Allereerst bedankt voor de felicitaties. De twijfel is nog steeds aanwezig en daar is vrijdag een soort van faalangst bijgekomen. Baas is op mijn eerste werkdag in geen velden of wegen te bekennen en daarom kreeg ik vrijdagmorgen instructies over wat ik maandag moet gaan doen. Toen leek het heel logisch maar nu ik daar een paar dagen over na heb kunnen denken, ben ik daar niet meer zo zeker van. Er zal niks anders opzitten dan springen en hopen dat het zwembad vol water blijkt te zitten.
De afgelopen dagen heb ik nagedacht over de opmerkingen van LLMM naar aanleiding van mijn verhaal over types die gestructureerd hun werkzaamheden plannen en types die pas in actie komen als het er echt op aankomt. Het artikel waarin dit onderscheid werd uitgelegd stond nog maar zeer recent in de krant en oplossingen werden niet echt aangedragen. Maar ik denk wel dat er een aantal dingen zijn die kunnen helpen als je een "deadline"-type bent.
Om te beginnen kun je mentaal het nodige voor elkaar krijgen. Als je weet dat je tot het "deadline"-type behoort, schiet je er weinig mee op om jezelf elke avond op de kop te geven omdat je "weer" niet gedaan hebt wat je, als je tot het andere type zou behoren, had moeten doen. Accepteren dat je bent zoals je bent, is dus een belangrijke stap vooruit. Dan gaat er geen nutteloze energie verloren met het proberen te voldoen aan eisen waar je toch niet aan kunt beantwoorden. Die tijd en energie kun je beter besteden aan leukere dingen.
Hetzelfde geldt ook na het klaren van de klus. Beter jezelf de hemel in prijzen dat het je weer gelukt is de boel voor elkaar te krijgen dan tegen jezelf te zeggen: het is weer gelukt maar dit wil ik nooit meer. De kans dat je het ooit op een andere manier gaat doen is vrijwel nihil, dus probeer er aan te wennen en hou er rekening mee. Gun jezelf als beloning voor het halen van de deadline een paar dagen freewheelen om jezelf weer op te laden en te ontspannen na de enorme inspanning die je hebt geleverd.
Afhankelijk van hoe goed je jezelf voor de gek kan houden, kun je tussendoelen stellen. Voor scholieren en studenten was dat de tip die in het artikel werd gegeven. De docent geeft tussendoelen die gehaald moeten worden waardoor het niet allemaal op het eind moet gebeuren. Het idee van mini-deadlines klinkt mij redelijk in de oren maar voor mij persoonlijk moet er dan wel een andere persoon zijn aan wie ik dan verantwoording af moet leggen als ik het niet gedaan heb. Anders lijkt het teveel op planmatig gestructureerd werken waar ik dus niet geschikt voor ben. Ik kan bijvoorbeeld tegen mezelf zeggen dat ik elke maand 4 hoofdstukken Duitse taal moet doen maar zonder een stok achter de deur wordt het hem niet. Die stok moet komen in de vorm van iemand anders die ik teleurstel omdat ik niet gedaan heb wat ik heb beloofd en/of geld wat ik anders nodeloos over de balk loop te smijten. Die andere persoon moet wel het lef hebben om je aan te spreken op het niet nakomen van de gemaakte afspraken.
En probeer realistisch te zijn in de tijd die je nodig hebt om je deadline te halen. Ik kan mij nog goed de paniek herinneren tijdens een klus op mijn werk. Ik moest vrijdag iets voor elkaar hebben en toen ik de opdracht kreeg had ik nog zeeën van tijd. Op woensdag, 2 dagen voordat het klaar moest zijn, ben ik begonnen en toen bleek dat ik eigenlijk al te laat was. Met veel kunst en vliegwerk heb ik de boel voor elkaar gekregen, maar het was nipt en geen pretje. Dus als je denkt dat je 3 dagen nodig hebt, tel er dan voor de zekerheid minimaal 1 dag bij.
Dit zijn mijn overdenkingen naar aanleiding van hoe je je leven een beetje gemakkelijker kunt maken als je een "deadline"-type bent. Ik weet nog maar sinds kort dat ik tot dit type behoor en dat ik er beter maar het beste van kan maken dan te proberen mijzelf te lopen veranderen in iemand ie ik niet ben. Dus al deze overwegingen en tips moeten nog in de praktijk worden uitgetest om te zien of ze daadwerkelijk zullen werken. Ik sta open voor meer suggesties.
zondag 10 maart 2013
woensdag 6 maart 2013
Ja gezegd
Ik vind het doodeng maar ik heb ja gezegd tegen de baan. Mijn gevoel twijfelt nog steeds of ik er goed aan heb gedaan maar ik heb de verstandelijke argumenten de doorslag laten geven. En natuurlijk is het ook waar wat een vriendin mailde: een proeftijd geldt voor 2 kanten dus jij kunt ook nee zeggen. Zo had ik het nog niet bekeken maar het is wel waar. Bovendien word ik ingehuurd door een uitzendbureau dus dan zit ik waarschijnlijk niet eens aan een opzegtermijn vast.
