen Coach er was. Toen was er voor Man geen ontkomen aan en moest hij wel toegeven dat hij in de zomervakantie liever alleen op vakantie wilde gaan. Ik ben soort van flexibel en vind het niet erg om ook alleen op stap te gaan, dus van mij mag ie. Het blijft wel sneu dat Man bijna nooit krijgt wat hij wil omdat hij het niet voelt en/of niet durft te zeggen terwijl het heel vaak voor mij geen enkel probleem is om hem te geven wat hij graag wil. Op mijn lijstje van "dingen om beter in mijn vel te zitten" staat het zoeken van lotgenotencontact. Ik ben ervan overtuigd dat er vast meer vrouwen zijn die een partner met Asperger hebben.
Nu ik dit jaar alleen op vakantie ga, wil ik proberen een start te maken van een fietstocht richting Rome. Ik ben verplicht bouwvak (een GROOT nadeel van het hebben van werk) en nu mijn voeten nog steeds dienst weigeren, ben ik van plan op in 3 vakanties naar Rome te fietsen. Vorige week heb ik dan ook weer mijn reisblog "heropend".
Ik hoop jullie vanaf nu weer wat regelmatiger op de hoogte te houden van het reilen en zeilen hier. Door mijn werk krijg ik genoeg inspiratie, hoewel ik daar nooit om verlegen heb gezeten. Zodra mijn energie nog weer toeneemt, zal ik ook weer regelmatig bij iedereen buurten.
maandag 1 april 2013
Het leeft nog (soort van)
Even een kort berichtje van deze kant. Door een enorme samenloop van zaken, ben ik zo vreselijk moe dat bloggen er volledig bij inschiet. Hierbij een korte update van 3 weken werken.
Het werk gaat net zo hectisch en/of chaotisch als de sollicitatieprocedure (of is zelfs nog erger). Baas laat elke dag weten dat het belachelijk is dat ze me niet een maand eerder hebben aangenomen omdat hij nu amper tijd heeft om mij in te werken. Gelukkig ben ik niet heel erg dom (wel blond), dus ik leer snel maar ik kan niet veel leren van een baas die vooral onderweg is.
De holding is er nog niet in geslaagd om in 3 weken een laptop voor mij te regelen. Als Baas geen tijd heeft om tussen zijn afspraken door langs de bouwkeet te rijden om mij zijn laptop te geven, zit de kans erin dat ik 's morgens een telefoontje krijg dat het weinig zin heeft die dag aan het werk te gaan. Op dit moment worden mijn werktijden dus erg door Baas bepaald want als hij wel tijd heeft om op kantoor (in de bouwkeet) te zijn, dan moet ik er ook zijn. Anders is er nog minder tijd om mij in te werken.
Daarnaast is Baas druk bezig datgene te doen waarvoor hij is aangenomen: het binnenhalen van grote projecten. Dit gaat echter sneller dan in eerste instantie gedacht waardoor de kans bestaat dat de aandeelhouders hun hakken in het zand zetten. Het is dus elke dag weer spannend bij wie ik vanaf dat moment in dienst ben. Baas is niet van plan de trein die hij in gang heeft gezet te laten lopen en als de aandeelhouders dwars liggen, begint hij voor zichzelf en dan ga ik met hem mee. Zoals het nu lijkt gaan de aandeelhouders schoorvoetend akkoord en in dat geval krijg ik over een week of 2 een tweede baas erbij. Aankomende donderdag is het erop of eronder (tenminste als ik het goed begrepen heb).
Doordat er nu al een tweede persoon bij komt, is het idee van langzaam opbouwen en dat ik een deel van de materialen onder mij zal krijgen een gepasseerd station. Als alle plannen van Baas doorgaan, zitten er echter voor mij wel kansen op financieel gebied. Maar volgens Baas kan ik niet voor 2 personen duizendpoot zijn en ook de financiën erbij doen. In dat geval zal ik moeten kiezen en een gok nemen. Het kan zijn dat ik pas over een half jaar voor die keuze sta maar het kan ook over een maand al zover zijn.
