Wel of niet?

Sinds ik heb gelezen dat het overgrote deel van de relaties waarvan een van de partners OCPD heeft de eindstreep niet haalt, ben ik op zoek naar verhalen van en contact met lotgenoten. Tot nu toe vind ik alleen maar Amerikaanse sites waarvan er enkele een voor iedereen toegankelijke pagina op facebook hebben.

Ik zit niet op facebook. Eerlijk gezegd zie ik niet wat voor toegevoegde waarde dat voor mijn leven zal hebben. Als ik zo snel even mijn vriendenkring langs ga, zou het mij eerlijk gezegd verbazen als ik ze daar tegen zou komen. De enige uitzondering zijn de vrienden met kinderen, die hebben geen keuze. Dus daarvoor hoef ik er niet op.
Ik lees wel regelmatig tijdschriften die op facebook zitten en soms zit ik mij af te vragen of daar een extra aanvulling op de tastbare pagina's te vinden zal zijn. Maar aan de andere kant vind ik het dan ook weer niet zo belangrijk om daarvoor een account aan te maken.

Dat steeds meer bedrijven op facebook zitten en dat je via facebook misschien sneller aan een baan kunt komen, is iets wat in mijn situatie wel aantrekkelijk is. Op dit moment is het nog steeds zo dat ik geen werk en geen eigen inkomen heb. Hierdoor ben ik volledig afhankelijk van Man en dat is precies de positie waar hij me hebben wil (klinkt onaardiger dan dat ik het bedoel). Mijn gevoel zegt me dat ik, in het geval van mogelijk contact met een bedrijf dat mij aanspreekt, dan een echt profiel op facebook moet maken, met een herkenbare foto en mijn echte naam. En dat is wat mij enorm tegenstaat.

Misschien weet ik ook wel te weinig van dat hele social media-gebeuren af. Ik heb nooit ge-msnt, ge-hyvet of wat dan ook. Ik ben wel een tijdje actief geweest op een forum, dat dan weer wel, maar dat is, sinds ik blog, ook een stuk minder geworden. Het interesseert me niet echt, het kost tijd en mijn schooltijd was nou ook weer niet zo leuk dat ik zit te wachten om vrienden te worden met mensen die toen echt niet mijn vrienden waren. Ik heb geen smartphone dus het bijhouden moet thuis gebeuren en zeker als ik straks werk zou hebben, dan blijft in dat geval alleen de avond over. Dan heb ik wel andere dingen te doen dan achter de pc te hangen.

Het begint wel meer en meer te knagen. Het leven speelt zich steeds meer af op internet met alle mogelijkheden die het biedt. En het zal vast heel goed mogelijk zijn om via facebook het contact met lotgenoten te vinden waar ik op dit moment zo'n behoefte aan heb. Misschien moet ik de stap wagen en met een fictief profiel beginnen.
Nu maar hopen dat het maken van een profiel niet zo ingewikkeld is dat ik, als halve digibeet, geen stap verder kom.

Weer terug van weggeweest

De voettocht naar Rome werd een voettocht richting Rome. Vanwege extreem warm weer ging alles een beetje anders dan de bedoeling was en kwam ik ook eerder terug dan de bedoeling was. Daarna zijn Man en ik samen op vakantie geweest en nu probeer ik de draad van het "normale" leven weer op te pakken. En vandaag klap ik dat leven in volle heftigheid mijn blog in. Het zal wel een lang bericht worden, dus als je niet van veel lezen houdt, sla de rest dan maar over.

Omdat ik het overgrote deel van mijn activiteiten en abonnementen voor de voettocht op heb gezegd, ligt er nu een bijna blank canvas voor me en mag ik mijn leven helemaal opnieuw gaan vormgeven. Doordat ik van een afstandje naar mijn leven thuis heb kunnen kijken is het ook duidelijk dat er een aantal dingen anders moeten (misschien beter gezegd, dat ik dingen graag anders zou zien). Ik had gehoopt dat door mijn afwezigheid Man zou realiseren hoe erg hij mij mist en zijn aandeel in onze relatie onder de loep zou nemen. Helaas bleek dat niet het geval en achteraf had ik ook beter kunnen weten.