Maandag ga ik beginnen en daardoor heb ik het ineens heel erg druk. Allerlei dingen die al tijden zijn blijven liggen moeten nu toch echt geregeld/af voordat ik aan het werk ga. Mijn opleiding Duits die ik in november besteld heb en waar ik nog niks aan heb gedaan, staat te popelen om opgepakt te worden. Mijn leefruimte boven moet toch echt vandaag onder handen genomen worden, evenals het bestellen van eten voor de beestjes want straks heb ik niet gemakkelijk meer tijd om even langs de dierenwinkel te rijden. En de apotheek moet ook voor maandag geregeld zijn.
Enige tijd geleden stond er een wetenschappelijk artikel in de krant. Er schijnen mensen te zijn die van nature heel planmatig en gestructureerd door het leven gaan. Zij plannen hun studie in hapklare brokken, liggen nooit achter en hoeven zich nooit in de stress te werken als een tentamen nadert. Er zijn ook mensen die elke keer een verwoede poging doen hun leven zo gestructureerd en planmatig in te richten maar die elke keer last-minute de boel voor elkaar moeten krijgen. Er is jaren gedacht dat deze laatste groep mensen lui en laks waren zonder hart voor de zaak hadden. Onlangs is vastgesteld dat dit echter een speciaal type mensen is die dus op een andere manier moeten studeren en werken.
Dit artikel was voor mij een eye-opener. Ik ben dus een speciaal type mens die het beste functioneert onder te halen deadlines, zelfs als ik daarvoor de hele nacht aan het werk moet. En ik ben dus niet dom als het mij niet lukt om mij aan een planning te houden zonder dat daar een dringende noodzaak tegenover staat. Dus nu ik maandag een deadline heb staan, stroomt de energie door mijn lijf om flink aan de slag te gaan. Ik leef weer.
Maandag ga ik beginnen en daardoor heb ik het ineens heel erg druk. Allerlei dingen die al tijden zijn blijven liggen moeten nu toch echt geregeld/af voordat ik aan het werk ga. Mijn opleiding Duits die ik in november besteld heb en waar ik nog niks aan heb gedaan, staat te popelen om opgepakt te worden. Mijn leefruimte boven moet toch echt vandaag onder handen genomen worden, evenals het bestellen van eten voor de beestjes want straks heb ik niet gemakkelijk meer tijd om even langs de dierenwinkel te rijden. En de apotheek moet ook voor maandag geregeld zijn.
Enige tijd geleden stond er een wetenschappelijk artikel in de krant. Er schijnen mensen te zijn die van nature heel planmatig en gestructureerd door het leven gaan. Zij plannen hun studie in hapklare brokken, liggen nooit achter en hoeven zich nooit in de stress te werken als een tentamen nadert. Er zijn ook mensen die elke keer een verwoede poging doen hun leven zo gestructureerd en planmatig in te richten maar die elke keer last-minute de boel voor elkaar moeten krijgen. Er is jaren gedacht dat deze laatste groep mensen lui en laks waren zonder hart voor de zaak hadden. Onlangs is vastgesteld dat dit echter een speciaal type mensen is die dus op een andere manier moeten studeren en werken.
Dit artikel was voor mij een eye-opener. Ik ben dus een speciaal type mens die het beste functioneert onder te halen deadlines, zelfs als ik daarvoor de hele nacht aan het werk moet. En ik ben dus niet dom als het mij niet lukt om mij aan een planning te houden zonder dat daar een dringende noodzaak tegenover staat. Dus nu ik maandag een deadline heb staan, stroomt de energie door mijn lijf om flink aan de slag te gaan. Ik leef weer.
dinsdag 5 maart 2013
Vandaag duidelijkheid (eindelijk)
Afgelopen donderdag kreeg ik eerst telefoon van Mogelijk toekomstige baas en daarna van de holding. Gisteravond had ik een gesprek bij de holding. Het gesprek verliep naar mijn mening wel goed maar je weet nooit hoe je op de ander over bent gekomen. De 2 mensen binnen de holding die de beslissing nemen over mijn aanstelling gaan vanmorgen om de tafel zitten en vanavond krijg ik te horen of ik de baan heb of niet. Ik zou dus op dit moment heel blij moeten zijn, alleen ben ik dat niet. De twijfel is afgelopen donderdag begonnen en is na het gesprek van gisteravond niet verdwenen.