Daarnaast zijn er nog de aanpassingen die doorgevoerd moeten worden in ons huishouden, het helpen van Man met een training "persoonlijke effectiviteit" (hij moet als autistisch persoon oefenen in non-verbale communicatie) en de vergaderingen die ik bij moet wonen en die allemaal ineens in 1 week op de agenda stonden. De sportarts stuurde mij door naar een fysiotherapeut voor een echt enorm pijnlijke behandeling (nog 3x te gaan) En dan zul je ook altijd zien dat de weekenden na de eerste werkweken vol afspraken stonden die ik niet kon afzeggen. Man wil heel graag helpen maar kan mij niet de steun geven die ik nodig heb omdat die vooral op emotioneel vlak ligt. Daarom doet hij zijn best om alles extra goed te doen waardoor er nog meer chaos ontstaat dan ik aan kan.
Alles bij elkaar is het erg vermoeiend en mijn hoofd draait overuren. Daardoor slaap ik ook minder dan anders en dat helpt ook niet mee om een fit en fris gevoel te hebben. Ik weet dat dit tijdelijk is, over een paar maanden snap ik meer wat er van mij verwacht wordt, heb ik het huishouden weer op de rit en zal ik ook beter slapen. Nog even doorzetten en dan komt het vanzelf weer goed. Tot die tijd kan het dus zijn dat ik mij hier minder laat zien maar dat wil niet zeggen dat ik niet aan jullie denk.
Het werk gaat net zo hectisch en/of chaotisch als de sollicitatieprocedure (of is zelfs nog erger). Baas laat elke dag weten dat het belachelijk is dat ze me niet een maand eerder hebben aangenomen omdat hij nu amper tijd heeft om mij in te werken. Gelukkig ben ik niet heel erg dom (wel blond), dus ik leer snel maar ik kan niet veel leren van een baas die vooral onderweg is.
De holding is er nog niet in geslaagd om in 3 weken een laptop voor mij te regelen. Als Baas geen tijd heeft om tussen zijn afspraken door langs de bouwkeet te rijden om mij zijn laptop te geven, zit de kans erin dat ik 's morgens een telefoontje krijg dat het weinig zin heeft die dag aan het werk te gaan. Op dit moment worden mijn werktijden dus erg door Baas bepaald want als hij wel tijd heeft om op kantoor (in de bouwkeet) te zijn, dan moet ik er ook zijn. Anders is er nog minder tijd om mij in te werken.
Daarnaast is Baas druk bezig datgene te doen waarvoor hij is aangenomen: het binnenhalen van grote projecten. Dit gaat echter sneller dan in eerste instantie gedacht waardoor de kans bestaat dat de aandeelhouders hun hakken in het zand zetten. Het is dus elke dag weer spannend bij wie ik vanaf dat moment in dienst ben. Baas is niet van plan de trein die hij in gang heeft gezet te laten lopen en als de aandeelhouders dwars liggen, begint hij voor zichzelf en dan ga ik met hem mee. Zoals het nu lijkt gaan de aandeelhouders schoorvoetend akkoord en in dat geval krijg ik over een week of 2 een tweede baas erbij. Aankomende donderdag is het erop of eronder (tenminste als ik het goed begrepen heb).
Doordat er nu al een tweede persoon bij komt, is het idee van langzaam opbouwen en dat ik een deel van de materialen onder mij zal krijgen een gepasseerd station. Als alle plannen van Baas doorgaan, zitten er echter voor mij wel kansen op financieel gebied. Maar volgens Baas kan ik niet voor 2 personen duizendpoot zijn en ook de financiën erbij doen. In dat geval zal ik moeten kiezen en een gok nemen. Het kan zijn dat ik pas over een half jaar voor die keuze sta maar het kan ook over een maand al zover zijn.
Daarnaast zijn er nog de aanpassingen die doorgevoerd moeten worden in ons huishouden, het helpen van Man met een training "persoonlijke effectiviteit" (hij moet als autistisch persoon oefenen in non-verbale communicatie) en de vergaderingen die ik bij moet wonen en die allemaal ineens in 1 week op de agenda stonden. De sportarts stuurde mij door naar een fysiotherapeut voor een echt enorm pijnlijke behandeling (nog 3x te gaan) En dan zul je ook altijd zien dat de weekenden na de eerste werkweken vol afspraken stonden die ik niet kon afzeggen. Man wil heel graag helpen maar kan mij niet de steun geven die ik nodig heb omdat die vooral op emotioneel vlak ligt. Daarom doet hij zijn best om alles extra goed te doen waardoor er nog meer chaos ontstaat dan ik aan kan.