Ik heb al eens geschreven dat Man een persoonlijkheidsstoornis heeft en dat dat voor mij niet altijd even leuk en gezellig is. Tot nu toe heb ik mij daar altijd vaag over uitgelaten omdat ik niet wil dat bekenden die mijn blog lezen Man ineens met andere ogen gaan bekijken. Daarnaast vind ik het moeilijk om voor mezelf en de buitenwereld toe te geven dat onze relatie niet is zoals een relatie (volgens de gemiddelde mens en gemiddelde norm) eruit hoort te zien. Ik kon echter mijn ogen niet sluiten voor het feit dat de positieve energie die ik bij thuiskomst van mijn wandeltocht had in 1 week volledig verdwenen was en alleen vanwege de situatie thuis. En ik had het gevoel dat ik nergens met mijn verhaal heen kon. Doordat ik de buitenwereld ten aanzien van Man niet wil beïnvloeden, ontneem ik mijzelf de mogelijkheid om mijn ei kwijt te raken en steun te vinden en krijgen. Steun en een uitlaatklep die ik broodnodig heb.

Vandaag maak ik aan de vaagheid een einde en kies ik, in ieder geval hier, voor openheid over wat er met Man aan de hand is en heb ik hierbij voor mijzelf een plek gecreëerd om mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik kies wat dat betreft nu even voor mijzelf en ik hoop dat met respect naar Man te doen. Hij heeft nu eenmaal die stoornis en ik ga er vanuit dat hij daar ook niet voor gekozen heeft. Inmiddels ben ik bezig de fout van 3 jaar geleden te herstellen. In 2009 kregen Man en ik via het ziekenhuis de diagnose en daar heb ik het bij laten zitten. Het was beter geweest als ik toen gedaan heb wat ik nu aan het doen ben, namelijk lezen wat die stoornis inhoudt en zoeken naar verhalen van mensen die een partner hebben met die stoornis. Wat ik tot nu toe boven tafel heb gekregen is niet echt hoopvol voor wat betreft een gezamenlijke toekomst in 1 huis, als er al überhaupt een relatie met zo'n iemand mogelijk is.

Man heeft last van OCPD een obsessive compulsive personality disorder (obsessief compulsief persoonlijkheidsstoornis). Op de site van de Y.ah.oo-groep OCPD staat de volgende omschrijving:

Obsessive-Compulsive Personality Disorder
American Description
 Diagnostic Criteria
A pervasive pattern of preoccupation with orderliness, perfectionism, and mental and interpersonal control, at the expense of flexibility, openness, and efficiency, beginning by early adulthood and present in a variety of contexts, as indicated by four (or more) of the following:

1. is preoccupied with details, rules, lists, order, organization, or schedules to the extent that the major point of the activity is lost
2. shows perfectionism that interferes with task completion (e.g., is unable to complete a project because his or her own overly strict standards are not met)
3. is excessively devoted to work and productivity to the exclusion of leisure activities and friendships (not accounted for by obvious economic necessity)
4. is overconscientious, scrupulous, and inflexible about matters of morality, ethics, or values (not accounted for by cultural or religious identification)
5. is unable to discard worn-out or worthless objects even when they have no sentimental value
6. is reluctant to delegate tasks or to work with others unless they submit to exactly his or her way of doing things
7. adopts a miserly spending style toward both self and others; money is viewed as something to be hoarded for future catastrophes
8. shows rigidity and stubbornness

Ga daar als partner maar eens aan staan. Verder bestaat het vermoeden van licht autistische trekjes maar de deskundigen zijn er niet over uit of die trekjes op zichzelf staan of onderdeel zijn van de OCPD. Het heeft in voor dit moment in ieder geval tot gevolg dat hij weinig belangstelling heeft voor mij. 

Zondag kreeg ik via mijn moeder te horen dat mijn oom ongeneeslijk ziek is. De rest van de zondag zag ik er vreselijk tegenop dat ik maandag mijn tante moest bellen. Ik heb dat zondag regelmatig tegen Man gezegd. 's Avonds wenst hij me nog sterkte met het telefoontje voor maandag maar tot op heden is het nog niet in zijn hoofd opgekomen te vragen hoe het telefoontje ging en wat mijn tante gezegd heeft. Er zijn momenten dat ik mij heel eenzaam en alleen voel.
Maar ik heb nu in ieder geval een plek waar ik kan "huilen", schelden en wijs kan wezen. Dank je wel blog!