De etterbakjes!

Het is de nacht van maandag op dinsdag. Ik lig in mijn bed en hoor de chins door het hok razen. Ze hebben een closetrol gekregen en ik ga er, half in slaap, vanuit dat ze met z'n drieën er aan willen knagen maar dat er niet genoeg ruimte is om er alle drie bij te kunnen. Ze vechten het maar lekker uit, ik draai me om en slaap weer verder.

Dinsdagmorgen zit de witte chin in de kruik en hij doet zielig. Normaal gesproken zit hij nooit in de kruik, dus dat is wel heel bijzonder. Bovendien is hij de meest actieve en meest nieuwsgierige van de drie, dus zielig doen past niet echt bij hem. Als ik tegen hem praat, probeert hij eerst verder in de kruik te kruipen maar hij besluit toch om naar beneden te gaan om daar in elkaar gedoken in een hoekje te kruipen. In mijn ogen is het beestje aan het doodgaan, dat kan bijna niet anders.

Tegen het middaguur ligt hij op een plankje, volledig uitgeteld. Als hij zich beweegt, merk ik dat zijn linkerachterpootje niet meebeweegt. Hij is op de een of andere manier gewond geraakt aan zijn poot. Het is dus niet zo dat hij met het andere mannetje gevochten heeft over het leiderschap en dat hij zijn nieuwe positie niet kan of wil accepteren. Dat vervult mij met een gevoel van opluchting maar lost het probleem van zijn pootje niet op.

De dierenarts is nog een uur met middagpauze, Man heeft geen tijd om uit zijn werk naar huis te komen om de chins te vangen (ik raak van het vangen zo in  de stress en paniek dat iedereen gestoord wordt) en ik zit tegen het plafond van de zenuwen. Chins zijn zeer stressgevoelig en het is een van de meest voorkomende doodsoorzaken. Na een telefoontje met de dierenarts is er 's avonds nog een plekje, gelukkig. Vervolgens ben ik in de stress omdat het niet een in chins gespecialiseerde dierenarts is, iets wat volgens de opvang absoluut noodzakelijk zou zijn.

Man is op tijd thuis, snel eten, chins vangen en richting dierenarts. Ze zeggen dat je voor een bezoek aan de dierenarts alle chins mee moet nemen omdat anders de kans bestaat dat ze elkaar bij terugkeer niet meer accepteren. Bij de dierenarts gedraagt de witte chin zich voorbeeldig. Hij lijkt geen pijn aan zijn pootje te hebben, hij strekt zijn pootje (wat hij thuis voor geen meter deed) en is alleen bezig om zo snel mogelijk uit de handen van de dierenarts te komen. Kortom, niks aan de hand. Volgens de dierenarts is het voor de volgende keer beter om alleen de zieke chin mee te nemen, dat geeft voor de andere chins minder stress en een paar uur zonder elkaar gaat wel goed. Het is anders als het voor meerdere dagen zou zijn.

Enigszins opgelucht gaan Man en ik weer naar huis, consultkosten lichter. Het was de bedoeling om komende vrijdag de chins in hun hok beneden te zetten maar om stress te verminderen gaan ze bij thuiskomst in hun tweede hok. En tot mijn stomme verbazing springt de witte chin op 4 poten door het hok heen en rent hij minstens een uur van boven naar beneden.

Nu is het woensdagmorgen en zit de witte chin mij nieuwsgierig aan te kijken, alsof ik mij druk heb gemaakt om niks. Er is maar een conclusie mogelijk: niet de chins zijn stressgevoelig maar ik.