Alles bij elkaar is het erg vermoeiend en mijn hoofd draait overuren. Daardoor slaap ik ook minder dan anders en dat helpt ook niet mee om een fit en fris gevoel te hebben. Ik weet dat dit tijdelijk is, over een paar maanden snap ik meer wat er van mij verwacht wordt, heb ik het huishouden weer op de rit en zal ik ook beter slapen. Nog even doorzetten en dan komt het vanzelf weer goed. Tot die tijd kan het dus zijn dat ik mij hier minder laat zien maar dat wil niet zeggen dat ik niet aan jullie denk.
zondag 10 maart 2013
Omgaan met deadlines
Allereerst bedankt voor de felicitaties. De twijfel is nog steeds aanwezig en daar is vrijdag een soort van faalangst bijgekomen. Baas is op mijn eerste werkdag in geen velden of wegen te bekennen en daarom kreeg ik vrijdagmorgen instructies over wat ik maandag moet gaan doen. Toen leek het heel logisch maar nu ik daar een paar dagen over na heb kunnen denken, ben ik daar niet meer zo zeker van. Er zal niks anders opzitten dan springen en hopen dat het zwembad vol water blijkt te zitten.
De afgelopen dagen heb ik nagedacht over de opmerkingen van LLMM naar aanleiding van mijn verhaal over types die gestructureerd hun werkzaamheden plannen en types die pas in actie komen als het er echt op aankomt. Het artikel waarin dit onderscheid werd uitgelegd stond nog maar zeer recent in de krant en oplossingen werden niet echt aangedragen. Maar ik denk wel dat er een aantal dingen zijn die kunnen helpen als je een "deadline"-type bent.
Om te beginnen kun je mentaal het nodige voor elkaar krijgen. Als je weet dat je tot het "deadline"-type behoort, schiet je er weinig mee op om jezelf elke avond op de kop te geven omdat je "weer" niet gedaan hebt wat je, als je tot het andere type zou behoren, had moeten doen. Accepteren dat je bent zoals je bent, is dus een belangrijke stap vooruit. Dan gaat er geen nutteloze energie verloren met het proberen te voldoen aan eisen waar je toch niet aan kunt beantwoorden. Die tijd en energie kun je beter besteden aan leukere dingen.
Hetzelfde geldt ook na het klaren van de klus. Beter jezelf de hemel in prijzen dat het je weer gelukt is de boel voor elkaar te krijgen dan tegen jezelf te zeggen: het is weer gelukt maar dit wil ik nooit meer. De kans dat je het ooit op een andere manier gaat doen is vrijwel nihil, dus probeer er aan te wennen en hou er rekening mee. Gun jezelf als beloning voor het halen van de deadline een paar dagen freewheelen om jezelf weer op te laden en te ontspannen na de enorme inspanning die je hebt geleverd.
Afhankelijk van hoe goed je jezelf voor de gek kan houden, kun je tussendoelen stellen. Voor scholieren en studenten was dat de tip die in het artikel werd gegeven. De docent geeft tussendoelen die gehaald moeten worden waardoor het niet allemaal op het eind moet gebeuren. Het idee van mini-deadlines klinkt mij redelijk in de oren maar voor mij persoonlijk moet er dan wel een andere persoon zijn aan wie ik dan verantwoording af moet leggen als ik het niet gedaan heb. Anders lijkt het teveel op planmatig gestructureerd werken waar ik dus niet geschikt voor ben. Ik kan bijvoorbeeld tegen mezelf zeggen dat ik elke maand 4 hoofdstukken Duitse taal moet doen maar zonder een stok achter de deur wordt het hem niet. Die stok moet komen in de vorm van iemand anders die ik teleurstel omdat ik niet gedaan heb wat ik heb beloofd en/of geld wat ik anders nodeloos over de balk loop te smijten. Die andere persoon moet wel het lef hebben om je aan te spreken op het niet nakomen van de gemaakte afspraken.
En probeer realistisch te zijn in de tijd die je nodig hebt om je deadline te halen. Ik kan mij nog goed de paniek herinneren tijdens een klus op mijn werk. Ik moest vrijdag iets voor elkaar hebben en toen ik de opdracht kreeg had ik nog zeeën van tijd. Op woensdag, 2 dagen voordat het klaar moest zijn, ben ik begonnen en toen bleek dat ik eigenlijk al te laat was. Met veel kunst en vliegwerk heb ik de boel voor elkaar gekregen, maar het was nipt en geen pretje. Dus als je denkt dat je 3 dagen nodig hebt, tel er dan voor de zekerheid minimaal 1 dag bij.