Het gesprek van gisteravond was heel verhelderend. Ik had al het vermoeden dat Mogelijk toekomstige baas meer toezegde dan waar hij toe gerechtigd is. Dat zit in de aard van het beestje en is ook 1 van de redenen waarom hij goed is in wat hij doet, namelijk klanten werven en verkopen. Het gevolg is wel dat hij regelmatig mensen voor een voldongen feit stelt die daar niet (altijd) blij mee zijn. Zo ben ik erachter gekomen dat hij zonder overleg met de holding op zoek is gegaan naar een assistente wat resulteerde in een holding die de hakken in het zand zette. Hetzelfde voor een deel van mijn taakomschrijving. Hij vindt wat en handelt in plaats van eerst te overleggen met direct betrokkenen. Met name degene binnen de holding waar ik het meest mee te maken krijg, ligt dan zeer dwars (naast het feit dat die man sowieso een nurks iemand is). Als ik deze baan krijg zal ik dus zeer goed op moeten letten dat ik niet "gesandwiched" wordt tussen Mogelijk toekomstige baas en de holding want die kans is zeer groot aanwezig.
Het tweede wat mij doet twijfelen ligt in het verlengde van het eerste. Mogelijk toekomstige baas heeft grootse plannen met het bedrijf en ik ben er van overtuigd dat hij is staat is om die te realiseren. Ik heb na het gesprek van gisteren echter mijn vraagtekens of de holding in staat is Mogelijk toekomstige baas de ruimte te geven diehij daarvoor nodig heeft. Het contrast tussen de werkwijze van Mogelijk toekomstige baas en holding (gecalculeerde risico's nemen versus afwachten en er 7 weken over slapen) is groot. Eén van de redenen waarom deze baan voor mij zo aantrekkelijk was, is gelegen in het feit dat er carrièremogelijkheden zijn als de plannen van Mogelijk toekomstige baas doorgaan. Mogelijk toekomstige baas moet van zeer goede huize komen om bij de holding voor elkaar te krijgen wat hij voor ogen heeft. Ik weet niet of hem dat gaat lukken en daarmee vallen of staan mijn mogelijkheden om na 2 jaar deze baan nog steeds leuk te vinden en door te groeien.
Het laatste punt waar ik pas donderdag mee geconfronteerd werd en wat tijdens het gesprek misschien nog wel heftiger bleek te zijn was het aantal te werken uren. In januari had ik een gesprek met Mogelijk toekomstige baas en daarbij heeft hij aangegeven dat ik 32 uur per week, verdeeld over 5 dagen zou komen te werken. Tijdens het telefoongesprek van afgelopen donderdag werd door hem gesproken over een flexibel contract van 24 tot 40 uur per week. Gisteren kreeg ik de indruk dat die 24 uur misschien nog aan de hoge kant is. Op zich heb ik daar wel begrip voor. In de periode van half november tot ongeveer begin maart ligt het werk praktisch stil terwijl het in de zomermaanden spitsroeden lopen is. In dat geval klinkt een flexibel contract niet onlogisch. Aan de andere kant ben ik op zoek naar financiële onafhankelijkheid en of ik met 24 uur (of nog minder) werk per week voldoende kan verdienen om op eigen benen te staan als ik het hier thuis niet meer trek, weet ik niet.
Over het salaris lijkt niet veel te onderhandelen zijn. Ze sturen mijn CV en werkomschrijving naar het uitzendbureau, die doen een voorstel en dan is het slikken of stikken.
Op dit moment weet ik het niet meer. Ik weet dat ik enorm veel van Mogelijk toekomstige baas kan leren en dat ik met de ervaring die ik in deze baan op doe, een zeer goede start als zzp-er kan maken. Ik weet ook dat een werksituatie met een overenthousiaste baas anders is dan als ik, zoals nu, langs de zijlijn toe sta te kijken.
Met mijn verstand kan ik ook beredeneren dat ik bij een echt dienstverband (zodra ik niet meer via het uitzendbureau hoef te werken) uren kan sparen voor magere perioden. Op die manier zou ik dan een terugval in inkomen kunnen compenseren.
En natuurlijk is dit een kans die ik niet moet laten lopen. Ik ben ouder dan 45 jaar, vrouw en heb inmiddels een gat op mijn CV van 2,5 jaar. Ik besef wel degelijk dat ik mij nu een hele mooie kans wordt geboden.