Dit zijn mijn overdenkingen naar aanleiding van hoe je je leven een beetje gemakkelijker kunt maken als je een "deadline"-type bent. Ik weet nog maar sinds kort dat ik tot dit type behoor en dat ik er beter maar het beste van kan maken dan te proberen mijzelf te lopen veranderen in iemand ie ik niet ben. Dus al deze overwegingen en tips moeten nog in de praktijk worden uitgetest om te zien of ze daadwerkelijk zullen werken. Ik sta open voor meer suggesties.
De afgelopen dagen heb ik nagedacht over de opmerkingen van LLMM naar aanleiding van mijn verhaal over types die gestructureerd hun werkzaamheden plannen en types die pas in actie komen als het er echt op aankomt. Het artikel waarin dit onderscheid werd uitgelegd stond nog maar zeer recent in de krant en oplossingen werden niet echt aangedragen. Maar ik denk wel dat er een aantal dingen zijn die kunnen helpen als je een "deadline"-type bent.
Om te beginnen kun je mentaal het nodige voor elkaar krijgen. Als je weet dat je tot het "deadline"-type behoort, schiet je er weinig mee op om jezelf elke avond op de kop te geven omdat je "weer" niet gedaan hebt wat je, als je tot het andere type zou behoren, had moeten doen. Accepteren dat je bent zoals je bent, is dus een belangrijke stap vooruit. Dan gaat er geen nutteloze energie verloren met het proberen te voldoen aan eisen waar je toch niet aan kunt beantwoorden. Die tijd en energie kun je beter besteden aan leukere dingen.
Hetzelfde geldt ook na het klaren van de klus. Beter jezelf de hemel in prijzen dat het je weer gelukt is de boel voor elkaar te krijgen dan tegen jezelf te zeggen: het is weer gelukt maar dit wil ik nooit meer. De kans dat je het ooit op een andere manier gaat doen is vrijwel nihil, dus probeer er aan te wennen en hou er rekening mee. Gun jezelf als beloning voor het halen van de deadline een paar dagen freewheelen om jezelf weer op te laden en te ontspannen na de enorme inspanning die je hebt geleverd.
Afhankelijk van hoe goed je jezelf voor de gek kan houden, kun je tussendoelen stellen. Voor scholieren en studenten was dat de tip die in het artikel werd gegeven. De docent geeft tussendoelen die gehaald moeten worden waardoor het niet allemaal op het eind moet gebeuren. Het idee van mini-deadlines klinkt mij redelijk in de oren maar voor mij persoonlijk moet er dan wel een andere persoon zijn aan wie ik dan verantwoording af moet leggen als ik het niet gedaan heb. Anders lijkt het teveel op planmatig gestructureerd werken waar ik dus niet geschikt voor ben. Ik kan bijvoorbeeld tegen mezelf zeggen dat ik elke maand 4 hoofdstukken Duitse taal moet doen maar zonder een stok achter de deur wordt het hem niet. Die stok moet komen in de vorm van iemand anders die ik teleurstel omdat ik niet gedaan heb wat ik heb beloofd en/of geld wat ik anders nodeloos over de balk loop te smijten. Die andere persoon moet wel het lef hebben om je aan te spreken op het niet nakomen van de gemaakte afspraken.
En probeer realistisch te zijn in de tijd die je nodig hebt om je deadline te halen. Ik kan mij nog goed de paniek herinneren tijdens een klus op mijn werk. Ik moest vrijdag iets voor elkaar hebben en toen ik de opdracht kreeg had ik nog zeeën van tijd. Op woensdag, 2 dagen voordat het klaar moest zijn, ben ik begonnen en toen bleek dat ik eigenlijk al te laat was. Met veel kunst en vliegwerk heb ik de boel voor elkaar gekregen, maar het was nipt en geen pretje. Dus als je denkt dat je 3 dagen nodig hebt, tel er dan voor de zekerheid minimaal 1 dag bij.
Dit zijn mijn overdenkingen naar aanleiding van hoe je je leven een beetje gemakkelijker kunt maken als je een "deadline"-type bent. Ik weet nog maar sinds kort dat ik tot dit type behoor en dat ik er beter maar het beste van kan maken dan te proberen mijzelf te lopen veranderen in iemand ie ik niet ben. Dus al deze overwegingen en tips moeten nog in de praktijk worden uitgetest om te zien of ze daadwerkelijk zullen werken. Ik sta open voor meer suggesties.
Abonneren op:
Posts (Atom)