Hoe was dat ook alweer in het liedje? "It's a classical dilemma between the head and the heart".
Het gesprek van gisteravond was heel verhelderend. Ik had al het vermoeden dat Mogelijk toekomstige baas meer toezegde dan waar hij toe gerechtigd is. Dat zit in de aard van het beestje en is ook 1 van de redenen waarom hij goed is in wat hij doet, namelijk klanten werven en verkopen. Het gevolg is wel dat hij regelmatig mensen voor een voldongen feit stelt die daar niet (altijd) blij mee zijn. Zo ben ik erachter gekomen dat hij zonder overleg met de holding op zoek is gegaan naar een assistente wat resulteerde in een holding die de hakken in het zand zette. Hetzelfde voor een deel van mijn taakomschrijving. Hij vindt wat en handelt in plaats van eerst te overleggen met direct betrokkenen. Met name degene binnen de holding waar ik het meest mee te maken krijg, ligt dan zeer dwars (naast het feit dat die man sowieso een nurks iemand is). Als ik deze baan krijg zal ik dus zeer goed op moeten letten dat ik niet "gesandwiched" wordt tussen Mogelijk toekomstige baas en de holding want die kans is zeer groot aanwezig.
Het tweede wat mij doet twijfelen ligt in het verlengde van het eerste. Mogelijk toekomstige baas heeft grootse plannen met het bedrijf en ik ben er van overtuigd dat hij is staat is om die te realiseren. Ik heb na het gesprek van gisteren echter mijn vraagtekens of de holding in staat is Mogelijk toekomstige baas de ruimte te geven diehij daarvoor nodig heeft. Het contrast tussen de werkwijze van Mogelijk toekomstige baas en holding (gecalculeerde risico's nemen versus afwachten en er 7 weken over slapen) is groot. Eén van de redenen waarom deze baan voor mij zo aantrekkelijk was, is gelegen in het feit dat er carrièremogelijkheden zijn als de plannen van Mogelijk toekomstige baas doorgaan. Mogelijk toekomstige baas moet van zeer goede huize komen om bij de holding voor elkaar te krijgen wat hij voor ogen heeft. Ik weet niet of hem dat gaat lukken en daarmee vallen of staan mijn mogelijkheden om na 2 jaar deze baan nog steeds leuk te vinden en door te groeien.
Het laatste punt waar ik pas donderdag mee geconfronteerd werd en wat tijdens het gesprek misschien nog wel heftiger bleek te zijn was het aantal te werken uren. In januari had ik een gesprek met Mogelijk toekomstige baas en daarbij heeft hij aangegeven dat ik 32 uur per week, verdeeld over 5 dagen zou komen te werken. Tijdens het telefoongesprek van afgelopen donderdag werd door hem gesproken over een flexibel contract van 24 tot 40 uur per week. Gisteren kreeg ik de indruk dat die 24 uur misschien nog aan de hoge kant is. Op zich heb ik daar wel begrip voor. In de periode van half november tot ongeveer begin maart ligt het werk praktisch stil terwijl het in de zomermaanden spitsroeden lopen is. In dat geval klinkt een flexibel contract niet onlogisch. Aan de andere kant ben ik op zoek naar financiële onafhankelijkheid en of ik met 24 uur (of nog minder) werk per week voldoende kan verdienen om op eigen benen te staan als ik het hier thuis niet meer trek, weet ik niet.
Over het salaris lijkt niet veel te onderhandelen zijn. Ze sturen mijn CV en werkomschrijving naar het uitzendbureau, die doen een voorstel en dan is het slikken of stikken.
Op dit moment weet ik het niet meer. Ik weet dat ik enorm veel van Mogelijk toekomstige baas kan leren en dat ik met de ervaring die ik in deze baan op doe, een zeer goede start als zzp-er kan maken. Ik weet ook dat een werksituatie met een overenthousiaste baas anders is dan als ik, zoals nu, langs de zijlijn toe sta te kijken.
Met mijn verstand kan ik ook beredeneren dat ik bij een echt dienstverband (zodra ik niet meer via het uitzendbureau hoef te werken) uren kan sparen voor magere perioden. Op die manier zou ik dan een terugval in inkomen kunnen compenseren.
En natuurlijk is dit een kans die ik niet moet laten lopen. Ik ben ouder dan 45 jaar, vrouw en heb inmiddels een gat op mijn CV van 2,5 jaar. Ik besef wel degelijk dat ik mij nu een hele mooie kans wordt geboden.
Hoe was dat ook alweer in het liedje? "It's a classical dilemma between the head and the heart".
zaterdag 2 maart 2013
KKKKKKoud
Afgelopen week was de week waarin in principe meer duidelijkheid zou komen over de baan (waarover een andere keer meer) en van de spanning kwam ik niet veel verder dan voor de tv hangen. Na anderhalve dag tv-hangen kwam het inzicht dat ik dan net zo goed het tv kijken met iets nuttigs zou kunnen combineren, dus werd een breiproject uit de kast gehaald. Ik schoot lekker op tot gisteravond, 1 van de gebruikte wolsoorten was op. Omdat de wol minstens 4 jaar gelegen gekocht was, zat er voor vandaag niet veel anders op dan naar de stad te gaan en hopen dat er een alternatief in de juiste kleur beschikbaar zou zijn.
Het weerpraatje van het journaal had het erover dat de lente er echt aan zat te komen en toen ik vrijdag mijn neus buiten de deur stak, voelde het aangenaam aan. Misschien dat ik daarom het nieuwe ijs op de vijver negeerde en besloot de elektrische fiets te nemen voor een retourtje stad (van huis tot winkel 16km). Een beetje lichaamsbeweging leek mij een goed idee. Bovendien kan ik op deze manier wennen aan het idee dat ik vanwege mijn voeten misschien wel vaker de fiets moet pakken.
Ik fiets op de elektrische fiets nooit met maximale ondersteuning. Ik heb een elektrische fiets omdat mijn basissnelheid op een "normale" fiets met 21 versnellingen heel erg laag ligt. Op een goede dag haal ik 15km/u maar normaal gesproken ligt het nog lager. Dan doe je over 16km wel heel erg lang. Ik stel de ondersteuning zo in dat ik met dezelfde inspanning die ik op de normale fiets lever, rond de 20km/u rij.
Daarnaast geeft een elektrische fiets mij een gevoel van veiligheid. Nadat ik een keer van de fiets ben gesleurd en in elkaar ben geslagen omdat iemand meende recht te hebben op mijn tas (ik dacht daar toch wat anders over), voelde ik mij op een gewone fiets niet echt veilig meer en stapte ik elke keer hyperventilerend van de fiets. Als ik mij op de elektrische fiets onveilig voel, gooi ik de turbo erop en ben ik zo uit het zicht verdwenen.
De fiets uit de garage gehaald, banden opgepompt en het stof van bijna een jaar stil staan eraf gepoetst. In 2 uur was ik uit en thuis met 3 nieuwe bolletjes wol. Ik was tot op het bot verkleumd en het lukt me maar niet om weer warm te worden. Het was toch een stuk kouder dan ik dacht. Maar ik vind het toch wel een stoere actie.
Het weerpraatje van het journaal had het erover dat de lente er echt aan zat te komen en toen ik vrijdag mijn neus buiten de deur stak, voelde het aangenaam aan. Misschien dat ik daarom het nieuwe ijs op de vijver negeerde en besloot de elektrische fiets te nemen voor een retourtje stad (van huis tot winkel 16km). Een beetje lichaamsbeweging leek mij een goed idee. Bovendien kan ik op deze manier wennen aan het idee dat ik vanwege mijn voeten misschien wel vaker de fiets moet pakken.
Ik fiets op de elektrische fiets nooit met maximale ondersteuning. Ik heb een elektrische fiets omdat mijn basissnelheid op een "normale" fiets met 21 versnellingen heel erg laag ligt. Op een goede dag haal ik 15km/u maar normaal gesproken ligt het nog lager. Dan doe je over 16km wel heel erg lang. Ik stel de ondersteuning zo in dat ik met dezelfde inspanning die ik op de normale fiets lever, rond de 20km/u rij.
Daarnaast geeft een elektrische fiets mij een gevoel van veiligheid. Nadat ik een keer van de fiets ben gesleurd en in elkaar ben geslagen omdat iemand meende recht te hebben op mijn tas (ik dacht daar toch wat anders over), voelde ik mij op een gewone fiets niet echt veilig meer en stapte ik elke keer hyperventilerend van de fiets. Als ik mij op de elektrische fiets onveilig voel, gooi ik de turbo erop en ben ik zo uit het zicht verdwenen.
De fiets uit de garage gehaald, banden opgepompt en het stof van bijna een jaar stil staan eraf gepoetst. In 2 uur was ik uit en thuis met 3 nieuwe bolletjes wol. Ik was tot op het bot verkleumd en het lukt me maar niet om weer warm te worden. Het was toch een stuk kouder dan ik dacht. Maar ik vind het toch wel een stoere actie.
Abonneren op:
Posts (Atom)